Jazz Mahal: Γνώριμες μελωδίες… χαμένες στη μετάφραση

Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ζω μόνον το Σάββατο. Ιδανικά τοποθετημένο ανάμεσα στην Παρασκευή και τη Δευτέρα, κάνει την αποχή από οποιαδήποτε εργασία να μοιάζει με φυσική επιλογή και την έξοδο από το σπίτι σχεδόν απαραίτητη.

Η ζωή στη Θεσσαλονίκη είναι τουλάχιστον έντονη τα Σάββατα. Το πρωί υπάρχει κίνηση στα μαγαζιά. Οικονομική κρίση ή όχι, οι βιτρίνες είναι πάντοτε μια καλή ευκαιρία για να τραβήξουμε έναν φίλο σε μια σύντομη πρωινή βόλτα. Ύστερα, ο μεσημεριανός καφές. Στην Πλατεία Αριστοτέλους ή την παραλιακή, λίγο πριν επιστρέψουμε για το μεσημεριανό φαγητό. Αν υπάρχει μάλιστα ηλιοφάνεια, είναι σχεδόν αδύνατο σε κάποιον να αντισταθεί στην ιδέα του μεσημεριανού καφέ. Ο καφές είναι ισχυρή πρόκληση στη Θεσσαλονίκη. Τόσο ισχυρή που συχνά επαναλαμβάνεται το απόγευμα. Κοντά στο σούρουπο, στα ίδια πάνω κάτω σημεία.

Η μεγάλη πρόκληση όμως έρχεται το βράδυ. Θέατρο ή κινηματογράφος; Εστιατόριο ή ταβέρνα; Επιτραπέζιο ή καραόκε; Μπυραρία ή club; Rock ή έντεχνο; Jazz ή Jazz Mahal;

Το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στο ξενοδοχείο Δάιος για να συναντήσω τους Jazz Mahal. Το φιλικό και ζεστό κλίμα του bar – restaurant του Δάιος υποστηρίζει απόλυτα το στυλ των Jazz Mahal, σκέφθηκα καθώς περίμενα τα παιδιά, πίνοντας τσάι στο μπαρ. Έριξα μια τελευταία ματιά στις ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει.

Οι Jazz Mahal εμφανίζονται κάθε Σάββατο, λίγο μετά της 22.00 στο  Bar Restaurant του ξενοδοχείου Δάιος, Λεωφόρος Νίκης 59, Παραλία Θεσσαλονίκης, με ένα πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει 5 γλώσσες, μια σφαιρικότητα και μια αντίληψη όσο μεγαλύτερη γίνεται και με διάθεση, ο κόσμος και να ακούει πάντα όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα… ~Δημήτρης Τσέλιος

Πρώτος έφθασε ο Γιώργος. Ο Γιώργος Ξανθόπουλος παίζει “παρεπιπτόντως” πιάνο στα πλαίσια της συμμετοχής του στους Jazz Mahal, όπως μου εκμυστηρεύθηκε. Ξεκίνησε σε μικρή ηλικία σπουδάζοντας φλάουτο. Οι σπουδές του υπήρξαν κατά βάσην κλασικές ωστόσο από νωρίς εμφανίστηκαν μουσικες ανησυχίες που τον “έσπρωχναν” σε άλλα ήδη μουσικής όπως  jazz, παραδοσιακή, ελληνική λαϊκή, κ.α. “Σε όσους με γνωρίζουν καλύτερα είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχω καθίσει ποτέ σε ένα είδος μουσικής” λέει ο Γιώργος. “Η εξειδίκευσή μου σε ένα οργανο δε σταματά αλλά θα έλεγα ότι πειραματίζομαι και σε άλλα όργανα και σε νέα ήδη. Η Jazz ήταν ένα μεγάλο σοκ στη μουσική μου εξέλιξη αλλά δεν είναι απαραίτητα ένας σταθμός”. Στα πλαίσια των πειραματισμών του, ο Γιώργος επιδικνύει την δινότητά του στα κρουστά, σε ένα άλλο σχήμα, τους Caja Secreta.

