Το παρόν άρθρο έχει γραφτεί από την Ζωή και είναι εμπνευσμένο από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Μήπως η πραγματική γνώση βρίσκεται εκεί και όχι πίσω από ένα θρανίο;
Με αφορμή ένα βιβλίο που διάβασα τελευταία, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις παρακάτω σκέψεις μου:
Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε να ασφυκτιούμε από ανθρώπους που είχαν δικαίωμα επιβολής επάνω μας των νοοτροπιών και των αντιλήψεών τους;
Αρχικά από τους γονείς μας, από τα μεγαλύτερα αδέλφια μας, από κάποιους φίλους μας και στην συνέχεια από τους εκπαιδευτικούς μας, τον σύντροφό μας, τον εργοδότη μας.
Όσοι διανύετε την 4η, 5η, 6η, … δεκαετία της ζωής σας (θέλω να πιστεύω ότι οι νεότεροι δεν έχετε τέτοιες αναμνήσεις) θα θυμόσαστε την φράση «καλά δεν ντρέπεσαι, τι θα πει ο κόσμος;» η οποία συνόδευε κάθε επιθυμία που δεν συμβάδιζε με τα πιστεύω του οικογενειακού σας κύκλου. Θα θυμόσαστε, τους περιορισμούς των επιθυμιών ή ενεργειών, ώστε όλα να πορεύονται όπως τα είχαν στήσει μέσα στο μυαλό τους οι δικοί σας άνθρωποι.
Από τότε, παραμένουμε εθελοντές δεσμώτες στη μνήμη των «πρέπει» ή των «δεν πρέπει». Προσπαθούμε να αποτοξινωθούμε από τις αναμνήσεις, αλλά αυτές λες και έχουν περάσει στο αίμα μας, είναι πάντα παρούσες. Ανασύρονται κάθε φορά που επιλέγουμε να κάνουμε κάτι που παρεκκλίνει από όλα εκείνα με τα οποία μας μεγάλωσαν.
Τα ρητά μιας γενιάς γυναικών, φόρτωναν την γενιά των κοριτσιών τους με εγκληματικές ενοχές. Στην πορεία της ζωής τους τα κορίτσια αυτά, μπορεί να αναθεωρούσαν κάποιες από τις αρχές που είχε εφαρμόσει στο μεγάλωμά τους η οικογένειά τους, δεν ξέφευγαν όμως εντελώς. Δεν διέγραφαν. Δεν έκαναν την επανάστασή τους.
Η ζωή όμως, δεν είναι σκακιέρα ούτε εμείς στρατιωτάκια.
Άνθρωποι φαινομενικά συγκροτημένοι, απόλυτα πιστοί στις αρχές τους, από την υπερβολική αυτοπειθαρχία, καταλήγουν να βασανίζουν τον εαυτό τους. Όταν αφήνεις όμως ανικανοποίητες τις ανάγκες σου, κάποια στιγμή αυτές σε εκδικούνται. Οι σκλάβοι, κάποτε ξυπνούν και ζητούν το μερτικό τους στη ζωή. Η πολύ λογική ή η υπέρμετρη δόση ηθικής, μπορεί να σκοτώσει.
Τι γίνεται όταν ένα πουλί χάσει τα φτερά του; Τι γίνεται όταν φτερουγίζει μέσα στην καρδιά του το όνειρο, αλλά με τις φτερούγες του σπασμένες στερείται την ελπίδα να το δει να ζωντανεύει; Όλοι εκείνοι που έχουν χάσει τα φτερά τους, έχουν ελπίδα κάποτε να βρουν τον προορισμό τους;
Ξαναχτίστε πάνω στο νέο σχέδιο της εποχής, με νέους δρόμους, νέους ορίζοντες, νέες προοπτικές, χωρίς τις φοβίες και τους εφιάλτες που κεντούν οι σκουριασμένες αντιλήψεις και ιδέες.
Ακολουθήστε νέους δρόμους, ακόμη και για τα παλιά σας όνειρα!
11 Comments
soula
Είναι πολύ λίγο να πω ότι συμφωνώ με τις σκέψεις αυτές.
