Επιλογές

Είναι σωστή η επιλογή της λιγότερο κακής λύσης σε ένα πρόβλημα; Κατά την γνώμη μου όχι, διότι έτσι διαιωνίζεται το πρόβλημα. Αν δεχτεί κανείς μία λύση ή επιλογή που δεν πιστεύει, έχει ήδη χάσει, όποιος κι αν είναι ο απώτερος σκοπός του. Τότε πως πρέπει να επιλέγει κανείς για την επίλυση ενός προβλήματος;

Κατ’αρχήν είναι συνετή η απαλλαγή από την σκέψη οτιδήποτε άλλου, και η εστίαση στο διττό θέμα, το πρόβλημα και η λύση του. Τόσο το πρόβλημα όσο και η λύση του, πηγάζουν από μέσα μας. Αυτό που για έναν άνθρωπο συνιστά πρόβλημα, για κάποιον άλλον δεν είναι παρά κάτι συνηθισμένο και η λύση του θα έμοιαζε αυτονόητη στα μάτια του. Εδώ λοιπόν γίνεται λόγος για το “επίπεδο δυσκολιών” που αναλογεί στον καθένα. Όλοι έχουν προβλήματα, ο καθένας στο επίπεδό του, γιατί όπως είπε ο Βούδας “η Ζωή είναι βάσανο”.

Ένα όμορφο βάσανο θα συμπληρώσω εγώ, μέσα από το οποίο απώτερος σκοπός για τον καθένα μας πρέπει να είναι η αφύπνιση. Και η αφύπνιση ίσως είναι δύσκολη και επίπονη. Και σε αυτό το επίπονο ταξίδι, πολλοί θα καταφύγουν στην παρηγοριά και την “ασφάλεια” της ύλης, όμως όπως είπε ο Σίλερ “οι ατσαλένιες αλυσίδες και οι μεταξωτές αλυσίδες, είναι πάντα αλυσίδες”, που μας κρατούν δέσμιους στην “σπηλιά” και προσκολλημένους στην Γή, ψαλιδίζοντας τα φτερά της πνευματικότητας.

Έτσι λοιπόν θα δοκιμαστεί η ικανότητά μας να δίνουμε λύσεις στα προβλήματα, τα δικά μας και των γύρω μας. Λύσεις ουσιαστικές, που να επιλύουν το πρόβλημα, όχι να το επικαλύπτουν. Και σε αυτήν την αναζήτηση λύσεων, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε, είναι αναγκαίο να έχουμε, ο καθένας από μας, αρχές. Ο καθένας τις δικές του αρχές. Ας διαλέξουμε προσεκτικά και υπομονετικά τις αρχές μας και ας τις ακολουθούμε πιστά στην ζωή μας, όντας πάντα έτοιμοι να τις επανεξετάσουμε και γιατί όχι, να αναθεωρήσουμε. Μέσω αυτών, που πηγάζουν από μέσα μας και από τα πιστεύω μας, δίνεται λύση στο εκάστοτε πρόβλημα, που πηγάζει πάλι από μέσα μας.

Γίνεται με άλλα λόγια μια εξωτερίκευση της εσώτερης μάχης, που όλοι πρέπει να δίνουμε και να μην λιποτακτούμε, γιατί αυτό αν και επιλογή, δεν οδηγεί πουθενά.

Είναι λοιπόν φυσικό, η λύση που θα βρεί το εκάστοτε άτομο να είναι τέτοια που θα τον εκφράζει, αλλά και να έχει συναίσθηση των συνεπειών της λύσης αυτής. Να έχει πλήρη συναίσθηση των συνεπειών, αλλά και της γενικής εικόνας του θέματος: πρόβλημα-λύση. Αφού έχει την συναίσθηση αυτή και έχει εξετάσει την πρότασή του και την βρίσκει βιώσιμη και εφαρμόσιμη, βάσει όλων των παραμέτρων που μπορεί να υπολογίσει, τότε επιμένει στην λύση αυτή δίχως υποχώρηση.

Αν του προταθεί μία άλλη λύση, πρέπει να την εξετάσει κι αν την βρεί αποτελεσματικότερη και συνεχίζει να τον εκφράζει, μόνο τότε να την εφαρμόσει, αλλιώς να επιμείνει και να έχει το θάρρος της γνώμης του. Ο Βούδας είπε πως ο καθένας πρέπει να κάνει εκείνο που πιστεύει, αυτό που του υπαγορεύει η συνείδησή του, ασχέτως με το τι λέει ο ίδιος ο Βούδας, ο Χριστός ή ο Θεός ο ίδιος. Εκείνοι έδειξαν τον δρόμο, πρέπει όμως ο άνθρωπος πρώτα να συνειδητοποιήσει, για να διαβεί το δρόμο αυτό. Σε αυτή τη λογική, η λύση σημαίνει πόνο και “ο πόνος είναι φορέας συνείδησης” σύμφωνα με τον Βούδα, άρα κάθε ουσιαστική λύση συνιστά και μια συνειδητοποίηση.

Άρα μια συνειδητοποιημένη αλήθεια, πως γίνεται να προδωθεί από τον ηθικό άνθρωπο; Και αν τον άνθρωπο αυτόν, τον κατηγορήσουν για ιδεολόγο, με θάρρος να φωνάξει “Είμαι και δεν ντρέπομαι γι’αυτό, γιατί έτσι φαντάζομαι τον κόσμο”, κι αυτόν τον κόσμο που έχτισε με την ιδεολογία και τα όνειρά του, να τον υπερασπιστεί μπρος σε κάθε είδους απειλή, κάθε είδους. Έχει σημασία η επιλογές που θα κάνουμε να μας εκφράζουν, διότι στον κόσμο που θα χτίσουμε θα κληθούμε να ζήσουμε κι εμείς μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους, και μπρός σ’αυτούς θα κληθούμε να λογοδοτήσουμε.

Για να χτίσουμε τον ιδανικό για μας κόσμο θέλει αγώνα, όχι μόνο στο δρόμο και κυρίως όχι με αίμα όπως θέλουν να πιστεύουν οι “επαναστάτες” των ημερών μας, αλλά και του χτές. “Η πραγματική μάχη πρέπει να είναι μέσα μας” (Gandhi), και βασικός εχθρός ο ίδιος μας ο εαυτός με τα δαιμόνια που φιλοξενεί. Αυτόν τον εχθρό δεν πρέπει να τον σκοτώσουμε, γιατί αποτελεί πάντα κομμάτι μας, αλλά να συμφιλιωθούμε και να μάθουμε να συμβιώνουμε.

Να συμβιώνουμε με τον εχθρό ε; Πόσο δύσκολο…