Εκτός των συμμετοχών του σε μουσικά σχήματα, ο Γιώργος απασχολείται ως καθηγητής μουσικής. “Αν και η εκπαιδευτική διαδικασία πριν από μερικά χρόνια, δε θα έλεγα ότι με άφηνε παγερά αδιάφορο αλλά ήταν η τελευταία μου επιλογή, δεδομένης της κατάστασης έγινε μια επιλογή ενεργή” μου εκμυστηρεύεται. “Δυστυχώς η κατάσταση στην Ελλάδα δεν αφήνει μουσικούς αμοιγώς ενεργούς σε σχέση με το παικτικό κομμάτι να βιοποριστούν εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, από συμφωνικές ορχήστρες κλπ.”…

Jazz Mahal (από αριστερά προς τα δεξιά): Γιώργος Ξανθόπουλος, Μαίρη Δούτση, Δημήτρης Τσέλιος

σε λίγο καταφθάνει ο Δημήτρης. Το “σαξόφωνο της παρέας”. Ο Δημήτρης Τσέλιος ξεκίνησε επίσης από μικρή ηλικία προσεγγίζοντας αρχικά τη μουσική μέσα από τις νότες του σαξοφώνου με παράλληλες θεωρητικές σπουδές. Σε δεύτερο χρόνο έλαβε το δίπλωμά του στο oboe. Σήμερα είναι μουσικός ενώ παράλληλα απασχολείται και ως καθηγητής μουσικής. “Βιοπορίζομαι διδάσκοντας και παίζοντας. Η διδασκαλία είναι ένα κομμάτι που έχει πάρα πολλές παραμέτρους και… είναι μια πολλή μεγάλη συζήτηση. Παικτικά, ποτέ δεν έκανα κάτι σκεπτόμενος το οικονομικό αντάλλαγμα…” μου λέει και συμπληρώνει “…βέβαια η καθημερινότητά μας δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο ως προς το οικονομικό, αλλά η έννοια του ερασιτέχνη, όπως την αντιλαμβάνομαι, περιλαμβάνει την καθημερινή αντιμετώπιση των μουσικών μου δραστηριοτήτων με έμφαση στο εκτελεστικό κομμάτι”.

Αφού γνώρισα την πολύπλευρη “μουσική πλευρα” των Jazz Mahal έφθασε η ώρα, με τον ερχομό του τρίτου μέλους του σχήματος, να περάσω στο φωνητικό κομμάτι. Η Μαίρη Δούτση είναι η φωνή των Jazz Mahal. Παράλληλα φοιτά στο Τμήμα Χημείας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Δυσκολεύομαι να ρωτήσω για την μέχρι τώρα πορεία της λόγω του νεαρού της ηλικίας. “Εγώ ξεκινησα με παραδοσιακά τραγούδια, στη συνέχεια έκανα ένα πέρασμα απότην έντεχνη μουσική σκηνή, από κάποια λαϊκά κομμάτια. Ομολογώ ότι οι Jazz Mahal ήταν η αιτία που ξεκίνησα να μπαίνω πιο βαθιά μέσα στο Jazz κομμάτι και να ψαχνομαι πιο βαθιά μέσα σε αυτή τη μουσική…”.

Ποια είναι τελικά η ταυτότητα των Jazz Mahal; “Οι Jazz Mahal ξεκίνησαν το 2004 (τα πρώτα βήματα) σε μιας προσπάθεια να ανακαλύψουμε τον κόσμο της Jazz. Η σύνθεση αρχικά περιελάμβανε τον Δημήτρη και εμένα και μία άλλη κοπέλα, την Σωτηρία Κόλλια. Η σημερίνή δομή υπάρχει εδώ και περίπου 4 χρόνια και νομίζω ότι είναι η πλέον σταθερή” λέει ο Γιώργος. “Δεν ξέρω καν αν το 2004 η Μαίρη ήταν ήδη στη Θεσσαλονίκη. Είναι τόσο μικρή που…” συμπληρώνει ο Δημήτρης.

