Το σημερινό άρθρο έχει μια νότα παιδικής αθωότητας και ξεγνοιασιάς. Απευθύνεται όχι μόνο στους -πιθανούς- μικρούς μας αναγνώστες αλλά και σε όλους τους ενήλικες που “κρατάνε” ξύπνιο το παιδί μέσα τους όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κατ’ εμέ, δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού. Ένας κόσμος φωτεινός, αγνός, γεμάτος αγάπη και απαλλαγμένος από στερεότυπα. Αυτό ακριβώς τον κόσμο αποτυπώνει και ο σημερινός χάρτινος ήρωας. Ο λόγος για τον Μικρό Νικόλα του Ρενέ Γκοσινί και του Ζαν Ζακ Σενπέ.
Αδιαμφισβήτητα είναι ένας από τους πιο αγαπημένους ήρωες παιδικών βιβλίων, που έχει προκαλέσει το γέλιο σε γενιές αναγνωστών και τους συντροφεύει πάντα με τις ξεκαρδιστικές του περιπέτειες.
Όταν ήμουν παιδί και διάβαζα τις ιστορίες του, θυμάμαι πως ταυτιζόμουν έντονα μαζί του, με τις συμπεριφορές και τον τρόπο σκέψης του, ακόμη και με τις σχέσεις που είχε με γονείς και φίλους. Εύστοχα οι δημιουργοί του απέδωσαν έναν παιδικό χαρακτήρα που δεν διαφέρει καθόλου με αυτούς των πραγματικών παιδιών οποιασδήποτε χώρας και εποχής. Όπως όλα τα παιδιά έτσι και ο ήρωας βλέπει την ζωή με έναν ιδιαίτερο τρόπο, μέσα από το πρίσμα της φαντασίας του.
Η ιστορία του αγαπημένου λογοτεχνικού παιδιού διαδραματίζεται στο Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του ’50, τότε που οι δύο καλοί φίλοι συνεργάστηκαν για να φτιάξουν αυτή την αξεπέραστη ιστορία. Ο ένας έγραφε και ο άλλος σκίτσαρε. Συγκεκριμένα, έκανε την εμφάνιση του το 1956. Τα πρώτα χρόνια η απήχηση του μικρού Νικόλα ήταν ελάχιστη, είχε περάσει σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητος. Έτσι ο Σενπέ προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην του, συνέχισε να πουλάει σχέδια σε εφημερίδες. Μόνο το 1978 ανταμείφθηκαν οι κόποι και το ταλέντο του, καθώς προσλήφθηκε από την εφημερίδα The New Yorker, «Ήμουν σχεδόν πενήντα ετών και για πρώτη φορά στη ζωή μου υπήρχα! Είχα επιτέλους βρει την οικογένεια μου» είχε παραδεχτεί.
Στις μέρες μας, οι περιπέτειες του μικρού Νικόλα είναι διεθνή Μπεστ Σελερ με πάνω από 15 εκατομμύρια αντίτυπα που έχουν πουληθεί σε 45 χώρες, ενώ έχουν μεταφερθεί τόσο σε κινούμενα σχέδια όσο και σε ταινίες.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι βιογραφίες και των δύο δημιουργών του. Ο Ρενέ Γκοσινί γεννήθηκε στο Παρίσι το 1926, λίγα χρόνια αργότερα μετανάστευσε με την οικογένειά του στην Αργεντινή. Επιστρέφοντας στην Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του ’50 έδωσε ζωή σε πολλούς θρυλικούς ήρωες, ένας από αυτούς ο Αστερίξ. Η πραγματικότητα είναι πως ο Γκοσινί έφερε μια επανάσταση στα κόμικς, ανυψώνοντας τα στο επίπεδο μιας «αληθινής τέχνης». Ο χαρακτήρας όμως που ξεχώριζε και ένιωθε μια ξεχωριστή τρυφερότητα όπως υποστήριζε ήταν ο Μικρός Νικόλας. Δυστυχώς, στις 5 Νοεμβρίου του 1977, πέθανε σε ηλικία 51 ετών. Όλα τα χρόνια της καριέρας του απέδειξε και με το παραπάνω, πως ήταν ένας ιδιοφυής σεναριογράφος.
Ο Ζαν Ζακ Σενπέ γεννήθηκε στο Μπορντό στις 17 Αυγούστου του 1932. Ύστερα από μέτριες – όπως τις χαρακτήριζε- σπουδές, όρμησε στην βιοπάλη. Παιδί για τα θελήματα σε γραφείο, νεαρός για όλες τις δουλειές σε ένα αντιπρόσωπο κρασιών. Γνώριζε καλά τις δυσκολίες της ζωής, καθώς από μικρός βρισκόταν αντιμέτωπος με αδικίες και αντιξοότητες, δεν του χαρίστηκε τίποτα στη ζωή. Στα δεκαοχτώ του πήγε στο Παρίσι και το 1951 κατάφερε να πουλήσει το πρώτο του σκίτσο στην εφημερίδα Sud Quest. Η γνωριμία του με τον Γκοσινί συμπίπτει με το ξεκίνημα μιας λαμπρής καριέρας ως σκιτσογράφος του Τύπου. Το ταλέντο του στην παρατήρηση και αυτή η ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ τον έχουν κάνει να ξεχωρίσει και να είναι ένας από τους μεγαλύτερους Γάλλους σκιτσογράφους. Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 89 ετών, στις 12 Αυγούστου του 2022.
Η παιδική αφέλεια, η αγαθή πονηριά και το χιούμορ χαρακτηρίζουν απόλυτα τις ιστορίες των βιβλίων του μικρού παιδιού, γεμάτες περιπέτεια και σκανδαλιές. Όλες αυτές μας τις αφηγείται όπως θα έκανε κάθε παιδί. Αυτός είναι και ο λόγος που το βρίσκουμε τόσο ξεχωριστό, διαχρονικό και αστείο. Με μια λέξη αξεπέραστο. Είναι για πολλούς ένας αγαπημένος λογοτεχνικός ήρωας που θα μείνει για πάντα παιδί στις σελίδες των βιβλίων του και στις καρδιές μας.
«Αγαπημένη μου μαμά, αγαπημένε μου μπαμπά,
Είμαι ένα πολύ φρόνιμο παιδί, τρώω το φαγητό μου όλο και περνάω καλά. Θα ήθελα να γράψετε ένα γράμμα στον αρχηγό της κατασκήνωσης, για να του πείτε ότι δεν πρέπει να κοιμάμαι κάθε απόγευμα μετά το φαγητό. Ξέρετε, όπως και το γράμμα που στείλατε μια φορά στη δασκάλα μου, όταν μια μέρα εγώ κι ο μπαμπάς δεν καταφέραμε να λύσουμε τα προβλήματα αριθμητικής.»
(Απόσπασμα από ένα γράμμα του Νικόλα στους γονείς του)