Πράγματι υπήρξαν παιδιά που τόλμησαν να κάνουν μια επανάσταση “μικρή” στις ιδέες των οικογενειών παλαιοτέρων εποχών αλλά όπως γράφεις τα “πρέπει” πέρασαν στο αίμα και βλέπω ότι αυτά τα απαιτούν από τα παιδιά τους. Γιαυτό λέω “μικρή επανάσταση”. Δεν έχουν απαλλαγή εντελώς από αυτά τα οποία πολέμησαν κατά κάποιο τρόπο για να αποδεσμευτούν.
Το παρήγορο είναι ότι βλέπω τους νέους να αντιδρούν έντονα. Πολλές φορές φτάνοντας και στο άλλο άκρο, αλλά ελπίζω ότι κάποτε θα έρθουν λίγο πίσω και θα ισορροπήσουν σε μια υγειή ελευθερία που δεν θα αφήνει την καταπίεση να “τσαλακώσει” την προσωπικότητα τους, ούτε θα κάνουν ακραίες αντιδραστικές πράξεις.
Η αυτοπεποίθηση και η αίσθηση ασφάλειας νομίζω είναι τα κλειδιά για μια ισορροπημένη προσωπικότητα.
Aky
Ενδιαφέρουσες απόψεις..
Όμως έχω μερικές απορίες. Ποια ήταν αυτά τα «πρέπει» ή «δεν πρέπει» τα οποία ήταν τόσο καταστροφικά της ελευθερίας και της προσωπικότητας των παιδιών; Αυτά που έχουν μπει και μέσα στο αίμα τους και σε τυχόν παρέκληση, τους γεμίζουν “ενοχές”;
Είδατε ποτέ κανέναν να πεθάνει από “υπερβολική δόση” ηθικής;
Ποιες ανάγκες των παιδιών-νέων έμεναν ανικανοποίητες;
Ψάξτε ανθρώπους με “υπερβολική” αυτοπειθαρχία και -αν βρείτε- ρωτήστε τους αν βασανίζονται. Το σίγουρο είναι πως όχι. ΑΥΤΟπειθαρχία, όχι απλά πειθαρχία. Το θέλουν και το κάνουν. Κανένας δεν τους αναγκάζει.
Προσωπικά, εγώ που έχω ελάχιστη αυτοπειθαρχία, βασανίζομαι. Και βασανίζω και τους άλλους…
Ωραία. Κακοί και τρισάθιοι αυτοί οι γονείς που βασάνιζαν τα παιδιά τους με όλες αυτές τις συμβουλές και τα ρητά κλπ. Εμείς, με τι καλύτερο θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας ώστε να γίνουν ελεύθεροι και ευτυχισμένοι άνθρωποι;
Ευχαριστώ.
Ζωή
Γιατί θα πρέπει εγώ, που είμαι κορίτσι, να μην κάνω παρέα με αγόρια, την στιγμή μάλιστα που με αυτούς μπορώ να επικοινωνήσω καλύτερα, γιατί τι θα πει ο κόσμος που με βλέπει να κάνω παρέα μαζί τους (σε ηλικία 13,14,15 ετών), ενώ θα έπρεπε να είμαι με τις φίλες μου, να κεντάμε, να συζητάμε, ή γενικώς να κάνουμε πράγματα που η κοινωνία μας τα αποδέχεται;
Γιατί εγώ, που είμαι κορίτσι, θα έπρεπε να γυρίζω στο σπίτι νωρίς το βραδάκι, πριν ακόμη ξεκινήσουν τα πάρτι, ώστε να μην με βλέπουν από την γειτονιά να γυρίζω αργά και τι θα πουν;
Γιατί εγώ, που είμαι κορίτσι, εάν κάνω λάθος επιλογή συντρόφου, είμαι καταδικασμένη να ζω μαζί του δυστυχισμένη, γιατί τι θα πει ο κόσμος εάν χωρίσω;
Γιατί θα πρέπει οι ενδυματολογικές μου επιλογές, να έχουν προεγκριθεί από τους γονείς μου, ώστε να είναι σύμφωνα με τις προτιμήσεις της κοινωνίας μας;
Γιατί εγώ, που είμαι κορίτσι και έχω έφεση στα γράμματα, δεν μπορώ να συνεχίσω τις σπουδές μου, αφού πρέπει να κάνω οικογένεια και να αφοσιωθώ σ΄αυτήν;
Όλα τα παραπάνω (και ακόμη περισσότερα)δεν είναι υπερβολικά ούτε εκτός πραγματικότητας. Ισχύουν ακόμη και σήμερα, ευτυχώς όμως σε μικρότερη κλίμακα.