Είστε ένα Jazz Trio. Εκτός από τις εμφανίσεις σας έχετε προχωρήσει σε σύνθεση δικών σας κομματιών ή σκέπτεστε να το κάνετε στο άμεσο μέλλον; “Είμαστε κυρίως εκτελεστικοί και ενορχηστρωτικοί με βάση τα όργανα που έχουμε και τη διάθεση που έχουμε κάθε φορά για να προσεγγίσουμε ένα κομμάτι. Δηλαδή, δεν υπάρχει προς το παρόν η ανάγκη ή η τάση για σύνθεση νέων κομματιών, προσεγγίζουμε δηλαδή με τη δική μας μουσική ματιά, τη μουσική όπως υπάρχει. Είτε είναι Jazz, ελληνική παραδοσιακή ή οτιδήποτε άλλο” λέει ο Γιώργος. Ο Δημήτρης παρεμβαίνει  λέγοντας “Είμαστε άνθρωποι οι οποίοι έχουμε εταιρόκλητες προσεγγίσεις στη μουσική και πολύ διαφορετικές πορείες. Ο καθένας νομίζω ότι έχει το δικό του λιθαράκι, το δικό του στοιχείο με τέτοιο τρόπο που, αν αλλάξεις έναν από τους τρεις, δεν θα μπορούσες να έχεις σε καμιά περίπτωση το ίδιο αποτέλεσμα”.

Μαίρη Δούτση

Μιλώντας μου για εσάς έγινε προφανές ότι ασχολείστε όλοι με πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Θα λέγατε ότι η διαχωριστική γραμμή των δραστηριοτήτων με στόχο την κάλυψη βιοποριστικών αναγκών και των δραστηριοτήτων που στοχεύουν σε αυτοολοκλήρωση είναι ευδιάκριτη; “Η σχολή απορροφά μεγάλο μέρος του χρόνου. Όσον αφορά τη μουσική, έχω αρκετούς συνεργάτες, από τη μία με βοηθά αυτό στο να εξελίσσω το ρεπερτόριό μου, να ακούω συνεχώς νέα πράγματα, από την άλλη, να ανανεώνω τη διάθεσή μου, αυτό που λέει και ο Δημήτρης. Έχει μεγάλη σημασία αυτό για εμένα, δεν θέλω να περιορίζομαι σε ένα πράγμα, αλλά να ανοίγω τους ορίζοντές μου όσο το δυνατόν περισσόστερο” αναφέρει η Μαίρη. “Η εξέλιξη και που θέλει να καταλήξει κανείς δεν έχει τέλος. Συνεχώς προκύπτουν νέες ιδέες, ευκαιρίες, άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεσαι, projects. Σημασία έχει ότι μαθαίνει κανείς από τη διαφορετικότητα. Ο πειραματισμός είναι πάντοτε μέσα στην καθημερινή διάθεση και ενασχόληση. Για μένα ευτυχία έιναι το να μπορώ να παίξω. Το session του μουσικού” συμπληρώνει ο Δημήτρης και αμέσως παίρνει τον λόγο ο Γιώργος. “Το όνειρο του μουσικού εκτελεστή είναι πάντα ζωντανό, και με το σχήμα αυτό ή με άλλα που καταπιάνομαι έχω όνειρο να παίζω και να γίνομαι καλύτερος αλλά για εμένα το προσωπικό μου όνειρο είναι κάποια στιγμή να παίξω με οποιεσδήποτε συνθήκες με τους ανθρώπους που αγαπώ και τη μουσική που αγαπώ όποια και αν είναι αυτή”.

Πηγαίνω να απευθύνω την επόμενη ερώτηση στους Δημήτρη και Γιώργο, ως αμιγώς μουσικούς και ο Δημήτρης με διακόπτει… “και η Μαίρη μουσικός είναι. Πρέπει να τελειώσει τη σχολή της για αυτό έγινε χημικός (εννοώντας προσωρινά). Μέχρι τώρα ήταν μουσικός και θα παραμείνει, δεν υπάρχει περίπτωση, δε φεύγεις από τα πλοκάμια έτσι εύκολα (γέλια)”.

