Καλημέρα σε όλους! Το βιβλίο που έχω να προτείνω αυτή την εβδομάδα έχει μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη με μεγάλη επιτυχία και όχι αδίκως αφού πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά. Σαν άλλος Ντοστογιέφσκι, η Ζακλίν Μίτσαρντ αποθέτει τα συναισθήματα και τον ψυχισμό των χαρακτήρων της μέσα από τις πράξεις τους και από τους διαλόγους.
Όλα ξεκίνησαν όταν το τρίτο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας απήχθη στη διάρκεια μιας συγκέντρωσης. Μετά από έρευνες της αστυνομίας και της οικογένειας ο εντοπισμός του παραμένει αδύνατος. Καθώς δεν βρίσκεται ούτε το πτώμα του, οι έρευνες συνεχίζονται για χρόνια αλλά αποδεικνύονται άκαρπες. Η μοίρα όμως φροντίζει να αποκαθιστά τις αδικίες και μετά από 9 χρόνια το παιδί εντοπίζεται και μάλιστα στην ίδια πόλη με την οικογένεια του. Μ ε την ολοκλήρωση των τυπικών διαδικασιών, ο 12χρονος πλέον γιος επιστρέφει στην πραγματική του οικογένεια κάτι που θα επιφέρει ταλαντώσεις στις ήδη τεταμένες σχέσεις των μελών της οικογένειας. Το κενό της εξαφάνισης θα δώσει τη θέση του στο κενό της επιστροφής.
Ο χαμένος γιος γυρνάει σε μια άγνωστη για αυτόν εστία και οι δεσμοί αίματος δεν αποδεικνύονται αρκετά δυνατοί για να γεφυρώσουν το χάσμα. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η πορεία του μεγαλύτερου γιου της οικογένειας μετά την εξαφάνιση. Είναι οι ενοχές ή το ίδιο το γεγονός της εξαφάνισης που τον αναγκάζουν να αποστασιοποιηθεί από όλους και από όλα? Άραγε θα καταφέρει η οικογένεια να συναρμολογήσει και πάλι το παζλ της ευτυχίας?
Οι απαντήσεις λοιπόν βρίσκονται σ’αυτό το έξοχο μυθιστόρημα που μπορεί να καθηλώσει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες.