Υπάρχουν γυναίκες, οι οποίες προτιμούν να ζουν δυστυχισμένες με τον λάθος σύντροφο που επέλεξαν, γιατί δεν έχουν το σθένος να αντιμετωπίσουν τον ίδιο, τους γονείς τους, τους οικείους τους. Γιατί μεγάλωσαν, ακούγοντας από την μητέρα τους ότι ο άνδρας είναι ο αφέντης του σπιτιού. Ότι αυτόν ακολουθούμε και οι προσωπικές μας επιθυμίες, απλώς δεν υπάρχουν. Γιατί θα έχουν ενοχές που “κατέστρεψαν” με τον χωρισμό την οικογένειά τους, ενώ απλά μπορούσαν να καταστρέψουν μόνο τον εαυτό τους.
Έχω φίλο μαθηματικό, ο οποίος στην κόρη του, η οποία αφού τελείωσε ένα μεταπτυχιακό σκέφτεται να κάνει και δεύτερο, είπε ότι “εγώ δεν θέλω ένα συρτάρι γεμάτο με πτυχία, θέλω να παντρευτείς για να δω εγγονάκια”. Βέβαια της κόρης του δεν ίδρωσε το αυτάκι της και αυτό που θέλει θα το κάνει γιατί είναι δυναμικό παιδί, αλλά η νοοτροπία του πατέρα της; και μάλιστα τώρα το 2009; Πάτε και 30 χρόνια πίσω και σκεφτείτε τις ιδέες που θα είχε αντίστοιχα τότε;
Από υπερβολική δόση ηθικής, σίγουρα δεν πεθαίνει κάποιος. Είμαι σίγουρη όμως, ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να δυστυχήσει από κάποιον άλλο που έχει σαν κανόνα το παν μέτρον άριστο.
Joan Miro
Μέχρι τη στιγμή που ανέφερες το παράδειγμα θα συμφωνήσω. Το παράδειγμα θα μου επιτρέψεις να το κρίνω άστοχο. Ο γονέας θέλει να δει το παιδί του ευτυχισμένο και δεν του επιβάλλει τι να κάνει απλά με την εμπειρία του το συμβουλεύει. Όσες γυναίκες ξέρω που έλεγαν καριέρα και δεν θέλω παιδί-οικογένεια το μετάνιωσαν. Ο προορισμός του ανθρώπου δεν είναι να ζει για να δουλεύει. Αλλά να ζει.
Ζωή
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Πρέπει να ζούμε. Αυτό ακριβώς λεω και στα παιδιά μου. Να μην χάνουν τις ευκαιρίες που τους δίνονται. Το να θέλεις όμως να διευρύνεις τις γνώσεις σου με ένα ακόμη μεταπτυχιακό, ή με μία ακόμη ξένη γλώσσα, δεν σε περιορίζει στο να ζεις. Όσο για την καριέρα, έχω την πεποίθηση ότι όσες γυναίκες ή άνδρες την έβαλαν πάνω από την προσωπική τους ζωή, κάποια στιγμή το μετάνιωσαν.
Aky
Αλήθεια. Κι εγώ πάντα αναρωτιόμουν ποιος είναι άραγε αυτός “ο κόσμος”, σύμφωνα με του οποίου το σκεπτικό πρέπει εγώ να ζήσω;
Δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος. Ούτε μια ομάδα ανθρώπων. Απλά υπάρχει σαν φόβητρο για να καθορίζει (καταπιεστικά) τη συμπεριφορά μας. Μάλιστα. Αυτή την απρόσωπη πίεση δεν τη δέχομαι. Το τι θα πει ο “κόσμος” δεν μπορεί να είναι πάντοτε σωστό κριτήριο ηθικής. Ο “κόσμος” είναι ένα μέγεθος μεταβαλόμενο. Άλλωστε έχουμε πολλά παραδείγματα σπουδαίων ανθρώπων που ο κόσμος τους πήγε κόντρα σε αφάνταστο βαθμό.