Διδασκαλία και μουσική; Παρακολούθηση μαθημάτων και μουσική; Πως επιδρούν όλα αυτά στην καθημερινότητά σας; Τι ευκαιρίες και τι εμπόδια δημιουργούν; “Νομίζω είναι προφανές. Η επιλογή της διδασκαλίας δεν ήταν πάντα η πρώτη επιλογή βεβαίως ανακαλύπτεις στην πορεία κάποιους θησαυρούς. Υπάρχουν στιγμές που όλα δεν είναι ιδανικά, πλασμένα, δηλαδή, εκτός από τους πολύ καλούς μαθητές ή τους διαβασμένους, όταν όλα δουλεύουν ρολόι υπάρχουν στιγμές κούρασης, που νιώθεις εγκλωβισμένος, που νιώθεις ότι θα ήθελες να έχεις ελεύθερο χρόνο για να μελετήσεις για να γίνεις καλύτερος μουσικός ή να παίξεις μουσική, ή απλά να ακούσεις να σκεφθείς μουσική, να φανταστείς τον εαυτό σου σε μια άλλη κατάσταση, πιο ιδανική” λέει ο Γιώργος και συνεχίζει… “πάντως το κομμάτι της διδασκαλίας μπορεί να είναι αναζωογωνητικό. Πολλές φορές μοιράζομαι με οικεία πρόσωπα στιγμές από τη διδασκαλία. Κάποια αφοπλιστική ατάκα που μου είπε κάποιος μαθητής, το πως ξετυλίχθηκε το κουβάρι του μαθήματος και πως αντέδρασαν τα παιδιά. Πολλές φορές σε αφήνουν αναύδο τα παιδιά. Γίνεσαι και εσύ παιδί”. “Η διαδικασία της διδασκαλίας είναι πάρα πολύ δύσκολη. Όσο απλό και εύκολο αν φαίνεται το εντάξει μωρέ διδάσκεις, είναι πάρα πολύ δύσκολο να γεμίζεις κεφάλια. Ειδικά παιδάκια που έιναι πολύ μικρή ηλικία και πρέπει να τα κάνεις να νιώσουν άνετα, να τα γαργαλήσεις, να κάνουν κωλοτούμπα, να τα πειράξεις, να σε αγαπήσουν, να καταλάβουν για ποιο λόγο διαβάζουν κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνουν γιατί το διαβάζουν και είναι πολλές φορές κουραστικό για αυτά. Η προσωπική επαφή και η ενέργεια που καταβαλώνεις σε αυτό είναι πολύ μεγάλη, με αποτέλεσμα να είσαι κουρασμένος, όχι σωματικά διότι δεν κάνεις καμιά χειρονακτική εργασία αλλά ψυχολογικά. Και βέβαια ότι χάνεις χρόνο από παίξιμο ή από μελέτη. Είτε από ξεκούραση γενική. Αλλά σίγουρα η διαδικασία της διδασκαλίας είναι ένα τεράστιο κομμάτι. Μαθαίνεις πράγματα για εσένα, μαθαίνεις πράγματα από τα παιδιά, περίεργη κατάσταση” καταθέτει ο Δημήτρης.

Μουσικός και φοιτήτρια. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να συνδυαστούν αυτά τα δύο; “Δεν μπαίνω καν σε αυτό το κομμάτι. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να δείξω στη σχολή, ούτε έμπαινα παλαιότερα, πέρα από πολύ στενούς φίλους και ανθρώπους να δείξω κάτι άλλο, πόσο μάλλον το κομμάτι της μουσικής. Θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να αποκτήσω κοινό, αλλά, επειδή ο κόσμος μπορεί να βλέπει λίγο περίεργα ξέρω γω, τη μουσική, τη νύχτα και όλα αυτά δεν ήθελα να μπω σε τέτοιες διαδικασίες καθόλου. Ήθελα να είμαι απλά φοιτήτρια και για τους συμφοιτητές μου και για τους καθηγητές μου.  Είναι δύσκολο όσον αφορά το ότι μου αποφορά μεγάλο μέρος από τον χρόνο μου, αυτό που λεν και τα παιδιά, χρόνο δηλαδή που θα ήθελα και γω να μελετήσω να ακούσω πράγματα, να κάνω πρόβες, να γνωρίσω ανθρώπους, να συνεργαστώ, να ασχοληθώ με το όνειρό μου ενδεχομένως της δισκογραφίας, να κατεβώ στην Αθήνα, να φύγω στο εξωτερικό για σπουδές, θα μπορούσα να κάνω πολλά άλλα πράγματα, αν δεν είχα το κομμάτι της σχολής, από εκεί και πέρα ήταν μια πολύ συνειδητή επιλογή, η χημεία, είναι μια επιστήμη που μου αρέσει, όσο την μελετώ τόσο την αγαπώ κι αυτή περισσότερο και σίγουρα με βοηθά στο κομμάτι της ανανέωσης… αφού έχω διαβάσει δυο, τρεις μέρες μετά θέλω απεγνωσμένα να τραγουδήσω (γέλια).”

