Στη Ρία, τον Στέφανο,τον Πέτρο, που διάλεξαν να θέλουν.
Σας αγαπώ.
Τελευταία το μόνο που μου βγαίνει να εύχομαι ειλικρινά στους ανθρώπους είναι να κάνουν αυτά που θέλουν και όχι αυτά που μπορούν.
Οι φίλοι μου στην πλειονότητά τους ζουν από καιρό μακριά κι όσοι έμειναν στα πάτρια εδάφη τραβούν ο καθείς την πορεία του. Μπαλάκια του μπιλιάρδου μου θυμίζουμε που κάποτε ενωθήκαμε πλαισιωμένοι σ’ ένα τρίγωνο ώσπου η στέκα ζωή μας σκόρπισε σ’ ανατολή και δύση κι ορισμένους λιγότερο τυχερούς στον πάτο εξ αρχής. Κι όσοι παίζουμε ακόμη σ’ αυτή την παράλογη παρτίδα βλέποντας τον ένα ν’ αποχωρεί μετά τον άλλο από το ταμπλό, ξέρουμε ήδη που θα καταλήξει. Κάποιοι θα τα τσουγκρίσουμε επί τόπου μια και καλή, άλλοι θα ανταμωθούμε να τα πούμε κάτω από το τραπέζι και μερικοί από εμάς σε νέες παρτίδες, με άλλες μπάλες καινούργιες παρέα, να ξαναπαίξουμε, να ξανασυγκρουστούμε, να πάμε από εκεί που ήρθαμε ή να ξαναγυρίσουμε στο ίδιο επαναλλαμβανόμενο κυκλάκι. Και πάει λέγοντας ξανά και ξανά και ξανά. Όμως ποτέ πια δεν θα είναι το ίδιο. Κατάρα στο λευκό, όχι απαραίτητα μπαλάκι. Κι η σιωπή λευκή είναι. Κατάρα ρε!
Το μόνο που δεν μου κολλάει στο σχήμα που διάλεξα είναι η στέκα, ή μάλλον καλύτερα αυτός που την διαχειρίζεται. Ίσως γιατί από χρόνια πια ούτε τους μετρώ ούτε με τρομάζουν οι θεοί και οι διαβόλοι. Με τις επιλογές μας ζυμώνουμε τον δρόμο μας, συνειδητά ή ασυνείδητα χαράζουμε πορεία σε αυτό που θα καταλήξει να ’ναι το είναι μας πριν μπει στην κάσα.
Στο τέλος όλοι θα ξεπουληθούμε, κι οι πιο ονειροπόλοι, κι οι πιο «ρομαντικοί» – καλά οι κυνικοί έφυγαν πρώτοι μην τους μετράς, όχι ότι είναι απαραίτητα κακό, δεν τρέχουμε και κατοστάρι – τουλάχιστον όμως μην πετάξουμε μαραζωμένοι από τα πρέπει βρε αδερφέ, να πετύχουμε την μέγιστη αξία για το τομάρι μας. Μας, των, δεν ξέρω, το ίδιο κάνει. Οι μπαριέρες είτε δικές μας είτε των άλλων εξ ορισμού στοπ φωνάζουν. Φράγματα θα μείνουν των ονείρων μας όσο τις αφήνουμε στη μέση.
Ο μόχθος που χτίζεται στα πρέπει γεννά την μοχθηρία κι αυτή με την σειρά της στέλνει τα μπαλάκια μακριά. Τα θέλω από την άλλη, μπορεί συχνά να ‘ναι βαμμένα κόκκινα αλλά καθιστούν περιττά μόνο ότι δεν ανήκει στην σφαίρα τους.
Βλέπω σουφρωμένες κι αγέλαστες φάτσες που και που περπατώντας στο δρόμο. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις, μόνο αυτοί που φυλακίζονται στους υποτιθέμενους κανόνες της ωριμότητας δεν το βλέπουν, εκείνοι που αφήνουν τα πρέπει να τους σύρουν στα πρόωρα γεράματα. Δεν είμαι ευγενική απέναντί τους, δεν τους αξίζει. Συνήθως ποντάρουν ύπουλα στο φιλότιμο των συνανθρώπων τους παπαγαλίζοντας κανόνες που ακολουθούν σαν τυφλοί. Δεν με ενδιαφέρει γιατί φτάσαν ως εκεί, βλέπω μόνο μαραζωμένα ανθρωπάκια στο σάβανο σαν τους αντικρίζω, βρωμάνε θανατίλα από μακριά, μακριά μου ας μείνουν.
Αχαριστία μου φαντάζει να σπαταλάει κανείς μια ζωή τηρώντας το «κατά γράμμα». Γερνά χωρίς να μεγαλώνει και γι’ αυτό χρεώνει σε άλλους τα πεπραγμένα του. Μονόδρομος προς το χολερισμό. Ντροπή τέτοια σπατάλη χρόνου που θα μπορούσε να ήταν γεμάτος τόση αγάπη.
Είναι θέμα στυλ. Διάλεξε.
