fit… στο παρά πέντε

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα έγραφα από την Παρασκευή. Αλλά διαπίστωσα πως με καταδιώκει ένα τρομερό άγχος. Ένα άγχος που δεν μπορούσα να προσπεράσω και που στο τέλος μ’ έστειλε στο γυμναστήριο.

Πρόκειται για αυτή την «τρεμούλα» που με πιάνει κάθε χρόνο , μόλις κατεβάσω από τη ντουλάπα τα πρώτα κοντομάνικα. Η μαμά μου ωρύεται να την αφήσω να τα πλύνει –σιδερώσει– τακτοποιήσει . Ενώ εγώ σπεύδω να τα προβάρω όλα μονομιάς μπροστά στον καθρέφτη (με ενδιάμεσα ξε-φυσήματα απογοήτευσης). Έτσι έγινε και φέτος. Δοκίμασα τα μισά καλοκαιρινά μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη του σαλονιού, πάγωσα (γιατί είχαν σβήσει τα καλοριφέρ) και απογοητεύτηκα (γιατί πεταγόταν κοιλίτσα από παντού). Έπειτα ορκίστηκα πως δε θ’ αγγίξω το παστίτσιο ούτε καν το τσουρέκι σοκολάτας (που έμεινε από το Πάσχα), ξεσκόνισα τα αθλητικά και πήγα στο γυμναστήριο.

Μπορεί για τους κοινούς θνητούς οι εποχές να ναι φθινόπωρο – χειμώνας – άνοιξη – καλοκαίρι. Όμως για τους περισσότερους Έλληνες (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) οι εποχές τροποποιούνται  ως εξής: φθινόπωρο – χειμώνας – (Γυμναστήριο) – καλοκαίρι.

Όπως πολύ εύστοχα σχολίασε μια καλή μου φίλη στο facebook. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία: Μόλις ανοίξει ο καιρός, τους πιάνει όλους ο πανικός να χάσουν κιλά. Πηγαίνουν στο διαιτολόγο, γράφονται στο γυμναστήριο, αγοράζουν κρέμες σύσφιξης, τυλίγονται με ζώνες αδυνατίσματος, καταπίνουν χάπια αδυνατίσματος λες και είναι καραμέλες. Αλλά με το που αρχίζουν οι πρώτες δυνατές ζέστες, ω του θαύματος, εξαφανίζονται! Ότι χάσαμε, χάσαμε, σου λέει, τώρα κάνει ζέστη!” Αρχίζουν οι μπύρες, τα cocktails στα beach bar, πάει περίπατο η δίαιτα και το γυμναστήριο.

Έχοντας κατά νου αυτές τις σκέψεις κι ένα άδειο word να με περιμένει στο σπίτι, κατευθύνθηκα στο γυμναστήριο μέσα στη φαρδιά μου φόρμα. Τα πράγματα ήταν ακριβώς όπως τα περίμενα. Οι αθλούμενοι τέτοια εποχή ποικίλουν. Έτσι, δίπλα στον κλώνο του Ζαμπίδη θα δεις την κυρία που καταβρόχθιζε τη μαγειρίτσα το Πάσχα και που προφανώς στο Τερκενλή τη φωνάζουν με το χαϊδευτικό της. Η αλήθεια είναι πως όσο έτρεχα πάνω στο διάδρομο και έδιωχνα μακριά τις τύψεις και την άσχημη εικόνα (αγκομαχούσα να κλείσω το φερμουάρ από το αγαπημένο μου φόρεμα μπροστά στον καθρέφτη), έβαλα τα γέλια. Εντάξει πρόλαβα, θα τα χάσω τα 3 κιλά που κατσικώθηκαν στην κοιλίτσα και μοιάζω να διανύω τον 7 μήνα κύησης. Ε και;

‘Άραγε πόσοι από αυτούς που την Παρασκευή έτρεχαν δίπλα μου μουσκεμένοι από  ιδρώτα και τοξίνες θα συνεχίσουν να γυμνάζονται έστω ως τον Αύγουστο;

Πρέπει να το παραδεχτούμε είμαστε τεμπέληδες, είμαστε της τελευταίας στιγμής. Κυνηγάμε την εύκολη λύση, την πιο ανώδυνη. Ναι, είμαστε και φυγόπονοι.

Θα χαιρόμουν πολύ περισσότερο, αν η κοπέλα που έκανε κοιλιακούς δίπλα μου αντί να ονειρεύεται να γίνει σαν την αφίσα με τα κορίτσια της Reebok σε 2 μήνες, ζητούσε από το γυμναστή ένα σωστό πρόγραμμα άσκησης και διατροφής.

Η γυμναστική, εκτός από μια καλή εμφάνιση είναι και υγεία και αυτό δεν πρέπει να το θυμόμαστε μόνο όταν φτάσουμε στο σημείο να προσευχόμαστε, για να κλείσει το φερμουάρ. Και μη μου πείτε δικαιολογίες του τύπου «δεν έχουμε λεφτά». Ακόμη κι αν το πορτοφόλι σου δεν αντέχει τη συνδρομή του γυμναστηρίου, υπάρχει το τρέξιμο, περπάτημα και αυτό είναι τζάμπα. Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος. Υιοθετήστε μικρά γεύματα ανά 3-4 ώρες και υποσχεθείτε πως θα περπατάτε 1-2 ώρες την ημέρα. Κόψτε τα deliveryπου και την τσέπη αδειάζουν και είναι και γεμάτα λίπη και ξεκινήστε ένα τρόπο ζωής. Οι αρχαίοι έλεγαν «νους υγιής εν σώματι υγιή». Μήπως τελικά είχαν δίκιο; Μήπως ήρθε η ώρα να πάψεις να λαχανιάζεις όταν ανεβαίνεις τις σκάλες;