Γιώργος Ξανθόπουλος

Το σχήμα στην παρούσα φάση είναι εκτελεστικό. Αύριο μπορεί να αναζητήσετε κάτι άλλο; “Θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε κάτι σε επίπεδο σύνθεσης που όμως για την ώρα δεν το βλέπω εφικτό. Θα μπορούσε ωστόσο το group να μεγαλώσει. Να γίνει κάτι διαφορετικό. Να ξεφύγει από την λογική του τρίο το οποίο νομίζω ότι κανείς μας δεν θα ήθελε να παραμείνει τρίο. Νομίζω θα θέλαμε να είμαστε 5 ή 6 άτομα για να μοιράζεται και ο επιφορτισμένος ρόλος που έχει ο Γιώργος παικτικά και να έχουμε και ένα ακουστικά πιο πλούσιο αποτέλεσμα. Αλλά δυστυχώς οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν πολλές φορές αυτό. Εγώ προσωπικά πιστεύω πως το συγκεκριμένο σχήμα, όπως είναι αυτή τη στιγμή έχει πάρα πολλές δυνατότητες. Μπορεί να κάνει πάρα πολλά πραγματα, αρκεί να καταφέρουμε να συγχρονιστούμε κατ’ αρχή, διότι είμαστε αυτοί που είμαστε και κάνουμε αυτό που κάνουμε ακριβώς επειδή κάνουμε και όλα τα υπόλοιπα.” λέει ο Δημήτρης. Αλλάζω την ερώτηση στους άλλους δύο…

Που βλέπετε το σχήμα σε 2 χρόνια από τώρα; Ο Γιώργος είναι κάθετος. “Άγνωστό!”. Η Μαίρη είναι πιο αναλυτική. “Όχι και για μένα είναι άγνωστο. Όχι γιατί δεν υπάρχει διάθεση να το εξελίξουμε, αυτό που λέει ο Δημήτρης ειδικά θα ήταν ένα τεράστιο όνειρο να μπορέσουμε να βάλουμε και άλλα άτομα μέσα στο σχήμα, να αποκτήσει ο καθένας ειδικότερο ρόλο απλά είναι οι συνθήκες τέτοιες που δεν εξαρτάται μόνο από εμάς, δηλαδή, αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει μία αγορά όπου υπάρχει προσφορά και ζήτηση, η ακόμη και αν προσφέρουμε το καλύτερο δυνατό δε ξέρουμε και ποια θα είναι η ζήτηση”. Ο Γιώργος παρεμβαίνει συμπληρώνοντας. “Εγώ νομίζω πως δεν έχει να κάνει καθαρά με την αγορά. Γιατι έτσι το εκφράζουμε καθαρά εμπορικά. Εγώ νομίζω και καλλιτεχνικά. Επειδή βρισκόμαστε όλοι πάντα σε μια καλλιτεχνική ζύμωση και αναζήτηση δε ξέρω κατά πόσο μπορείς να προεξοφλίσεις από πριν τις καλλιτεχνικές σου ανάγκες και αναζητήσεις. Δηλαδή 2 χρόνια από τώρα θεωρώ ότι είναι πολύ μεγάλος χρόνος για έναν μουσικό για να ξέρει πως θα είναι οι στόχοι του”.