Πιστεύω ότι ο “κόσμος” έχει εφευρεθεί για να αντικαταστήσει το Θεό. Και απέτυχε παταγωδώς…
Ο “κόσμος” προσπαθεί με το στανιό να σε κάνει “ηθικό” ενώ ο Θεός όχι. Ο Θεός σε αφήνει ελεύθερο σε τρομακτικό βαθμό. Ο “κόσμος” σε καταπιέζει γιατί είναι ένα σκιάχτο που εφευρέθηκε για να τρομάζει. Ο Θεός υπάρχει και ζητάει (!) την αγάπη μας. Όχι γιατί την έχει ανάγκη αλλά γιατί εμείς έχουμε ανάγκη τη δική του Αγάπη.
Ο Χριστός είπε: “Εγώ ειμί η Αλήθεια. Και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς.” Πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι ήταν οι άγιοι. Δεν άκουγαν ούτε τον “κόσμο” ούτε δουλικά υποτάσσονταν σε “εντολές”. Ξεπερνούσαν και τον κόσμο και τις εντολές. Αγαπούσαν.
krap
Για εμένα είναι ξεκάθαρο ότι η οικογένεια είναι ο κύριος υπεύθυνος της εξέλιξης των παιδιών όσον αφορά το χαρακτήρα αλλά και την προσωπικότητα.
Δεδομένης της σημερινής κοινωνίας θα πρέπει να επιμείνει σε κάποια ζητήματα (χωρίς ωστόσο να προβεί σε υπερβολές) όχι για να αστυνομεύσει αλλά για να εκπαιδεύσει τα παιδιά στο να αναγνωρίζουν τις κακοτοπιές.
Ξεκινώντας από ηλικία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και ανεβαίνοντας:
* Φιλία
* Σχέσεις
* Εκπαίδευση
* Επιμορφώσεις
* Εργασία
είναι ζητήματα στα οποία ο κάθε άνθρωπος πρέπει να ασκηθεί ώστε να προλαμβάνει της κακοτοπιές.
Γενικά όπου εμπλέκεται η κοινωνικοποίηση και ο ανθρώπινος παράγοντας υπάρχει εν γένει ομορφιά ωστόσο συνοδεύεται από όχι και τόσο διασκεδαστικές εκφάνσεις όπως:
καταχρήσεις (πάσης φύσεως), ανειλικρίνεια, αδιαφορία, προσπάθεια εξαπάτησης και πισώπλατα μαχαιρώματα.
Κλείνοντας, αν ο γονέας ξέρει πως να επικοινωνήσει με το παιδί μπορεί να είναι κοντά του χωρίς να το πνίγει και εν τέλει να συμμετέχει συμβουλευτικά στις αποφάσεις του προσπαθώντας για το καλύτερο.
Με βάση τα παραπάνω το παράδειγμα με την κοπέλα που δεν τις επιτρέπεται να γυρίσει αργότερα στο σπίτι γιατί κάποιος μπορεί να σκεφθεί κάτι άσχημο για αυτή μπορεί άμεσα να μετατραπεί σε:
“Μια κοπέλα στα 13 είναι καλύτερα να επιστρέφει μια λογική ώρα στο σπίτι γιατί κάποιος μπορεί να της κάνει κάτι”.
Annie
Θα ήθελα να τονίσω την φράση που διάβασα στο άρθρο: Η ζωη όμως, δεν είναι σκακιέρα ούτε εμείς στρατιωτάκια!
Διαβάζοντας αυτή την φράση μου ήρθαν στο μυαλό (εκτός από τα πρέπει) και όλα τα όνειρα εκείνα των γονιών που επειδή για τον οποιονδήποτε λόγο δεν μπόρεσαν οι ίδιοι να τα πραγματοποιήσουν, τα φορτώνουν στα παιδιά τους και τα κάνουν να πιστεύουν ότι είναι δικιές τους επιθυμίες. Δεν είναι λίγοι οι γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν αυτό που πραγματικά θέλουν αλλά τα κατευθύνουν σε σχολές που έχουν περισσότερο χρήμα, περισσότερο κύρος ή καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση.