9 Comments
Barbie
Επειδή έχω καιρό να ανάψω το φως…έχω και special credits: Ευχαριστώ Άγγελε, Απόστολε κ Χρήστο (το γιατί περιττό), Charles Bukowski και την θρυλική Γκίτα που ο καθένας με τον τρόπο του βάλατε σε τάξη τις σκέψεις μου παραδειγματικά, και last but not least Ανδρέα γιατί πάντα μου λες “Κάνε αυτά που εσύ θέλεις” και με υποστηρίζεις σε αυτό έμπρακτα 🙂
chzigkol
Καθώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος είναι πολύ σημαντικό να έχει δει πολλά πράγματα στη ζωή του και να αποκτήσει εμπειρίες. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνει όχι μόνο τον κόσμο και πως να τον αντιμετωπίσει αλλά αποκτά και μία εσωτερική ικανότητα να δημιουργεί προσωπικά θέλω. Και λέω ικανότητα γιατί πραγματικά δεν πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι κάθε άνθρωπος ξέρει τι θέλει σε αυτή τη ζωή. Πολλοί απλά μεγαλώνουν χωρίς να βασανίζουν τον εαυτό τους με τέτοια θέματα και σιγά σιγά μεγαλώνουν έχοντας ζήσει μία ζωή την οποία δεν την αποφάσισαν οι ίδιοι. Μία ζωή που δεν έχει την προσωπική τους σφραγίδα. Απλά ακολουθούν πολλές φορές το εύκολο, αυτό που τους “επιβάλει” η κοινωνία ή κάποιος άλλος. Για κάποιους είναι πλέον αργά. Για κάποιους όχι. Ξυπνήστε!
Σπύρος
Εξάλλου η μεγάλη διαφορα χριστιανισμού και σατανισμού είναι ότι ο Θεός μας θέλει να κάνουμε αυτό που πρέπει ενώ ο “Σατανάς” Αυτό που θέλουμε εμείς!!
Ευτυχώς που πέρα από θρησκείες οι νέοι άνθρωποι κάνουν αυτό που θέλουν γιατι αλλιώς θα είχαμε βαλτώσει…
Barbie
ευγενικά το έθεσες:”βαλτώσει”. Οι λίγοι τραβούν το καράβι μπροστά. Να σου θυμίσω ότι τα όσα γενικότερα πιστεύονται περί “Σατανά” δεν είναι παρά ιδέες που καλλιεργήθηκαν και εξελίχθηκαν κυρίως τον μεσαίωνα και συνεχίζουν να είναι επίκαιρες (καλά όχι για όλους ευτυχώς) κυρίως επειδή ο ανθρώπινος εγκέφαλος τείνει να βρίσκει τέτοιες ιδέες ενδιαφέρουσες. (οποιος “want to know more” μπορεί να μου στείλει mail για να τον βομβαρδίσω με βιβλιογραφία. χα!)
Andre
Το θέμα, κατά την γνώμη μου, είναι αυτές οι “ετικέτες” που μας βαζει αυτή η χαμένη Κοινωνία!
ΜΠΡΑΒΟ ΒΑΡΒΑΡΑ! ;p
tark
”Στο τέλος όλοι θα ξεπουληθούμε, κι οι πιο ονειροπόλοι, κι οι πιο «ρομαντικοί»”
ή όπως θα έλεγε και ο Σίλας (www.silas.gr): Καλο ειναι στη ζωη, να ξεκινας με αρχες, ιδεολογια, οραμα. Αυριο μεθαυριο, κατι θα χρειαστει να ξεπουλησεις.Πρεπει παντα ν αγωνιζεσαι για τις ιδεες σου, μεχρι την τελευταια στιγμη. Θα πετυχεις καλυτερη τιμη οταν σ εξαγορασουν.
εγώ θα έλεγα να θυμηθούμε τα παιδικά μας όνειρα..http://goo.gl/VS0tV
Barbie
…με δίνεις λίγο, αλλά μόνο λίγο. Η αλήθεια είναι ότι ένα ίχνος αυτών που έγραψα είχαν βάση και σε κάποιες κουβέντες που ανταλλάξαμε αλλά η επεξεργασία εδράζει εντελώς και μόνο στο παλαβό μου μυαλό. Το http://goo.gl/VS0tV το είχα υπ’ οψιν μου γενικά αλλά όχι όταν έγραφα αυτά. Τώρα που το λες, πόοοοσο ταιριαζει! …ωστόσο “ασθμαίνω”.
vicky
gia allh mia fora syneidhtopoiw oti opoios ”to xei” tha vrei tropo na to ekfrasei!!! alloi zwgrafizoun alloi paizoun mousikh esy grafeis!! mono yposxesou mas pws den tha stamathseis pote!
to arthro ta spaei! apla! T E L O S!
Barbie
Σαφώς και υπερβάλλεις, σαφώς σε αγαπώ. Δεν σου υπόσχομαι τίποτε, με ξέρεις μωρέ, με τα φεγγάρια μου είμαι. Η΄γράφω ή όχι..μια μέση κατάσταση ποτέ όμως. Κοινώς όταν θέλω, όχι όταν πρέπει. Χαίρομαι μόνο που αυτή μου την παραξενιά την συμμερίζονται και την κατανοούν και τα παιδιά του newsfilter. Love u 2 guys!