Έχετε κάνει ήδη μια μετακίνηση όταν επιλέξατε να έρθετε στην Θεσσαλονίκη (δεδομένου ότι είστε όλοι από Νάουσα). Αν υπήρχε μια καλύτερη ευκαιρία σε κάποια πόλη του εξωτερικού θα έιχατε δεύτερες σκέψεις; “Θεωρώ ότι δεύτερες σκέψεις υπάρχουν πάντοτε σε όλους μας. Ίσως μάλιστα κάποια φορά να είναι τόσο βαθιές ώστε να μην τις ανακινούμε κάν μέσα στο μυαλό μας” λέει ο Γιώργος. “Νομίζω ότι πάντοτε θα είχαμε τη διάθεση για μία καλή πρόταση, για μία έκπληξη που θα μας τάραζε, αλλά έχει να κάνει πολύ με το πως είναι στημένες οι ζωές του καθενός. Των ανθρώπων. Όλοι μας έχουμε και άλλα πράγματα και αυτό είναι ωραίο απλά, πρέπει να συνδιάσεις και άλλα πράγματα πάντα. Μετά βάζεις προτεραιότητες, βλέπεις τις αναγκες σου και μετά κοιτάς που πρέπει να βρίσκεσαι και τι πρέπει να κάνεις. Αλλά εγώ νομίζω ότι όπως είματε οι τρεις μας και η σχέση που έχουμε οι τρεις μπορεί να είχε ακόμη και τη δυνατότητα αυτή” συμπληρώνει ο Δημήτρης και ο λόγος περνά στη Μαίρη “Συμφωνώ πάρα πολύ με την τελευταία πρόταση του Δημήτρη. Δηλαδή εγώ όταν είμαι με τα παιδιά θεωρώ ότι είμαι μετην οικογένειά μου, είμαι με τους φίλους μου. Σίγουρα μία από τις δεύτερες σκέψεις που θα έκανα φεύγοντας για το εξωτερικό υποθετικά θα ήταν αυτή, θα αισθανόμουν όμως πολύ ώραία αν αυτό γίνονταν με τα παιδιά, νομίζω ότι η προϋπόθεση θα ήταν αν εξασφαλίζει μια τέτοια πρόταση τα προς το ζειν και αν εξασφαλίζονταν αυτά νομίζω ότι οι παράτους ενδιασμούς που θα είχαμε ο καθένας ξεχωριστά, θα το σκεπτόμασταν θετικά κάτι τέτοιο”. Διακρίνω την ανάγκη του Γιώργου να κάνει ένα σχόλιο πριν κλείσει η ερώτηση: “Μια τάση μετακίνησης στο εξωτερικό έχει στις μέρες μας την ταμπέλα του τυχωδιοκτισμού, μια αρνητική χροιά, ενώ εμείς, εγώ δε θα ήθελα καθόλου να βγάζει αυτή τη χροιά, να είναι μια αναζήτηση απλά για κάτι καλύτερο και όχι πάμε να βρούμε την τύχη μας γιατί εδώ πέρα δεν υπάρχει μέλλον. Να είναι πάντα μια τάση για το επόμενο σκαλοπάτι”.

Δημήτρης Τσέλιος

Αν ετίθετο θέμα “Τελειώνω τη σχολή ή κάνω δισκογραφία στο εξωτερικό” χωρίς να μπορούν να γίνουν και τα δύο ταυτόχρονα, τι επιλέγεις και γιατί; Η Μαίρη διστάζει (κάτι αναμενόμενο). “Αχ αυτή είναι μια πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση… είναι πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση! Να διευκρινήσω ότι απαντάω τώρα, σήμερα, στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου έτσι όπως σκέφτομαι σήμερα, αύριο δεν ξέρω πως θα σκέφτομαι”. Ο Γιώργος παρεμβαίνει… “Αν γίνεται να μη μάθουν την απάντηση οι γονείς της (μιλάω προκαταβολικά)”. “Όχι ίσα ίσα…” συνεχίζει η Μαίρη, “θα έλεγα ότι θα προτιμούσα να τελειώσω τη σχολή μου. Θα προτιμούσα να πω ότι τιμώ τα χρόνια τα οποία έχω παιδευτεί μέχρι στιγμής, από το δημοτικό μέχρι το τέλος του πανεπιστημίου, να τιμήσω τον κόπο που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια και να το ρισκάρω για δισκογραφία στο μέλλον.

