Αυτό είναι ένα guest άρθρο από τον vpanagaris τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ για την συνεισφορά του.
Πριν διαβάσω αυτό το βιβλίο δεν περίμενα ότι θα συνδυαζόταν τόσο ευχάριστα η λογοτεχνία με την φιλοσοφία. Το “Όταν έκλαψε ο Νίτσε” του Ίρβιν Γιάλομ εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1992 και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα. Η ιστορία διαδραματίζεται στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Όλα, βέβαια, αρχίζουν σε μια καφετέρια της Βενετίας, όπου ο ψυχίατρος Γιόζεφ Μπρόιερ λαμβάνει μια επιστολή από τη Λου Σαλομέ. Στην επιστολή αυτή, η Σαλομέ ζητάει τη βοήθεια του διάσημου ιατρού για έναν φίλο της, ο οποίος είχε κατάθλιψη και αυτοκτονικές τάσεις. Ο φίλος αυτός, ονομάζεται Φρίντριχ Νίτσε και είναι καθηγητής φιλοσοφίας.
Η περίπτωση του Νίτσε κεντρίζει τον Μπρόιερ και του γίνεται εμμονή, καθώς κάθε βράδυ το συζητάει με τον μαθητευόμενο του Ζίγκμουντ Φρουντ και μέσα από την ψυχανάλυση του Νίτσε ανακύπτουν πολλά φιλοσοφικά ζητήματα που δίνουν τροφή για σκέψη στον αναγνώστη. Αυτές οι συζητήσεις έχουν διττή φύση, διότι αφενός η συζήτηση με τον Νίτσε λειτουργεί και ως ψυχανάλυση στον Μπρόιερ και αφετέρου γίνεται προσπάθεια από τον Μπρόιερ για τη διάσωση της ψυχικής υγείας του Νίτσε. Χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι οι γρήγοροι και ουσιώδης διάλογοι που δεν επιτρέπουν στον αναγνώστη να αφήσει το βιβλίο από τα χέρια του…
