Το φαινόμενο της πολεμικής πεταλούδας

Που “κολλάει” όμως το “φαινόμενο της πεταλούδας”, στα υπόγεια διπλωματικά παιχνίδια των μεγάλων δυνάμεων και πόση δύναμη στην εξίσωση αυτή έχουν “οι άνθρωποι από τα κάτω”;

Στην προσπάθεια μου να αναπτύξω ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής για αυτή τη στήλη, ήρθα αντιμέτωπος με ένα κομφούζιο εξελίξεων. Μια κατάσταση δραματικών μεταβολών και ταχείας ανάπτυξης δεδομένων στην γεωστρατιγική δομή των σχετικών κρατικών δυνάμεων του κόσμου, με αποθάρυνε από την στοχευμένη έρευνα και έτσι κατέληξα στο “φαινόμενο της πεταλούδας” στην πολιτική του διάσταση.

Πριν παραθέσω οποιοδήποτε στοιχείο, αξίζει να δούμε συνοπτικά το προαναφερθέν φαινόμενο. Στην ακαδημαϊκή του φυσικά θεωρία, απλουστευμένη ώστε να έχει θεωρητική εφαρμογή στον επιπόλαιο (ή όχι και τόσο) συλλογισμό μου, βρίσκουμε ένα διαφωτιστικό λήμμα στην εγκυκλοπαιδια WikiPedia. Συγκεκριμένα αναφέρει τα εξής:

“Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι μια ποιητική μεταφορά, στη θεωρία του χάους για το φαινόμενο της ευαίσθητης εξάρτησης ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες. Σύμφωνα με μια από τις διατυπώσεις, λέγεται ότι “αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα”. Διαφορετικές παραλλαγές εκφράζουν ουσιαστικά την ίδια ιδέα: μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας του συστήματος δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή.”

Το ειδικό…

Ας δούμε τώρα τις μεταβολές σε ένα επίκαιρο, εγχώριο ζήτημα εξωτερικής πολιτικής. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αλέξης Τσίπρας, κάλεσε τον Πρόεδρο της Παλαιστίνης, Μαχμούτ Αμπάς, στην Αθήνα. Η πρόσκληση έγινε με σκοπό την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κράτος, από τη Βουλή των Ελλήνων όμως και όχι από το Ελληνικό κράτος και αυτό έχει τεράστια διάφορα. Σε πρώτη ανάγνωση, η Ελληνική κυβέρνηση έδειξε στην πράξη την παραδοσιακή στήριξη στην πολύπαθη Παλαιστίνη. Σε δεύτερη ανάγνωση, έδειξε πως με την πρωτοβουλία αυτή, ισχυροποιησε τη γεωπολιτική, στρατηγική θέση της χώρας, στο διεθνές στερέωμα. Και σε τρίτη ανάγνωση, έκανε μια υποκριτική κίνηση εντυπωσιασμού των “αριστερών” ψηφοφόρων της, προδίδοντας ταυτόχρονα τις προσδοκίες των Παλαιστινίων και ενισχύοντας την Ισραηλινή εξάρτηση και υποταγή, δημόσια, στη σφαίρα του συμμάχου-διαιτητή μεταξύ τους.

Το γενικό…

Όμως, αν μεγαλώσουμε λίγο την εικόνα, θα δούμε πως η κίνηση αυτή, δεν είχε την παραμικρή αξία αλλα ήταν μια στατική, λανθάνουσα μεταβλητή. Επιπροσθέτως, παρατηρώντας τη διεθνή ενημέρωση, η είδηση της Αναγνώρισης πέρασε με ψιλά γράμματα, ενώ χτες (21/12/2015) η αποκατάσταση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή δίκτυα.

[Πως λοιπόν, μια χώρα όπως το Ισραήλ, το μοναδικό μη Αραβικό κράτος στη Μέση Ανατολή, καταφέρνει να είναι η ισχυρότερη περιφερική δύναμη στον κόσμο; -Χαζό ερώτημα.

Το σωστό ερώτημα είναι, πως με τόσες καταδίκες από τον ΟΗΕ για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, με εντάλματα σύλληψης της πολιτικής, διοικητικής και στρατιωτικής του ηγεσίας, από τουλάχιστον επτά χώρες, εκ των οποίων η Ισπανία και η Σουηδία να είναι δύο από αυτές και με εμπλοκή στήριξης, εκπαίδευσης, ενίσχυσης και εμπορίου με τον ISIS, καταφέρνει και μένει στο απυρόβλητο;]

Η ασημαντότητα της κίνησης αυτής, φαίνεται και από τις υπόλοιπες κινήσεις του Ισραήλ. Για παράδειγμα, το Σάββατο, 19/12/2015, το Ισραήλ σκότωσε ανώτερο ηγέτη της Χεσμπολάχ στη Συρία, με κίνηση ακριβείας, στοχεύοντας με εξελιγμένα πυραυλικα συστήματα στο διαμέρισμά του, στην Πόλη της Δαμασκού. Μη στοχεύοντας θέσεις των Τζιχαντιστών(πάλι). Ραγδαία εξέλιξη, καθώς ήδη η Χεσμπολάχ από το Λίβανο εκτόξευσε ρουκέτες στο βόρειο Ισραήλ και η απάντηση ήρθε με βομβαρδισμό θέσεων στο Λίβανο, αλλά και βομβαρδισμό παραδειγματικής τιμωρίας αμάχων, στη Λωρίδα της Γάζας από το Ισραήλ.