Τι θα συμβουλεύατε στη Μαίρη αν σας ανακοίνωνε ότι της έγινε η παραπάνω πρόταση; Δημήτρης: “Εγώ προσωπικά θα έλεγα ότι η δισκογραφία δεν είναι η καταξίωση. Προσωπικά. Και ξέροντας και ακούγοντας και με τη μικρή εμπειρία που έχω από τη Θεσσαλονίκη ζώντας σε όλη αυτή την κατάσταση. Δεν είναι η καταξίωση του μουσικού καλλιτέχνη να κάνει δισκογραφία. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν κάνει δισκογραφία και χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Υπαρχουν εν αντιθέσι άνθρωποι που έχουν κάνει δισκογραφία και αυτό δε μας λέει κάτι, καταλαβαίνουμε όλοι πως έχει γίνει ή αυτό που ακούμε είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που ακούμε στο cd. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία, σημασία έχει και πάλι αυτό που έλεγα πριν. Να κάνεις κάτι το οποίο σε γεμίζει ώστε να αντέξεις και την κούραση αυτού. Και νομίζω ότι είτε το κομμάτι της χημείας (ως επιστήμη) είτε της μουσικής έχουν και τα δύο πολύ κούραση. Είναι θέμα!”. Γιώργος: “Για εμένα είναι ξεκάθαρη η απάντηση χωρίς περιστροφές. Νομίζω ότι το όνειρο και αυτό για το οποίο είναι πλασμένη η Μαίρη, ανεξάρτητα του αν τελειώσει το Χημικό, νομίζω ότι είναι πλασμένη για να είναι τραγουδίστρια. Δεν ξέρω πως θα είναι οι συνθήκες της δισκοφγραφίας ή ότι άλλο μπορεί να περιλαμβάνει αυτό, εμφανίσεις, γνωριμίες, με μουσικους από άλλες χώρες και συνεργασίες, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι το όνειρο κάθε μουσικού. Η μουσική δημιουργία. Αυτό είναι ένας δρόμος που δεν ξέρω αν έχει επιστροφή ή όχι. Στην απάντηση της Μαίρης ανιχνεύω πολλά πρέπει και λίγα θέλω. Εγώ είμαι περισσότερο του θέλω και λιγότερο του πρέπει”. Δημήτρης: “Νομίζω και η Μαίρη”.

Έμεινα για λίγο να τους ακούσω. Παρόλο που δεν ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα το πρόγραμμά τους, τα πάντα ακούγονταν διαφορετικά τώρα. Είναι μια αίσθηση που έχω για τους μουσικούς πως, αν δεν τους γνωρίσεις, δύσκολα καταλαβαίνεις τη μουσική τους, το ύφος ή την κουλτούρα τους. Οι Jazz Mahal αυτοπροσδιορίζονται ως ένα Jazz Trio. Ένα μουσικό σχήμα. Στην πραγματικότητα είναι ένα κράμα μουσικής, εμπειριών και χαρακτήρων. Η μουσική τους θα έλεγα πως είναι απλή και προσιτή στον μέσο ακροατή. Αν προσέξει όμως κανείς περισσότερο θα δει μικρές λεπτομέρειες, τόσο στον ήχο όσο και στην χημεία του σχήματος, που κάνουν τις εκτελέσεις τους μοναδικές.

Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον στους Jazz Mahal. Άλλωστε στις μέρες μας, τα μακροπρόθεσμα σχέδια μοιάζουν συχνά με αστειότητα. Στο παρόν πάντως, είναι αδιαμφισβήτητο πως η Μαίρη, ο Γιώργος και ο Δημήτρης κάνουν αυτό που αγαπούν προσπαθώντας παράλληλα να περνούν όσο καλύτερα γίνεται. Jazz λογική… δε συμφωνείτε;