Αν ρωτούσα κάποιον γνώστη της σύγχρονης ιστορίας ποιο θεωρεί, ότι είναι το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα Ελλήνων προς το εξωτερικό θα απαντούσε πιθανόν εκείνα των δεκαετιών του 1950 και 60’. Χιλιάδες Ελλήνων, κατέφυγαν σε χώρες της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ολόκληρου, όπως Αμερική, Αυστραλία, Καναδά προκειμένου να βρουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, να κάνουν περιουσίες και να αφήσουν πίσω τους μια χώρα που έμοιαζε την εποχή εκείνη με καζάνι που βράζει, με εμφυλίους, δικτατορία και γενικότερα μια πολιτική, ιδεολογική αλλά κυρίως οικονομική αστάθεια. Η ζοφερή πραγματικότητα της Ελλάδας της διαρκούς και ατελείωτης, όπως φαίνεται, κρίσης ωστόσο τείνει να δώσει μια διαφορετική απάντηση στο εκτεθέν ερώτημα, με μια μόνο λέξη. ΣΗΜΕΡΑ! Την μεγαλύτερη αιμορραγία ανθρώπινου δυναμικού η χώρα μας την βιώνει από το 2010 μέχρι σήμερα, με νούμερα που σοκάρουν. Κυρίως οι νέοι είναι αυτοί που επιλέγουν να “εγκαταλείψουν” το καράβι που βουλιάζει και να ψάξουν καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας στο “Δυτικό Κόσμο”. Αναρωτηθείτε, πόσοι άνθρωποι από τον κοινωνικό σας περίγυρο, έχουν ήδη φύγει ή σκέφτονται να το κάνουν στο άμεσο μέλλον.
Ας ρίξουμε μια ματιά στα νούμερα, για αν μπορέσουμε να κατανοήσουμε εάν το φαινόμενο υπάρχει και σε τι βαθμό. Σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε παρουσιάσει το Υπ. Εξωτερικών το 2016, μόνο από το 2010 μέχρι το 15΄ είχαν μεταναστεύσει 335.572 χιλιάδες Έλληνες, με κύριες χώρες υποδοχής την Γερμανία ( 157.055), το Ηνωμένο Βασίλειο(51.859) και την Αυστραλία, ενώ σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής του 2021, ο πληθυσμός της χώρας είναι μειωμένος κατά 3% από το 2011. Μπορεί τα νούμερα να επηρεάζονται από το γεγονός ότι είχαμε παραπάνω θανάτους από ότι γεννήσεις, που φέρνει ξανά στην επιφάνεια το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, όμως αυτή η στατιστική ανωμαλία δεν δικαιολογεί την μειώσει του πληθυσμού, δεδομένου ότι από το 2014 και μετά είχαμε πολλούς πρόσφυγες στην Ελλάδα που σίγουρα αναπληρώνουν στατιστικά και όσους φύγαν για το εξωτερικό. Θεωρώ ότι είναι ασφαλές να υποθέσουμε ,ότι εάν μέχρι το 2015 είχαμε πάνω από 300.000 μετανάστες, που σημειωτέων στα στατιστικά που αναφέραμε πολλές χώρες δεν έχουν συμπεριλάβει τους φοιτητές οπότε το νούμερο γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, σήμερα θα έχουμε φτάσει πάνω από μισό εκατομμύριο οικονομικούς μετανάστες στο εξωτερικό.
Αφού έχουμε μια επίγνωση των στοιχείων είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ποιοι φεύγουν. Αυτό που ακούγεται πολύ συχνά, είναι ότι «τα καλύτερα μυαλά φεύγουν στο εξωτερικό», το οποίο έχει βάση αν αναλογιστεί πόσοι πτυχιούχοι σπεύδουν να φύγουν είτε για μεταπτυχιακά είτε για εύρεση εργασίας πάνω στον τομέα τους. Γιατί, όμως; Γιατί δεν κάθονται να παλέψουν για την «πατρίδα»; Μια πλημμύρα από λόγους μου έρχεται στο μυαλό και θα παρουσιάσω μερικούς από αυτούς ευθύς αμέσως. Πρώτον, με το που πάρει κάποιος πτυχίο και για τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, στα περισσότερα επαγγέλματα πληρώνεται τον κατώτατο δυνατό μισθό και σε πολλά με την πρόφασης της πρακτικής καθόλου ή χαρτζιλίκι που επαφίεται στην καλή θέληση του εργοδότη. Εξειδικευμένο δηλαδή προσωπικό που έχει αφιερώσει όλο τον χρόνο του για να αποκτήσει κάποιες επιπλέον δεξιότητες, πληρώνεται όσο ένας ανειδίκευτος εργάτης χωρίς εμπειρία. Και για να μην τα ρίχνουμε όλα πάντα στις κυβερνήσεις (που πάραυτα φέρουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης), σε μια χώρα που ο καθένας κάνει πραγματικά ότι θέλει, έχουμε μερίδιο ευθύνης όλοι. