Ξυπνάς πρωί-πρωί πιο νωρίς από τον προβλεπόμενο χρόνο που έχεις ορίσει στο ξυπνητήρι σου, γιατί η φίλη σου που μένει στην Πάτρα σε παίρνει μανιωδώς τηλέφωνα, όσο κι αν της το κλείνεις στα μούτρα (το αθόρυβο δεν το ‘χεις καν σαν επιλογή στο μυαλό σου) για να σου πει να κοιτάξεις έξω από το παράθυρό σου, γιατί όπως είδε στις ειδήσεις ΧΙΟΝΙΖΕΙ.
Επειδή το να της σπάσεις τα μούτρα σαν επιλογή δεν υπάρχει και αφού ξύπνησες που ξύπνησες -θα κάνεις και πιο νωρίς επανάληψη σε αυτά τα 2 μαθήματα που δίνεις σήμερα- λες να κουνηθείς δυο δωμάτια πιο κει και να παραμερίσεις την κουρτίνα. Όντως χιονίζει. Κοίτα να δεις που και τα δελτία ενημέρωσης καμιά φορά λένε αλήθεια. Βγαίνεις έξω σαν την τρελή-αναμαλλιασμένη και φωτογραφίζεις με σκοπό να της στείλεις τις φωτό να δει και αυτή η κακομοίρα λίγο χιόνι. Καθώς σκέφτεσαι τι ακριβώς θα φωτογραφήσεις πέρα από το χιόνι, στο οπτικό σου πεδίο και στο φακό σου μπαίνει ένας αστάθμητος παράγοντας, που κλονίζει την στιγμιαία ευτυχία σου.
Ένας άνθρωπος φαινομενικά περίμενε στη στάση, όταν έκανες zoom όμως κοιμόταν όρθιος μέσα στο κρύο με μοναδική προστασία το υπόστεγο της στάσης. Και φυσικά σε προβληματίζει για λίγο αυτό που είδες, το σκέφτεσαι αλλά μπαίνεις μέσα στο ζεστό σου σπίτι, φτιάχνεις καφέ να καθαρίσει το μυαλό και συνεχίζεις να μιλάς με την φίλη σου!
Κάνεις επανάληψη, φτιάχνεις έναν ζεστό καπουτσίνο για το χέρι, ντύνεσαι σαν κρεμμύδι με όσα φούτερ χωράει το ζεστό σου παρκά, σκουφί, τα φαγωμένα σου γάντια από το σκύλο (κάποια στιγμή απλά! πρέπει να θυμηθώ να πάρω άλλα) και βγαίνεις στον άπειρα παγωμένο δρόμο. Δεν πειράζει θα περπατήσεις και θα ζεσταθείς. Περπατααάς περπαταααάς και τσουπ! να σου πάλι η πραγματικότητα μπροστά σου. Ένας άνθρωπος κουλουριασμένος ζητιάνευε στην πυλωτή ενός σχολείου. Προχώρησες, το σκέφτηκες και γύρισες πίσω, του άφησες τον ζεστό καπουτσίνο σου και μερικά κέρματα και έφυγες. Αναρωτιέσαι αν όντως βοήθησες ουσιαστικά αλλά μάλλον η απάντηση είναι αρνητική, οπότε προτιμάς το ερώτημα αυτό να αιωρείται. Πάντως εσύ αισθάνεσαι καλά.
Και για να αισθανόμαστε όλοι καλά ας μην γυρίζουμε όλοι το κεφάλι μας στους ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο. Ειδικά μέρες σαν και αυτή που άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο ενώ εμείς απολαμβάνουμε το ζεστό μας καφέ. Όλοι έχουμε ρούχα που δεν χρειαζόμαστε, αν όχι λεφτά και τρόφιμα. Κάντε το ελάχιστο και γίνετε ενεργοί πολίτες. http://www.kyada.gr/
6 Comments
Theos a
Poli kalo ta tooth pro na sinexisis
kristel
na sai kala.
Ειρήνη
Ωραίο το άρθρο σου:), αλλά η φράση ”για να αισθανόμαστε καλά”δε μου άρεσε,ο σκοπός που κάνουμε πράγματα δεν είναι για να νιώσουμε εμείς καλά αλλά για να προσφέρουμε ή απο αλληλεγγύη και ανθρωπισμό.Στην πρώτη περίπτωση μου ακούγεται εγωιστικό το κίνητρο και δεν με εκφράζει.
kristel
sigura auth einai i apopsi su kai einai apolutws dekti.alla to “gia na ais8anomaste oloi kala” afenws grafthke gia na sundesei thn teleutaia paragrafo me thn prohgumenh kai afeteru giati 8ewrw pws h 8etiki energeia pu pairneis kai apo mia euergesia einai polu shmadiki kai ena vasiko kinhtro xwris na nai o autoskopos.
Ανώνυμος
Το παραπάνω άρθρο ας γίνει κίνητρο να βοηθάμε τους συνανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη (βασικός κανόνας δεν δίνουμε ποτέ σε τσιγγάνους) γιατί όπως διαβάσατε όλα επιστρέφονται στην ζωή.
Ο καθένας κρίνεται για τις πράξεις του.
Αυτό ισχύει και στην περίπτωση όταν προβούμε σε φιλανθρωπία…ΠΑΝΤΑ θα μας επιστραφεί σε δεκαπλάσιο βαθμό, όχι πάντα σε χρήματα αλλά σε κάτι πιο χρήσιμο που θα συνεισφέρει στην ζωή μας.
Τα προαναφερθείσα προσωπικά μου έχουν αποδειχθεί από την δική μου εμπειρία σχετικά με τις φιλανθρωπίες που είχα προβεί…Και θεωρώ ηθική υποχρέωση να μοιραστώ αυτήν την εμπειρία μου μαζί σας.
Όσοι από εσάς δεν πιστεύετε τα λεγόμενα μου…Σας παροτρύνω και σας προκαλώ συνάμα να πειραματιστείτε για μία φορά να προβείτε σε μια μικρή φιλανθρωπία!!
Ειρήνη
Γιατί δε δίνουμε σε τσιγγάνους?και γιατί αυτό είναι βασικός κανόνας?Και μια απορία ευεργετείτε για να σας επιστραφούν πράγματα??λάθος κίνητρο..