Η κατάκτηση του Sony Open festival από τον Άντι Μάρεϊ, μας «αναγκάζει» να δώσουμε άλλο ένα ραντεβού με τη «ρακέτα». Το πάλαι ποτέ ανερχόμενο αστέρι της Σκωτίας, που λάμπει ήδη, έχει κατορθώσει με το τελευταίο του επίτευγμα να φτάσει στη θέση Νο2 της παγκόσμιας κατάταξης. Αν μη τι άλλο, θεώρησα πως του… αξίζει ένα μίνι αφιέρωμα, γιατί πλέον δεν ζει στη σκιά των Φέντερερ και Ναδάλ, αλλά αυτοί ζουν στη δική του.
Ο Σκωτσέζος τενίστας, λοιπόν, γεννήθηκε στο Ντανμπλέιν της Σκωτίας στις 15 Μαΐου του 1987. Αξίζει να αναφερθεί, ότι στη γενοκτονία του 1996 που είχε λάβει χώρο σε σχολείο του Ντανμπλέιν, όταν ένας ψυχοπαθής εν ονόματι Τόμας Χάμιλτον, είχε σκοτώσει 17 άτομα, μεταξύ τους και παιδιά, και μετά αυτοκτόνησε, ήταν το σχολείο όπου φοιτούσε και ο Άντι Μάρεϊ ο οποίος ήταν εντός του σχολείου όταν συνέβη το τραγικό περιστατικό! Ο ίδιος θα παραδεχτεί αργότερα, ότι ήταν πολύ μικρός (μόλις εννέα ετών) για να καταλάβει το τι έγινε. Ενδεχομένως, η στροφή του προς τον αθλητισμό, να οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό και σε αυτό το συμβάν και πραγματικά να έγινε, μέσα του, δυνατότερος από ποτέ. Μεγαλωμένος σε αθλητική οικογένεια, ο παππούς του ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής (όχι κάτι σπουδαίο) σε μικρές ομάδες της Σκωτίας και η μητέρα του προπονήτρια τένις. Αν και αρχικά φέρεται να επέλεγε τα «χνάρια» του παππού του, γρήγορα ευτυχώς, κατάλαβε πως το τένις του ταιριάζει περισσότερο. Άλλωστε ο μεγαλύτερος αδερφός του, Τζέιμι Μάρεϊ, είναι και αυτός επαγγελματίας στο χώρο (Νο87) χωρίς, όμως, ποτέ να είχε το ταλέντο του «Βενιαμίν» της οικογένειας, Άντι. Η μητέρα του, που είχε διακρίνει το ταλέντο του μικρού της γιου από νωρίς, ποτέ δε φανταζότανε ότι προτού καν φτάσει τα 20 του χρόνια θα είχε μπει στη κορυφαία δεκάδα παγκοσμίως και θα ήταν το Νο1 στη Βρετανία.
Η αρχή της επαγγελματικής του καριέρας ξεκίνησε το 2005, από το νούμερο 407 της παγκόσμιας κατάταξης. Ο νεαρός τότε τενίστας, ένα χρόνο μετά, θα κατακτήσει και τον πρώτο του τίτλο της ΑΤΡ στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια, νικώντας πολύ πιο έμπειρους αντιπάλους. Το 2007 η ατυχία βρέθηκε και στον δικό του δρόμο και ένας τραυματισμός τον άφησε εκτός συμμετοχής από το, εκ των σπουδαιότερων τουρνουά τένις, Ρολάν Γκαρός. Κάτι τέτοιο τον πείσμωσε και αφού διατήρησε τα σκήπτρα στο Σαν Χοσέ, κατέκτησε ένα ακόμη τουρνουά στην Αγία Πετρούπολη. Αργότερα, αφού άλλαξε τον προπονητή του, κατέκτησε ένα τρόπαιο στην Ντόχα του Κατάρ, έφτασε στα προημιτελικά του Γουίμπλετον, πήρε ένα τουρνουά στο Σινσινάτι των ΗΠΑ, ένα τουρνουά και πάλι στην Αγία Πετρούπολη και ακόμη ένα στη Μαδρίτη. Υπήρχαν φυσικά και απογοητεύσεις, όπως η αποτυχία στο Γαλλικό Όπεν (το χώμα είναι ο… μεγάλος του αντίπαλος) και ο αποκλεισμός στον πρώτο γύρο στου Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008. Το νερό είχε ήδη, όμως, μπει στο αυλάκι. Ήρθαν και άλλοι τίτλοι ανά τον κόσμο στο ενεργητικό του, όπως και ένα χρυσό και ένα ασημένιο (στο μικτό) μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, παίρνοντας έτσι και την άτυπη εκδίκηση του από τους προηγούμενους. Έχει χάσει αρκετούς τελικούς (δύο από τον Τζόκοβιτς, τρεις από τον Φέντερερ) αλλά παράλληλα έχει κερδίσει κατά καιρούς όλα τα βαριά ονόματα του χώρου (Τζόκοβιτς, Ναδάλ, Φέντερερ).
Μεταξύ άλλων, το 2009 υπέγραψε συμβόλαιο με την adidas, σαν χορηγός, αξίας 30 εκατομμυρίων δολαρίων και διαφημίζει, φορώντας, ένα πανάκριβο μοντέλο ρολογιού Ράντο. Δραστηριοποιείται επίσης φιλανθρωπικά και είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη, μαζί με τον ποδοσφαιριστή Ντέιβιντ Μπέκαμ, της Malaria No More UK. Παρότι, όμως, νέος και πλούσιος ελάχιστα, έως καθόλου, απασχολεί τα media η προσωπική του ζωή, αφού ο ίδιος δηλώνει, αποδεικνύοντας το, απόλυτα αφοσιωμένος στον πρωταθλητισμό.
Κάποτε, όταν ήταν πιτσιρικάς, είχαν πει γι’ αυτόν ότι «ο ουρανός είναι το όριο του» και αν λάβουμε υπόψη τα όσα έχει πετύχει, τη 2η θέση που κατέχει παγκοσμίως, τη σοβαρότητα που τον διακατέχει και τα 26 χρόνια της ηλικίας του, μάλλον, είχαν απόλυτο δίκιο…
