(500) Days of Summer [DVD πρόταση]

Για την κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που εξακολουθούν να επισκέπτονται τα video club της γειτονιάς τους. Σίγουρα η σημερινή πρόταση δεν είναι μια καινούρια ταινία αλλά δεν είναι και τόσο παλιά για να τοποθετηθεί στην κατηγορία των τριών ημερών. Το (500) Days of Summer είναι η πανηγυρική επιβεβαίωση της ρήσης ποτέ μη κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο. To poster, ο τίτλος ακόμα και το trailer μας δίνουν την εντύπωση μιας κλασικής Αμερικάνικης  (χαζό)χαρούμενης ερωτικής κομεντί που συνηθίζει να υποτιμά τη νοημοσύνη του κοινού που την παρακολουθεί. Αυτή η εντύπωση ενισχύεται διαβάζοντας και τα ονόματα των συντελεστών και ιδιαίτερα του σκηνοθέτη που δεν έχει να επιδείξει κάποια δημιουργία στο βιογραφικό του. Όλα τα παραπάνω ήταν οι λόγοι που με απέτρεψαν να παρακολουθήσω την ταινία παρ’ όλες τις καλές κριτικές που είχα ακούσει. Κούνια που με κούναγε τελικά. Το (500) Days of Summer είναι μια από τις ομορφότερες ταινίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ και το εννοώ απόλυτα.

Όπως λέει και ο εκφωνητής στην αρχή της ταινίας πρόκειται για την ιστορία ενός αγοριού και ενός κοριτσιού αλλά προσοχή δεν είναι μια ερωτική ιστορία. Πάνω σε αυτό έχω να προσθέσω ότι και το αγόρι και το κορίτσι είναι από τα πιο φρέσκα, δροσερά και ευδιάθετα πρόσωπα που έχουμε συναντήσει στην οθόνη. Ιδιαίτερα η Zooey Deschanel στο ρόλο της Summer δίνει ρεσιτάλ παρουσιάζοντας μας με ιδιαίτερη επιτυχία ένα πανέμορφο πλάσμα  με λαμπρό χαμόγελο. Σίγουρα θα κάνει αίσθηση στο αντρικό κοινό με τη χαριτωμενιά της παρόλο που δεν είναι καμιά δίμετρη καλλονή.

Η ομορφιά της ταινίας είναι παρόμοια με εκείνη της Deschanel. Χωρίς υπερβολές, χωρίς να είναι κάτι το εξωπραγμάτικο, κάτι που δεν περιγράφεται. Είναι ρεαλιστική, καθημερινή, μπορείς να τη συναντήσεις σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου και να σε ξελογιάσει με την απλότητά της. Οι χαρακτήρες είναι τόσο λιτά  δοσμένοι που όλοι μας θα αναγνωρίσουμε μέσα στην ταινία τους ίδιους μας τους εαυτούς σε πολλές πτυχές της ζωής μας.

Ο εκφωνητής είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε πως δεν είναι μια ερωτική ιστορία και αυτό το στοιχείο την κάνει να ξεχωρίζει από το σωρό των αντίστοιχων ταινιών. Είναι απλά μια μελέτη και ταυτόχρονα σπουδή στην αλληλεπίδραση των ατόμων που έχουν διαφορετικό φύλλο. Κρατιέται μακριά από ταμπέλες, ετικέτες και οτιδήποτε μπορεί να κάνει τις σχέσεις μας πιο εφήμερες και λιγότερο ουσιαστικές. 500 μέρες από τη ζωή ενός ζευγαριού που δεν είναι τίποτα άλλο από μια περίληψη των επαφών μας με το άλλο φύλο. Γέλια και χαρές που συνυπάρχουν μαζί με τον αρχικό ενθουσιασμό που οδηγούν σε προβληματισμό, στεναχώρια στην αλλαγή της προσωπικότητας και στην απώλεια των συναισθημάτων. Έτσι όμως είναι η ζωή που λέει και η Summer.

Τα συναισθήματα πολλά και έντονα κατά τη διάρκεια της ταινίας. Οι τίτλοι αρχής πιο ξεκαρδιστικοί από ποτέ. Η ταινία είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Ακόμα και με εσένα Gene Beckman. Σκύλα. Η διάθεση για ειρωνεία και χαβαλέ είναι ολοφάνερη. Ο τρόπος που γνωρίζεται και περνάει το χρόνο του το ζευγάρι είναι βγαλμένος μέσα από τα Before the Sunset και In search of a Midnight Kiss στην πιο απλή τους μορφή για να γίνουν πιο κατανοητά από το ευρύ κοινό. Είναι μεγάλη υπόθεση να περνάς δυσνόητα μηνύματα με έναν τόσο απλό και πρακτικό τρόπο. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας βέβαια δεν είναι χιουμοριστικό.Η καθημερινότητα και η φθορά κάνουν την εμφάνισή τους το ζευγάρι απομακρύνεται αλλά οι ελπίδες δεν χάνονται. Βάζω στοίχημα πως αν ο Woody Allen δει τη σκηνή με τις προσδοκίες του αγοριού και την πραγματικότητα τοποθετημένες σε διπλανά παράθυρα θα νιώσει μια μικρή ζήλια.

Τι σημασία έχει άραγε να βαφτίζουμε τα συναισθήματα; Τι είναι ο έρωτας απορούν οι πρωταγωνιστές στην ταινία και κανείς τους δεν φαίνεται να έχει την απάντηση.  Ανώτερα όλων είναι η ευτυχία και η αμοιβαία ειλικρίνεια. Τι είναι αυτό που μένει από μια συνύπαρξη δύο ατόμων; Τα στοιχεία του χαρακτήρα που αφήνει ο ένας στον άλλο, οι επιρροές στον τρόπο σκέψεις. Με λίγα λόγια όλα εκείνα που δεν θα μπορούσε να διδαχτεί ο ένας χωρίς την παρουσία του άλλου. Οι ουσιαστικές στιγμές ασχέτως αν μας πόνεσαν ή μας στεναχώρησαν είναι αυτές που θα βλέπουμε συνεχώς μπροστά μας και ας έχει αλλάξει η ζωή μας άρδην. Ένας ύμνος στην ειλικρίνεια και στις αληθινές στιγμές που έχουμε ζήσει. Ένα αίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια αλλά μόνο βιώνεται. 500 μέρες που τελικά έχουν να δώσουν τροφή για σκέψη για μια ολόκληρη ζωή. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για την εύστοχη επιλογή του ζευγαριού όπου η κοπέλα είναι εκείνη που δεν θέλει δεσμεύσεις και το αγόρι είναι αυτός που επιμένει αλλά έχω την εντύπωση πως δεν θα τελειώσω ποτέ. Ίσως θα ήταν καλύτερο να σταματήσω εδώ και να συνεχιστεί ο διάλογος με όποιον έχει όρεξη. Παρακολουθήστε την, αξίζει τον κόπο.