To NF πηγαίνει σινεμά… The Karate Kid(2010)

Τα remake γνωρίζουν στιγμές δόξας στις μέρες μας. Η όλη φάση ξεκίνησε με παλιότερες ταινίες που ξαναγυρίστηκαν με νέα επεξεργασμένα εφέ, είδαμε σκηνοθέτες να αναπαράγουν δικά τους δημιουργήματα για να απευθυνθούν σε νέο εμπορικό κοινό, οι Ασιατικές παραγωγές παλιότερα και πλέον οι Ευρωπαϊκές ξαναγυρίζονται με Αμερικανούς συντελεστές σε ελάχιστο καιρό από την ημερομηνία προβολής τους. Από αυτή τη σύγχρονη τάση δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και το Karate Kid που ομολογουμένως σημάδεψε τη δική μας γενιά και αποτέλεσε πρότυπο μίμησης για τα νεαρά παιδιά που την είχαν παρακολουθήσει. Είχατε πληροφορηθεί εδώ και καιρό για την έκδοση του remake και τώρα ήρθε η ώρα να αναλύσουμε περισσότερο.

Σκηνοθέτης του εγχειρήματος ο Harald Zwart δημιουργός του Pink Panther 2, την σεναριακή επιμέλεια ανέλαβε ο Christopher Murphey και με δεδομένη την απειρία των δύο βασικών συντελεστών οι απαιτήσεις για την ταινία δεν μπορούν να είναι υψηλές.  Πρωταγωνιστεί ο πιτσιρικάς Jaden Smith (γιος του Will Smith θα τον θυμάστε και στο Pursuit of Happynes) αντικαθιστώντας το ”θρυλικό’ Ντάνιελ Σαν και ο καινούριος δάσκαλος Μιγιάγκι είναι ο γνωστός σε όλους σας Jackie Chan. Ο μικρός Smith προσπαθεί αλλά δεν τα καταφέρνει με τον καλύτερο τρόπο σε έναν όχι ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο. Η σκηνή που δακρύζει μπροστά στη μητέρα του είναι βγαλμένη μέσα από τις μέρες του Rambo και προκαλεί παραπλήσιες αντιδράσεις που τείνουν είτε στην απογοήτευση είτε στο γέλιο. Ο Ralph Macchio το 1984 είχε καταφέρει να υποδυθεί ικανοποιητικά τον ατσούμπαλο ήρωα του οποίου η αυτοπεποίθηση δεν άγγιζε το ταβάνι αλλά όλη αυτή η αχαράδα και η αβεβαιότητα που τον χαρακτήριζαν οδηγούσαν σε ορισμένες εύθυμες σκηνές.  Στην τωρινή δημιουργία, αν και γίνεται προσπάθεια αναπαραγωγής της ίδιας συμπεριφοράς, ο πιτσιρικάς τονίζει υπέρ του δέοντος τις κωμικές καταστάσεις με αποτέλεσμα να μην γίνεται πειστικός αρχικά και σε ορισμένες στιγμές ενοχλητικός. Ο Jackie Chan από την άλλη λόγω της εμπειρίας του δεν δυσκολεύεται να προσεγγίσει το αυστηρό και λιγομίλητο ύφος του προκατόχου του Pat Morita και είναι ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η ταινία στο ερμηνευτικό μέρος της.

Ήδη θα έχετε αντιληφθεί ότι οι ομοιότητες των δύο ταινιών υπερτερούν πανηγυρικά από τις διαφορές. Εδώ μπορούμε να προβληματιστούμε και να αναρωτηθούμε αν ήταν απαραίτητη η συγκεκριμένη επανέκδοση. Έχει να προσφέρει κάτι περισσότερο; Πηγαίνοντας ακόμα πιο μακριά θα μπορεί το Karate Kid του 2010 να προκαλεί συζητήσεις και το 2030 όπως  κατόρθωσε η αυθεντική ταινία;  Για εμένα η απάντηση είναι σαφέστατη: Σε καμία περίπτωση. Χίλιες φορές να καθίσω ένα μεσημέρι του Σαββάτου να ξαναδώ για πολλοστή φορά στο Mega την ταινία του 1984 παρά να δω δεύτερη φορά το καινούριο. Το ίδιο θα συνιστούσα και στους τωρινούς πιτσιρικάδες αν αντιμετώπιζαν το ίδιο δίλημμα.

Τα μηνύματα που περνάνε και οι δύο ταινίες παραμένουν αμετάβλητα με την πάροδο του χρόνου αλλά στην ταινία του παρελθόντος είναι τοποθετημένα πιο άμεσα χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς. Το φετινό δημιούργημα έχει μια εισαγωγή που θέλει να είναι ανθρωποκεντρική αλλά δεν προσφέρει τίποτα στην εξέλιξη της ταινίας, τραβάει στα άκρα τις λιγοστές σκηνές δράσης, υπεραναλύει τη φιλία των δύο μικρών πρωταγωνιστών και λειτουργεί ορισμένες φορές σαν συνοδευτικός τουριστικός οδηγός της Κίνας. Οι αλλαγές στην πρωτότυπη ιστορία όπως η επιλογή διαφορετικής χώρας, το έγχρωμο παιδάκι στον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν αξιοποιούνται όπως θα έπρεπε καθώς το θέμα του ρατσισμού και της διαφορετικής κουλτούρας της Ανατολής δεν θίγονται καθόλου.

Επικεντρώνοντας στα παραπάνω αφήνει στην απέξω το δεσμό δασκάλου μαθητή, το ισχυρό δέσιμο τους που ήταν το πιο σημαντικό ατού της παλιότερης ταινίας. Η επιλογή μικρότερου ηλικιακά πρωταγωνιστή λειτουργεί αρνητικά μόνο στη σκηνή που ένας μεγάλος σε ηλικία  άνθρωπος πλακώνεται με δωδεκάχρονα και όσο να ναι μοιάζει αστεία και άστοχη. Η σκηνή της τελικής μάχης είναι γρήγορα γυρισμένη και δεν έχει την απαιτούμενη ένταση ενώ η επιλογή του kung fu αντί του καρατέ δεν οδηγεί σε σημαντικές διαφοροποιήσεις παρά μόνο σε μερικές πιο θεαματικές σκηνές. Η τέχνη των μοναχών Σαολίν σίγουρα έχει μεγαλύτερο υπόβαθρο και αξίζει μεγαλύτερης ανάλυσης. Χάνει αρκετά η ταινία κυρίως στις λεπτομέρειες αλλά αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά.

Συνοψίζοντας ομολογώ πως κουράστηκα στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και το ενδιαφέρον μου είχε χαθεί από νωρίς. Πιο μακρόσυρτη από όσο έπρεπε και με προβλήματα στο ρυθμό αφήγησης. Έχω δει και πολύ χειρότερες αλλά αυτό δεν μου λέει κάτι. Εικαστικά ίσως να είναι καλύτερη από την πρωτότυπη εξαιτίας της πιο ακριβής παραγωγής αλλά το περιβόητο γουαξ ον δεν αντικαθίσταται από το βάλε το μπουφάν σου. Το χτύπημα του πελαργού είναι σαφώς πιο ευκολομνημόνευτο από την υπνωτισμένη κόμπρα. Το συναίσθημα είναι ελλειπές και αυτό αρκεί για να μειώσει την αξία του περιεχομένου της. Για την ιστορία σύντομα θα κυκλοφορήσει και η συνέχεια.