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι εργοδότες γιατί καταπατούν την εργατική νομοθεσία και το δίκαιο και όλοι οι υπόλοιποι γιατί τους ανεχόμαστε. Η πάγια πρακτική πλέον, στην πλειονότητα των επιχειρήσεων, είναι να έχουμε ένα σταθερό προσωπικό 2-3 έμπειρους επαγγελματίες τους οποίους θα πληρώνουμε κανονικά και τις υπόλοιπες τρύπες θα τις κλείνουμε με πρακτικάριους δίνοντας τους μισθούς πείνας, δουλεύοντας τους 12 ώρες την μέρα και έτσι θα έχουμε εξειδικευμένο προσωπικό που με την πρόφαση της έλλειψης εμπειρίας θα μας βγαίνει σχεδόν τσάμπα. Επιπλέον, πολύ σπάνια στις επιχειρήσεις ή εταιρίες υπάρχουν επιμορφωτικά προγράμματα ή training πριν αναλάβουν εργασία, όπως γίνεται στο εξωτικό στο entry level, οπότε και πρακτικά δεν κερδίζουν ούτε γνώσεις ή εργασιακή εμπειρία οι εν λόγω πρακτικάριοι, αφού περιορίζονται στα όσα συγκεκριμένα τους αναθέτει η εταιρία που πολλές φορές μπορεί να είναι και εκτός του πεδίου σπουδών τους. Σε μια χώρα αναξιοκρατική, που μόνο όποιος έχει τον γνωστό του γνωστού ή προέρχεται από μεγάλο τζάκι, έχει πιθανότητες ακαδημαϊκής καριέρας και επαγγελματικής σταδιοδρομίας, που η διαφθορά έχει δηλητηριάσει όλα τα αξιώματα από την τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι και την δικαιοσύνη και την Ελληνικό Κοινοβούλιο, τι μπορείς να ελπίζεις; Δεν πιστεύω ότι οι δυσκολίες διώχνουν τους νέους από την χώρα, αλλά η έλλειψη ελπίδας!
Αυτοί που έχουν ήδη φύγει από τη χώρα ή ετοιμάζονται να φύγουν πρέπει να έχουν σωστά κίνητρα και να ξέρουν τι να επιδιώκουν στην “έξω” ζωή τους. Όταν φεύγεις από μια χώρα όπως η Ελλάδα, έχεις ένα πολύ δυνατό όπλο στα χέρια σου. Αυτό είναι ότι, γνωρίζεις τι σημαίνει μια “Αυτοκρατορία” να πέφτει, μια κοινωνία να διαβρώνεται σιγά-σιγά από μέσα, σε σημείο που όλοι οι θεσμοί να είναι ελεγχόμενοι και να μην υπάρχει καμίας μορφής κοινωνική δικαιοσύνη και κράτος δικαίου. Ξέρει τι σημαίνει από την μια στιγμή στην άλλη, τα έσοδα του κόσμου να πέφτουν στο ένα τρίτο μέσα σε μια δεκαετία και μια χώρα που ο λαός της ζούσε αξιοπρεπώς, πλέον αισίως να έχουμε δύο αυτοκτονίες περίπου την μέρα, που κατά βάση σχετίζονται με οικονομικούς λόγους!!!! Που θέλω να καταλήξω; Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, αν δεν υπάρχει έλεγχος προσοχή από τον κόσμο του. Εφόσον ο Ελλάδας μετανάστης γνωρίζει τόσο καλά, τα σημάδια της παρακμής, στο νέο του σπίτι , οφείλει και πρέπει να το αποτρέψει. Οπότε, όσοι πάνε για την αρπαχτή της λογικής «εκεί καλοί είστε θα έρθω και γω να βγάλω κανα φράγκο» και όχι για να χτίσουν τη ζωή τους σε νέες σταθερές βάσεις, κινδυνεύουν να γίνουν νομάδες, που όταν μια χώρα θα έρθει σε κρίση, απλά θα την εγκαταλείψουν για την επόμενη. Ένας αέναος κύκλος φυγοπονίας και λιποταξίας!
Εν κατακλείδι, οφείλουμε να αντιληφθούμε το μέγεθος και την σημαντικότητα του φαινομένου και να δούμε πώς θα μειώσουμε τις συνέπειες αυτού, σε μια χώρα που ήδη βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού για πολλούς λόγους. Είναι πράγματι θλιβερό ότι τόσοι νέοι άνθρωποι εγκαταλείπουν την χώρα και θα πρέπει επιτέλους οι υπαίτιοι να τεθούν προ των ευθυνών τους. Και πριν κλείσω θα ήθελα να κάνω μια γρήγορη παρατήρηση σχετικά με το κύμα προσφύγων που έχει έρθει στην Ελλάδα για να μας πάρει τις δουλειές. Ο μέσος ρατσιστής παραπλανημένος και «οργισμένος» νεοέλληνας θα σου πει, ας κάθονταν στην χώρα τους τί ήρθαν εδώ; Δηλαδή εσύ φεύγεις από την χώρα σου επειδή ο κατώτατος είναι 700 ευρώ και δεν ζεις με την άνεση που επιθυμείς (και καλά κάνεις) και είσαι σωστός και ο άλλος που κυκλοφορούσε ξυπόλυτος και σκάγανε βόμβες στην αυλή του είναι ο θρασύδειλος λιποτάκτης; Και το Όσκαρ υποκρισίας πάει στον «οργισμένος Έλληνας».