Ίσως να φταίει που μπήκε το καλοκαιράκι και πάντα το καλοκαίρι έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο να διαβάσω τα αγαπημένα μου βιβλία, πάντως σήμερα λέω να προτείνω ένα βιβλίο που πάντα συνδέεται με τα καλοκαίρια της εφηβείας μας…
“Τα ψάθινα Καπέλα”, γραμμένο από την Μαργαρίτα Λυμπεράκη, αναφέρεται σε τρία συνεχόμενα καλοκαίρια και πως τα βιώνουν 3 αδερφές (η Μαρία, η Κατερίνα και η Ινφάντα) λίγο μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου πολέμου λίγο πιο έξω από τη Κηφισιά. Η Αττική πολύ διαφορετική με κάμπους και περιβόλια και κάπου εκεί βρίσκεται το κτήμα που έχει χτίσει ο παππούς των κοριτσιών και όπου μένουν αυτές, ο παππούς , η μητέρα τους, η θεία Τερέζα και η γριά υπηρέτρια, η Ροδιά.
Η μητέρα τους έχει χωρίσει από το πατέρα τους και παρακολουθούμε μέσα από τα μικρά προβλήματα των κοριτσιών το τρόπο ζωής των οικογενειών που δεν είχαν βιοποριστικά προβλήματα και ανήκαν στην “καλή κοινωνία”. Ζουν με οικονομική άνεση και τα προβλήματα τους είναι κυρίως ψυχολογικής υφής και όχι πρακτικής.
Το πρώτο καλοκαίρι η Μαρία είναι 20 χρονών, η Κατερίνα (που είναι και η αφηγήτρια) 16 και η Ινφάντα 18.Βλέπουμε τα πρώτα ερωτικά τους σκιρτήματα, τον τρόπο που προσπαθούν να φλερτάρουν και να γνωρίσουν τη σεξουαλικότητα τους και το τρόπο βέβαια που αντιμετώπιζε η τόσο αυστηρή κοινωνία της εποχής, τα ζητήματα της “τιμής” των κοριτσιών και τις απόψεις που επικρατούσαν για τις “προγαμιαίες” σχέσεις.
Το κείμενο εκδόθηκε το 1946 και όταν το πρωτοδιάβασα μου άφησε μια έντονη γεύση νοσταλγικής εφηβείας και ανεμελιάς ακόμη και αν τα 3 αυτά κορίτσια, μέσα από δύσκολες στιγμές ωριμάζουν και γίνονται γυναίκες.Μικρές καθημερινές στιγμές με ένα τόνο μελαγχολίας αλλά και παιδικής περιέργειας που θυμίζει κάτι από καλοκαιρινά δειλινά…
