Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας Τζωρτζ Όργουελ, που για την ιστορία πρόλαβε να ζήσει μόλις 47 χρόνια αφού πέθανε από φυματίωση, είχε πει κάποτε τη διάσημη φράση:
«Ο αληθινός αθλητισμός δεν έχει να κάνει τίποτε με το «ευ αγωνίζεσθαι». Είναι γεμάτος μίσος, ζήλια, καυχησιολογία, άγνοια όλων των κανόνων και σαδιστική ευχαρίστηση στην παρακολούθηση βίας. Με άλλα λόγια, είναι πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς».
Γιατί το αναφέρω αυτό; Διότι εύκολα μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει, ότι τα παραπάνω λόγια είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα, εκφράζουν τόσο το σύνολο τόσο των φιλάθλων όσο και των αθλητών, σε βαθμό που αρνούμαστε να το δεχθούμε. Βλέποντάς το από τη μεριά του φιλάθλου – οπαδού, γιατί αυτό είμαι, αναρωτιέμαι: τί στ’ αλήθεια από όλα αυτά δεν ισχύει; Δεν υπάρχει μίσος, δεν υπάρχει ζήλια ή έστω καυχησιολογία; Ή μήπως δε μας καταβάλει το συναίσθημα του φανατισμού και της πώρωσης για κάθε καυγά και κόντρα μες το παιχνίδι; Και προσοχή, δεν αναφέρομαι σε οπαδούς – χούλιγκανς, αναφέρομαι σε όσους έχουν υπάρξει – ή είναι ακόμη – φίλαθλοι.
Το αν τα παραπάνω συναισθήματα μπορεί κάποιος να τα «πνίξει», να τα συγκρατήσει και να συμπεριφέρεται μέσα σε φίλαθλα πλαίσια, είναι ένα άλλο θέμα. Δε παύει, όμως, να τα έχει νιώσει.
Όχι, λοιπόν, φίλοι μου, ο αθλητισμός δεν έχει να κάνει με αγκαλιές και φιλιά. Αν είχε να κάνει με αυτά, δε θα υπήρχε ένταση και κατ’ επέκταση, χωρίς ένταση δεν υπάρχει αθλητισμός! Απόντος του πάθους, ξανατονίζοντας ότι μιλώ πάντοτε από τη σκοπιά του κοινού, τότε καλύτερα κάποιος να το γυρίσει στις… βαρκάδες.
Φυσικά, καμία σχέση δεν έχουν τα παραπάνω με τον χουλιγκανισμό. Όλα μπορούν να υπάρχουν, να ζουν και να μεταδίδονται από γενιά σε γενιά κάτω από το πνεύμα του αθλητισμού. Το ότι «μισείς» τον αντίπαλο, το ότι ίσως και να τον ζηλεύεις που είναι καλύτερός σου, δε σημαίνει ότι δε θα τον χειροκροτήσεις. Δε σημαίνει ότι δε θα τον επαινέσεις. Το ότι μπορεί να «ευχαριστηθείς» μία σκληρή φάση του αγώνα – σε οποιοδήποτε σπορ – δεν αναιρεί ότι δε θα ανησυχήσεις, ενδεχομένως, αν αυτή η φάση εξελιχθεί σε κάτι πολύ πιο σοβαρό.
Άλλωστε, η τελευταία φράση του Όργουελ τα λέει όλα: «Πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς». Εκεί ακριβώς, εντοπίζεται το πνεύμα που ήδη αναφέραμε. Το μεγάλο πρόβλημα, αγκάθι, πείτε το όπως θέλετε, του αθλητισμού, είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις εξελίχθηκε συμπεριλαμβάνοντας πυροβολισμούς. Αυτοί είναι που τον πήγαν πίσω. Αυτοί μόνο στοιχίζουν ζωές και προσβάλλουν προσωπικότητες.
Ανέκαθεν, ο αθλητισμός ήταν και είναι η «ευχή» και η «κατάρα» της κοινωνίας. Το να πω ότι ελπίζω να παραμείνει «ευχή» δε χρειάζεται, γιατί θα είναι κάτι το ουτοπικό. Μπορώ, όμως, με έκπληξη να συμπεράνω, ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Όσοι πόλεμοι και αν γίνουν, όσα καθεστώτα και αν αλλάξουν, ο άνθρωπος, κατά βάθος, ίδιος θα παραμένει. Δυστυχώς, ζώντας πάντοτε με τους πυροβολισμούς.
){kind=link}