Το σημερινό πρόκειται για ένα άρθρο το οποίο θέλει να πει πολλά αλλά θα αρκεστεί στα λίγα. Γράφεται βράδυ, στο σαλόνι, κάπου χαμένη στην Άνω Πόλη, με το λάπτοπ αγκαλιά και τη λάμπα έξω από το δρόμο που κάθε μισό λεπτό αναβοσβήνει (επιληπτική να ήμουν, σίγουρα θα είχα πάθει κρίση μέχρι τώρα). Σκέψεις που βγαίνουν αυθόρμητα και δεν θα ξαναδιαβαστούν μετά, δεν θα διορθωθούν. Θα μείνουν ως έχει.
Ένα άρθρο αφιερωμένο σε αυτούς που παραμένουν πάντα παιδιά. Που ένα ξυλάκι παγωτό είναι ικανό να τους φτιάξει τη διάθεση και να τους χαρίσει ένα απέραντο χαμόγελο που θα διαρκέσει όλη μέρα. Που κάνουν ακόμη φούσκες με σαπουνάδα και τρέχουν πάνω κάτω προσπαθώντας να τις σκάσουν όλες πριν πέσουν στο πάτωμα. Που παίζουν μαξαλαροπόλεμο, τουρτοπόλεμο, μπαλονοπόλεμο… Που ξαναρχίζουν ένα παιχνίδι από την αρχή όταν βλέπουν πως είναι έτοιμοι να χάσουν. Που κάνουν ακόμα κούνια και που μάλιστα κάνουν διαγωνισμό για το ποιος θα πηδήξει από την κούνια και θα φτάσει πιο μακριά. Που κοιτάζουν τις στάλες της βροχής που κατρακυλούν στο παράθυρο και παριστάνουν πως πρόκειται για κάποιο είδος αγώνα και στοιχηματίζουν για το ποια σταγόνα θα φτάσει πρώτη στο “τέρμα”. Που ακόμα στηρίζουν –και ας ξέρουν πως δεν ισχύει- πως το φεγγάρι ακολουθεί το αυτοκίνητό τους τα βράδια. Που βάζουν δυνατά τη μουσική και χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην τους βλέπει κανείς. Σε όλους αυτούς που όσο μεγαλώνουν τόσο πιο πολλά όνειρα και φιλοδοξίες έχουν. Και που θα φέρουν ΟΛΟ τον κόσμο πάνω κάτω μέχρι να τα καταφέρουν. Γιατί ποτέ δεν τα παρατάνε. Γιατί ποτέ δεν στηρίζονται στις αποδοκιμασίες των άλλων αλλά πεισμώνουν μέχρι να τα καταφέρουν. Γιατί πιστεύουν στον εαυτό τους. Αλλά και στους άλλους. Σε όλους αυτούς λοιπόν που ποτέ δεν σταματούν να χαμογελούν και να μοιράζουν την αισιοδοξία τους τριγύρω.
Γιατί τελικά αυτό που αξίζει, αυτό που μένει και θα θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή είναι τα άτομα που αγάπησες, που σε στήριζαν και ήταν πάντα δίπλα σου ό,τι και αν γινόταν, σε όλες τις στιγμές που σου έκοβαν την ανάσα. Και κάπως έτσι, 5 η ώρα το βράδυ, και ενώ όλοι κοιμούνται τα φώτα είναι έτοιμα να κλείσουν και ήρθε και η δική μου σειρά για ύπνο. Μέσα στη θαλπωρή του σπιτιού και κάτω από τη ζεστασιά του παπλώματος ανυπομονώντας για την γλυκιά μυρωδιά του πρωινού που θα με ξυπνήσει το πρωί. Πρωινά όπως εκείνα. Σαν τότε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν παιδί.
Γιατί, είναι ωραίο να είσαι σπίτι.