… να θες κάποιον τόσο πολύ που να μην μπορείς να ζήσεις μακριά του
… αυτό που σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένος
… μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα νανούρισμα, μια έκπληξη
… ένα τραγούδι, μια αφιέρωση, ο ήχος μιας κιθάρας. (Ακόμα και όταν δεν τραγουδάει με ωραία φωνή. Ακόμα καλύτερα.)
… να δημιουργείς χρόνο για αυτόν που αγαπάς βάζοντας στην άκρη όλα σου τα σχέδια
… να του δίνεις τις πατάτες σου χωρίς να περιμένεις να σου δώσει τις δικές του
… να αφήνεις γι’αυτόν την τελευταία κουταλιά παγωτού
… να ανησυχείτε, να γελάτε, να κλαίτε μαζί… να είναι το πρώτο άτομο με το οποίο μοιράζεσαι ό,τι συμβαίνει
… να προσπαθείς να γίνεις καλύτερος μόνο γι’αυτόν
… να δίνεις και να δίνεσαι.
Ή όπως πολύ εύστοχα περιέγραφε ένα μήνυμα που μόλις έλαβα “Να ξυπνήσω με ένα γλυκό φιλί, το σπίτι να μυρίζει φρέσκα λουλούδια και να μου έχουν έτοιμο ένα υπέροχο πρωινό με ζεστό καφέ, δροσερό φρέσκο χυμό, ζεστά κρουασανάκια…στο κρεβάτι πάντα. Σ’αυτούς τους ωραίους δίσκους με τα ποδαράκια.”
“Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το “τι” και το “ε”
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιος, μ’ ακούς
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει ακούς;
ποιος γυρεύει τον αλλο, ποιος φωνάζει
ακούς;
Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.”
Οδυσσέας Ελύτης
Η αγάπη είναι θόρυβος, είναι πόνος και την κάναμε τραγούδι. Lovesong.