Θα περάσουν πολλές δεκαετίες ακόμα στην Ελλάδα για να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τα ΑΜΕΑ. Θα εντάξω στα ΑΜΕΑ όλους όσους έχουν κάποιο πρόβλημα κινητικό ή διανοητικό. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, όλοι έχουν δυσκολίες να επιβιώσουν στην κοινωνία ΜΑΣ. Στην κοινωνία που χτίσαμε μονάχα για τους 100% αρτιμελείς, ώστε να αποκλειστεί κάθε οντότητα που δεν μας μοιάζει απόλυτα. Πέραν του κοινωνικού αποκλεισμού, αντιμετωπίζουν δραματικά μια ανάγκη επιβίωσης καθημερινά, ειδικά όσοι αυτοεξυπηρετούνται. Η πόλη είναι χτισμένη για να δυσκολεύει ακόμα περισσότερο. Τα κατηφορικά τελειώματα των πεζοδρομίων που φτιάχτηκαν έτσι για μπορούν να περνούν τα αναπηρικά καρότσια είναι μόνο στα χαρτιά. Ο τρόπος κατασκευής τους εξυπηρετεί μόνο τα ποδήλατα. Ένας άνθρωπος που σπρώχνει μόνος το καρότσι του, θέλει τεράστια δύναμη και κόπο για να εισέλθει στο πεζοδρόμιο με ασφάλεια. Ακόμη και για να κατέβει καθώς η ορμή της κατηφόρας μπορεί να τον βγάλει εκτός πορείας. Φυσικά αυτά τα πεζοδρόμια είναι ελάχιστα. Ακόμη και αν καταφέρει να βγει από το σπίτι του σε μερικά μέτρα θα αναγκαστεί να μετακινείται μέσα από τον δρόμο. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα κάποιον να τους ψωνίζει. Το καθημερινό φαγητό τους είναι πολύ δύσκολο να το εξασφαλίσουν περνώντας δια πυρός και σιδήρου την διαδρομή από το σπίτι τους έως τα μαγαζιά. Το περίφημο κράτος πρόνοιας βέβαια έχει κλείσει τις πύλες του στο βωμό της οικονομικής κρίσης.
Μια φορά και έναν καιρό το κράτος έδινε επίδομα 300€ στα άτομα που αδυνατούν να εργαστούν ή τους πριμοδοτούσε σε θέσεις δημοσίου ώστε να παράγουν έργο, να νιώθουν και εκείνοι χρήσιμοι στην κοινωνία και να μπορούν να συντηρηθούν οικονομικά. Τώρα θυμήθηκαν να τους διακόψουν το μέσο επιβίωσής τους σε όσους έχουν κάτω από 80% αναπηρία. Αλλά δεν φρόντισαν παράλληλα να τους βρουν θέσεις εργασίας ώστε να καλύπτουν τα έξοδά τους. Αν και ζούμε στην Ελλάδα της οικογενειοκρατίας, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι έναν συγγενή να τους φροντίσει. Αλλά και όσοι έχουν, δεδομένης της μείωσης των αποδοχών είναι αδύνατο να τους συντηρούν. Ο ιδιωτικός τομέας δεν τους προσλαμβάνει γιατί θεωρούνται αόρατοι, παρείσακτοι, εξωγήινοι που ζουν ανάμεσά μας. Ο δημόσιος τομέας δεν τους προσλαμβάνει γιατί δεν επαρκούν τα χρήματα. Ειδικά κέντρα να φιλοξενηθούν δεν υπάρχουν. Μόνο κλινικές επί πληρωμή, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Για παράδειγμα χτυπάνε το κουδουνάκι ανάγκης κι η νοσοκόμα πηγαίνει μετά από 40′. Κατά τα άλλα πληρώνεις κανονικά! «Αλλά τί μας νοιάζει; Να τους εξορίσουμε στη Μακρόνησο να ησυχάσουμε!» Σε λίγο αυτό θα μας λένε οι δημοκρατικές πολιτικές του κράτους ισότητας και πρόνοιας. Αλλά και τώρα αυτό κάνουν ατύπως. Γιατί χωρίς θέση εργασίας ούτε επίδομα, να πεθάνουν από την πείνα τους αφήνουν.
Θεωρούμε ότι είναι μακριά από εμάς αυτό το πρόβλημα, μέχρι να μας χτυπήσει την πόρτα, σε εμάς ή σε ένα πολύ κοντινό πρόσωπο. Τότε βλέπεις τα λάθη της κοινωνίας που σιωπά. Στις σπασμένες πλάκες των πεζοδρομίων. Κι άντε μετά να τους σηκώσεις από χάμω! Αν είναι μόνοι τους, δεν το συζητάμε, δεν θα καταφέρουν να σηκωθούν μέχρι κάποιος να τους δει. Κινητικά προβλήματα είναι όλων των ειδών, όχι μόνο αναπηρικό καροτσάκι. Ένα χέρι ή πόδι να μην λειτουργεί σωστά ή ακόμα χειρότερα να λείπει, διαταράζεται η ισορροπία και δυσκολεύονται να περπατήσουν, να κουβαλήσουν πράγματα, πόσο μάλλον να σηκωθούν από ένα πέσιμο! Ζουν υπό πολύ δύσκολες συνθήκες και οι εκάστοτε κυβερνώντες φροντίζουν μόνο να τους τσακίζουν περισσότερο. Αυτό συμβαίνει και στα άτομα με νοητική αναπηρία. Είχαν δημιουργηθεί κέντρα που τους φρόντιζαν και τους απασχολούσαν με χειροτεχνίες που τώρα συντηρούνται χάρις στις φιλανθρωπίες πολιτών και των συγγενών τους. Ένα άτομο με νοητική αναπηρία είναι δυσκολότερο να μείνει σε δικό του περιβάλλον. Χρειάζεται εξειδικευμένη φροντίδα, η οποία αν και ιατρικά εξελίσσεται, στην Ελλάδα κατακρεουργείται.
Τα ΑΜΕΑ δεν χρειάζονται τον οίκτο μας, έχουν μάθει να αυτοεξυπηρετούνται αρκεί να μην έχουν εμπόδια. Είτε αυτά είναι γραφειοκρατικά είτε κοινωνικά. Θέλουν ισότιμη μεταχείριση, πρόσβαση στις υπηρεσίες, δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρεπή ζωή. Ο καθένας είναι δυνατός σε κάτι, που αξίζει να αξιοποιηθεί. Πώς θα βοηθήσουμε τα ΑΜΕΑ να κινούνται ευκολότερα;
- Δεν αφήνουμε οχήματα σε πεζοδρόμια, γιατί τους αναγκάζουμε να εισέλθουν στον δρόμο.
- Οδηγώντας και βλέποντας κάποιον να διασχίζει το δρόμο σταματάμε πολύ πιο μακριά του γιατί βλέποντας την ταχύτητά μας φοβάται ότι θα τον ρίξουμε κάτω.
- Στις μεγάλες διαβάσεις, αφότου φτάσουν στην μέση δεν ξεκινάμε το όχημά μας να περάσουμε από πίσω τους, ούτε κατά διάνοια από μπροστά γιατί τρομάζουν και παραλύουν τα πόδια τους.
- Δεν τους κοιτάμε στα μάτια με οίκτο γιατί νευριάζουν και έχουν και δίκιο!