Και αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα μιας και οι πιέσεις για τα “όνειρα” των άλλων που μπορούμε να δεχτούμε μπορεί να έρχονται από διάφορα άτομα του κοινωνικού μας περίγυρου και να έχουν αντίκρισμα σε διαφορετικές πτυχές της ζωής μας.
ELeSSaR
katarxhn to sxolio 3. anaferete se gynaikeia problhmata..
emeis milame genika gia thn epanastash sthn katapiesh…
Loipon thelw na apeythinthw sygkekrimena sthn ZWH:
1.Poios s eipe na mhn kaneis parea me agoria?
Sto apagoreyse kanenas?aplws yparxei ena hthiko zhthma xwris omws na se epireazei…aplws na kratas ta TYPIKA
Gt Zwh ta agorakia einai agorakia;)
Kai otan exeis 3-4 trigyro s ws parea ta theleis kai esy…yparxei ena klimataki se tetoies parees k to koritsi einai…pws na to pw=/
Pantws den einai kai to kalytero ayto p tha elega=/
2.na gyrizeis nwris sto spiti gt prepei na gyrizeis:)
ena koritsi se ilikia 13 me 15…Nmzeis oti prepei na exei thn apolyth eleytheria??
Eidika me ta meionekthmata tou gynaikeiou fylou me TPT=/
3.Twra gia ta rouxa..an esy theleis na bgaineis eksw san ******** problhma s(Y)
Egw pantws thn korh m den tha thn afhna:)
Na ntitheis san gynaika…ok merikes fores tha dwseis kai emfash se kapoia shmeia alla mhn to paratrabame to thema=/
4.to zhthma twn spoydwn den nmz oti yparxei..den +mfwnw katholou mz s(N)
Ti dld tha se baloun na pantreyteis me to Zori???
Na kaneis oikogeneiaa???
Oxi…
Allwste meta ta 18 kaneis koumanto sthn zwh s;)
mHn to ksexnas;)
Στεφανία
Θα ήθελα να απαντήσω στον ELeSSar (δεν γνωρίζω το φύλο σου, όμως υποπτεύομαι ότι είσαι άρρεν):
1. Τί εννοείς λέγοντας ότι “τα θέλω και εγώ” όταν έχω τριγύρω 3-4 αγοράκια? Και γιατί πρέπει να κρατάω τα ΤΥΠΙΚΑ δηλαδή? Ποια είναι αυτά τα τυπικά? Όταν ένα αγόρι έχει 3-4 κορίτσια τριγύρω γιατί δεν λες ότι και αυτός “τα θέλει”? Γιατί να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια?
2. Εσύ που είσαι macho man και δεν έχεις “μειονεκτήματα φύλου” -όπως τα αποκαλείς-, τί ώρα γυρίζεις στο σπίτι σου? Δεν έχεις φοβηθεί ποτέ ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί και σε εσένα? Αναρωτήθηκες ποτέ αν ανησυχούν οι γονείς σου? Γιατί πιστεύεις ότι αγόρι 13-15 μπορεί να έχει απόλυτη ελευθερία αφού με όσα συμβαίνουν εκεί έξω, οι ίδιοι κίνδυνοι παραμονεύουν και για το αγόρι αυτό.
3. Πιστεύεις ότι τα ρούχα κάνουν μια κοπέλα ******* και όχι η συμπεριφορά? Γιατί δηλαδή να κρίνεις έναν άνθρωπο από τα στερεότυπα? Μήπως βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα για κάποιον και να τού βάλεις ταμπέλα?
Αυτάάάά
Lin
Για το 3. της Στεφανίας. Κυρίως η συμπεριφορά αλλά και τα ρούχα. Εάν είσαι σεμνός, φαίνεται ΚΑΙ από τα ρούχα σου. Tα ρούχα πολλές φορές επιρρεάζουν τη συμπεριφορά μας.
Επίσης η φούστα (δε μιλάω για μίνι) για τις γυναίκες τις κάνει να συμπεριφέρονται πιο θηλυκά, πιο συμαζεμένα, πιο σεμνά.
Ενώ με το παντελόνι βλέπεις να κάθονται με ανοιχτά πόδια, σταυροπόδι (αντρικό) και δεν είναι τόσο όμορφο και ταιριαστό στο φύλο τους.