Όταν το παρόν αναζητά το παρελθόν και αρχίζει ένα ατελείωτο κυνηγητό τότε δεν μπορεί παρά να αποδοθεί δικαιοσύνη και αλήθεια. Έτσι και η Ελένη Τσαμαδού βασίζει το μυθιστόρημα της τόσο στο παρελθόν(με αναδρομές) όσο και στο παρόν. Στην αρχή βέβαια δεν γίνεται ξεκάθαρος ο στόχος των αναδρομών αλλά καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι, ο στόχος τους είναι καθαρά επεξηγηματικός.
Όλα ξεκίνησαν με μια παράξενη κληρονομιά και την δικαιούχο αυτής. Όταν λοιπόν η Νάσια θα πάρει στα χέρια της αυτή την κληρονομιά θα ανοίξει ένα άλλο κεφάλαιο ανατροπών στη ζωή της. Ποιος είπε όμως ότι η αλήθεια δεν είναι λυτρωτική?
Η Νάσια αποτελεί το τελευταίο κομμάτι μιας σειράς γυναικών που δεν είναι άλλες από τη μητέρα της και τη γιαγιά της. Η μητέρα της υπήρξε μια κατατρεγμένη προσωπικότητα από τον ίδιο τον πατέρα της και η γιαγιά της προδομένη από τον ίδιο άντρα. Ζωές με πάθη, λάθη, αμαρτία και καμία συγχώρεση.
Είναι πραγματικά εκπληκτική η πορεία της εξιστόρησης από τη μια γενιά στην άλλη και η αλλαγή φυσικά στη δυνατότητα επιλογής των γυναικών αυτών. Στα χρόνια του πολέμου οι επιλογές είναι μονόδρομος ενώ στα μεταγενέστερα αυξάνονται και γίνονται και δεκτές από τον περίγυρο. Μέσα από την αναζήτηση η Νάσια θα γνωρίσει έναν αξιόλογο άνθρωπο που δεν είναι άλλος από τον πατέρα της. Θα γνωρίσει όμως και τον εαυτό της ώστε αν διακρίνει τι θέλει πραγματικά από τη ζωή της.
Πρόκειται, τέλος, για ένα βιβλίο που συστήνω ανεπιφύλακτα και θα ήθελα να προειδοποιήσω για τις τελευταίες 100 σελίδες οι οποίες γίνονται άκρως ενδιαφέρουσες οπότε καλύτερα να τις διαβάσετε μέρα άνευ υποχρεώσεων!
