Ποια ταινία θα δούμε σήμερα; Όλα είναι δρόμος

Μου πρότειναν να δω μία ταινία του Παντελή Βούλγαρη, η οποία είναι σχετικά παλιότερη (1998), μιλώντας μου με τα καλύτερα λόγια. “Όλα είναι Δρόμος” είναι ο τίτλος αυτής και για κάποιο λόγο νομίζω ότι της ταιριάζει απόλυτα. Η ταινία είναι σπονδυλωτή, αποτελείται από τρεις αυτόνομες ιστορίες, που έχουν όμως ένα κοινό σημείο. Τον πόνο που πρέπει να αντιμετωπίσει ο ήρωας και πως προσπαθεί να τον διαχειριστεί.

Το πρώτο κομμάτι της ταινίας ονομάζεται “Xαρώνειο νόμισμα” και αφηγείται τον πόνο του πατέρα μετά από μία οικογενειακή απώλεια. Θα δείτε σκηνές από τη Θεσσσαλονίκη καθώς και σκηνές από ένα στρατόπεδο χαμένο κάπου στον Έβρο. Το δεύτερο κομμάτι ονομάζεται “H τελευταία νανόχηνα” και στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε το Θανάση Βέγγο. Το ταλέντο του ξεδιπλώνεται για μία ακόμη φορά και αποδυκνείει ότι πέρα από τους κωμικούς ρόλους, μπορεί να ερμηνεύσει εξαίσια και δραματικούς ρόλους. Στο κομμάτι αυτό, είναι έκδηλη η κατάσταση στην οποία μπορεί να περιέλθει ένας άνθρωπος όταν βρεθεί για αρκετό καιρός μόνος και όταν έρθει κοντά στη φύση. Τέλος, το τρίτο κομμάτι, με τίτλο “Βιετνάμ” είναι το πιο cult κομμάτι της ταινίας. Πραγματεύεται πάλι τον πόνο του ανθρώπου που προσπαθεί να τον ξεπεράσει σε ένα επαρχειακό μαγαζί με την ονομασία “Βιετνάμ”.

Το κοινό χαρακτηριστικό των τριών κομματιών είναι η μοναξιά και ο τρόπος που προσπαθεί ο βασικός χαρακτήρας να την αντιμετωπίσει. Δύσκολη η μοναξιά και πρέπει κάθε άνθρωπος να διαβεί κάποιους δρόμους προκειμένου να την αντιμετωπίσει. Όλα είναι δρόμος,  εξάλλου.. Οι τρεις βασικοί ηθοποιοί, Δημήτρης Καταλειφός, Θανάσης Βέγγος και Γιώργος Αρμένης (αναφέρονται με τη σειρά εμφάνισης στα τρία κομμάτια της ταινίας), ήταν εξαιρετικοί. Χωρίς τάσεις εντυπωσιασμού αλλά με απλό τρόπο καταφέρνουν να περάσουν το μήνυμα που χρειάζεται. Αποτελούν ένα καλό παράδειγμα για τον ορισμό του ηθοποιού. Φυσικά, αρωγός σε αυτή την προσπάθειά τους υπήρξε η σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη.

Πιο συγκεκριμένα, η κινούμενη κάμερα και γενικότερα τα κινούμενα πλάνα κατακλύζουν την ταινία. Ταυτόχρονα όμως, υπάρχουν στιγμές παύσεις, με τους ήρωες να μένουν στάσιμοι και τότε είναι που αναδεικνύεται το μεγαλείο της ταινίας. Η μουσική και τα πλάνα συνδυάζονται δημιουργώντας το τελικό υπέροχο αποτέλεσμα. Η ταινία δυστυχώς δεν είναι αισιόδοξη. Σε κανένα σημείο δεν υπάρχει έστω ένα ίχνος ελπίδας. Ίσως γιατί η μοναξιά είναι τόσο αβάσταχτη που μόνο όταν κάποιος τη νιώσει μπορεί να την καταλάβει.

Βαθμολογία: 8/10

Οδηγίες: Αξιολόγη ταινία, που προσπαθεί αξιοπρεπώς να αποτυπώσει τον πόνο των ανθρώπων. Ταινία για προβληματισμό, με το πρώτο κομμάτι να είναι πιο “δύσκολο” και το τελευταίο το πιο τολμηρό. Μην τη χάσετε!