Το πλήρες πλάνο…

Φυσικά, όλες αυτές οι κινήσεις δεν είναι ασήμαντες, αλλά μεταβλητές. Το πολιτικό παιχνίδι, σε διεθνές επίπεδο είναι νοσηρό, ραγδαίων εξελίξεων και επικίνδυνο. Δεν έχει καμία σχέση με τις δεσμεύσεις των κρατών στην πρόσφατη διάσκεψη του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, ούτε με την διαιτησία του ΟΗΕ, ούτε φυσικά με τις δηλώσεις αρχηγών κρατών στο όνομα της Ειρήνης και της Δημοκρατίας.

Οι μεταβλητές που αξίζει να δούμε και να αναλογιστουμε ο καθένας ξεχωριστά, είναι τρεις βασικές. Προφανώς από άποψη Φυσικής είναι άπειρες, στο συλλογισμό μου όμως θα επικεντρωθούμε στοχευμένα, στις μεταβλητές που επηρεάζουν τον πόλεμο των δύο αξόνων, ΗΠΑ – Ρωσίας.

Η πρώτη βασική μεταβλητή είναι η απαγόρευση πτήσεων για ρώσικα μαχητικά και μεταγωγικά αεροσκάφη, πάνω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Τουρκία και το Ισραήλ. Η κίνηση αυτή του ΝΑΤΟ, προερχόμενη απο τις ΗΠΑ και το Ισραήλ κυρίως, έχει να κάνει με τη στάση της Δύσης απέναντι στη Ρωσία, κυρίως μετά την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους από την Τουρκία. Βέβαια, το όλο ψυχροπολεμικό κλίμα και οι κυρώσεις απέναντι στη Ρωσία, ξεκίνησαν με το Ουκρανικό ζήτημα, ως αφορμή πάντα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός, πως η Ρωσία είναι πλέον απροκάλυπτα, ο βασικός αντίπαλος στη Μέση Ανατολή και όχι ο ISIS, όπως θα έπρεπε.

Η δεύτερη και τρίτη βασική μεταβλητή, είναι η περικύκλωση της Κίνας, βασικού και ισχυρότατου συμμάχου της Ρωσίας, από περιφερειακές δυνάμεις των ΗΠΑ. Η κίνηση αυτή, συντελείται ραγδαία, με βασικό ρόλο σε αυτό να παίρνουν οι Ιαπωνία και Αυστραλία.

Έτσι, την προηγούμενη εβδομάδα, Ιαπωνία και Αυστραλία ήρθαν σε μια πολυσύνθετη συμφωνία. Εμπορικές, οικονομικές, πολεμικές και τεχνολογικές συγκλίσεις ως πρόφαση, ήρθαν να καλύψουν το στραγγαλισμο την ναυτικής κυριαρχικής δύναμης της Κίνας κατά 12 ναυτικά μίλια! Τη διεκδίκηση αυτή στα νερά του Ειρηνικού, αξίωνε και απειλούσε η Αμερική την τελευταία δεκαετία, τώρα όμως ενεργοποίησε τους πιο πιστούς συμμάχους για την κίνηση αυτή.

Το τελευταίο και χειρότερο σκέλος των μεταβλητών, ακούει στο όνομα Ινδία. Παρότι η χώρα αυτή είναι σύμμαχος της Ρωσίας, καθώς ανήκει στον οικονομικό συνασπισμό BRICS, τις προηγούμενες μέρες, μια ακόμη συμφωνία της Ιαπωνίας, αυτή τη φορά με την Ινδία, ήρθε να ενισχύσει το χειρότερο σενάριο για Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με το μνημόνιο συνεργασίας 16 σημείων που υπέγραψαν, γίνονται κάτι σαν “αδελφες χώρες”, διότι αποφάσισαν συνεργασία σε όλους τους τομείς διοίκησης, στρατηγικής, πολέμου, οικονομίας, μέχρι και μεταφορά φτηνών εργατικών “μαζών” από την Ινδία στην Ιαπωνία.

Ο άξονας των ΗΠΑ, με τη διάλυση της βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής, σε συνδυασμό με την υποτακτική Ε.Ε., την “κατάκτηση” της ανερχόμενης Ινδίας και την ενεργοποίηση των Αυστραλία και Ιαπωνία, είναι πλέον σε τελική θέση μάχης απέναντι στο Ρωσικό άξονα.

Που βρίσκονται όμως οι απλοί άνθρωποι, οι αγώνες και οι μικρές και μεγάλες επαναστάσεις μέσα σε αυτό το τερατουργημα πολεμικής σύρραξης. Είναι ικανοί οι απλοί πολίτες να αντιδράσουν και να επιρρεασουν ή και να αποτρέψουν μια τέτοια έκβαση. Το ερώτημα είναι ρητορικό. Αν όμως, με τον ίδιο τρόπο που αυτό το άρθρο διαβαστεί, καθώς ο προπαγανδισμένος πολίτης το θεωρεί αδιάφορο, έτσι και κάθε σημαντικό θέμα αντιμετωπιστεί σοβαρά από πολλούς ανθρώπους…

…Τότε μόνο, το “φαινόμενο της πεταλούδας” μπορεί να έχει και μια άλλη ανάγνωση, ελπιδοφόρα για κάθε άνθρωπο που σκέφτεται, αμφισβητεί και επικοινωνεί. Και τότε, κάνεις δεν ξέρει τι θα συμβεί. Σίγουρα όμως δεν θα είναι παθητικός ή υποτακτικός. Αυτό έχει σημασία. Αν μια πεταλούδα, επηρεάζει τον πλανήτη καθοριστικά στις 8-10 μέρες ζωής της, τότε ένας άνθρωπος τι μπορεί να κάνει;

Πηγές: