Γράφει ο Θάνος Βασιλικός….
Μια σχεδόν βουβή ταινία που φτάνει στο τέλος της. Μια ομάδα ατόμων που σε κοιτά παράξενα. Ένα χαμόγελο, ένα ειρωνικό βλέμμα, μια βόλτα χωρίς παρέα.
Πόσο εύκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου, ή πόσο εύκολο να είσαι κάποιος άλλος; Από τα παιδικά μας χρόνια δημιουργούμε τον δικό μας περίγυρο. Άλλες φορές μας δέχονται γι’ αυτό που είμαστε και άλλες φορές όχι.
Ένα παιδί που κάθεται μόνο του στο προαύλιο του σχολείου μετρώντας τα λεπτά για να ηχήσει στ’ αυτιά του ο θόρυβος από το κουδούνι.
Όλοι θέλουμε να είμαστε κάποιοι άλλοι. Να γίνουμε αποδεκτοί και συνάμα έρμαια στην μόδα που μας πλασάρουν οι «παρέες μας».
Πόσοι έχουμε φίλους που μας δέχονται γι’ αυτό που είμαστε; Χωρίς να χρειάζεται να υποδυθούμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε; Δεν έχω καμιά απάντηση, γι’ αυτό και αερολογώ. «Σημασία έχει να παραμένουμε άνθρωποι» που έλεγε η Κατερίνα Γώγου. Σημασία έχει «να είμαστε εμείς». Οτιδήποτε άλλο σε λερώνει, σε βγάζει έξω από τα όριά σου.
Τελικά τι θα θέλατε; Να είστε κάποιοι άλλοι, όπως έλεγε ο Woody Allen; Ή να είστε ο εαυτός σας;;;;;;;;;;;;
