Όσο περισσότερα ξέρεις για τη θέση ενός ηλεκτρονίου, τόσο λιγότερα ξέρεις για την ορμή του και το αντίστροφο. Σύμφωνα με την αρχή της αβεβαιότητας υπάρχει πάντα μία αβεβαιότητα είτε στη θέση είτε στην ορμή του ηλεκτρονίου που δεν μπορεί να μειωθεί κάτω από ένα συγκεκριμένο όριο.
Η αβεβαιότητα λοιπόν διέπει το σύμπαν και τις ανθρώπινες σχέσεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η θέση ενός ηλεκτρονίου στο χώρο είναι απροσδιόριστη ενώ μπορούμε να μιλάμε μόνο για τις πιθανές θέσεις του στο χώρο. Σε όλες τις μετρήσεις λοιπόν που κάνουμε στη καθημερινή μας ζωή υπεισέρχονται σφάλματα. Αριθμοί, ποσοστά, ενέργειες και αποτελέσματα που είναι αδύνατον να προβλέψεις με ακρίβεια, αλλά για τα αποτελέσματά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δοκιμάζεις με τις υποθέσεις. Νοιώθουμε έτσι λίγο αποπροσανατολισμένοι σε αυτή την εποχή της αβεβαιότητας με την αρχή της να διέπει τόσο το σύμπαν μας, όσο και τις μέρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτά μας σε ένα, κατά τα άλλα, απολύτως οργανωμένο χωροχρονικό παιχνίδι.
Αυτός ο αποπροσανατολισμός όμως που συχνά αποτελεί πρόβλημα για τα ακραία οργανωμένα πλάνα μα, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η απαρχή της αγάπης. Κι αν η αγάπη αποτελεί ένα πρόβλημα για εμάς τότε πρέπει να παραδεχτούμε πως αποτελούμε κι εμείς πρόβλημα για την αγάπη.
Με απλά λόγια. Ακριβώς τη στιγμή εκείνη που δεν έχεις σίγουρο μέρος για να πας, όμως έχεις ήδη φύγει, τη στιγμή που η ανάσα σου κόβεται στο παλμό μιας παρορμητικής βουτιάς κάτω απ΄το νερό, εκείνη τη στιγμή που βρίσκεσαι στο κέντρο του σύμπαντος, ή στην άκρη του κόσμου αποπροσανατολισμένος, φορώντας επάνω σου την απόλυτη άγνοια και τον πλουσιότερο αγνωστικισμό, εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που όλα ξεκινούν απ΄την αρχή και συνήθως για καλό και τότε ξέρεις τα πάντα, λίγο περισσότερο απ΄τα πάντα. Βρίσκεσαι μονάχα τις στιγμές που χάνεσαι και δεν υπάρχει τίποτα γύρω σου να σε κρατάει στο έδαφος.
Ίσως λοιπόν η αβεβαιότητα είναι μία παρεξηγημένη κάπως έννοια στο κόσμο. Αν η αμφιβολία είναι η αρχή της γνώσης τότε η αβεβαιότητα είναι αναμφίβολα η αρχή της αγάπης. Και δε θα ζήσουμε ποτέ πλήρως τη ζωή μας κάτω από τη στέγη ενός οργανωμένου και πλήρως σχεδιασμένου αυτοελέγχου.
Την ίδια στιγμή που αφήνεσαι στο άγνωστο, κατέχεις την απόλυτη γνώση.
Γι αυτό στην επιτυχία να φεύγεις και στην αποτυχία να μένεις και να προσπαθείς. Μιας που η επιτυχία, η πραγματική επιτυχία είναι το πέρασμα από τη μία αποτυχία στην άλλη χωρίς την αφαίρεση της ελπίδας. Το σύνολο των πιθανοτήτων που έχει ένα όνειρο να πετύχει είναι πολλές φορές σημαντικότερο από το ίδιο το όνειρο.
Η προσκόλληση μας σε ένα επιτυχημένο παρελθόν είναι σίγουρα μια κατάσταση βολική όμως ταυτόχρονα είναι η μαύρη τρύπα που μας ρουφά προς την ανυπαρξία. Θέλει ιδιαίτερη δύναμη να ξεκινάς απ΄το τίποτα και να προσδοκάς το τίποτα όμως αν το καλοσκεφτείς, οι επιτυχίες, οι ευτυχισμένες στιγμές, οι επιβραβεύσεις, τα κατορθώματα του παρελθόντος ανήκουν ακριβώς εκεί – στο παρελθόν. Και όσο πιο εύκολα μπορείς να τα ξεχάσεις τόσο πιο ”αποπροσανατολισμένα”, τόσο πιο αθώα και πιο ελεύθερα μπορείς να ατενίζεις το παρόν.
Γιατί αν υπάρχει αληθινή ελευθερία σημαίνει να μοιράζεις τις τελείες σου αλλά να μην τις ενώνεις. Να μοιράζεις τα κομμάτια του εαυτού σου σαν κομμάτια κέικ σε στρογγυλό ταψί. Να αναγνωρίζεις και να αναγνωρίζεσαι. Να αγαπάς και να αποχαιρετάς ό,τι έθρεψε το εγώ σου. Κι ύστερα σαν άγνωστος μεταξύ αγνώστων ταξιδιώτης της τύχης να αποχωρείς για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, κάποτε κάπου αλλού. Χωρίς συγκεκριμένο μέρος να σε περιμένει, χωρίς προκαθορισμένη διαδρομή. Να φεύγεις, να γνωρίζεις, να επιστρέφεις, να δίνεσαι, να δίνεις και να χάνεσαι για να βρεθείς.
Το πρόβλημα με το να μαζεύεις πράγματα στη ντουλάπα σου χωρίς να τα πετάς είναι πως καταλήγεις να ζεις αναμασώντας το παρελθόν και να καυχάσαι για κάτι που ουσιαστικά δεν υπάρχει πια.
Αν δώσεις όμως ό,τι έχεις στο τέλος καταλήγεις με το τίποτα. Και αυτό το τίποτα είναι το πιο σημαντικό πράγμα που κράτησες ποτέ. Είναι αυτό που θα σε οδηγήσει στο ψάξιμο για ένα καινούριο ”κάτι”. Αυτό που σε κρατάει σε εγρήγορση, αυτό που θα αξίζει τη προσπάθεια, αυτό που αύριο θα αποτελέσει για σένα ένα όνειρο μεγαλύτερο από το χθεσινό. Γι αυτό μη φοβάσαι να τα δώσεις όλα και να ξανά ξεκινήσεις απ΄την αρχή με το ”τίποτα” στο χέρι σου και την ελπίδα στα μαλλιά σου.
Άλλωστε ”ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει”. Γι αυτό αν αγαπάς κάτι πολύ ξεκίνα μόνος και όποιος αντέχει να είναι μαζί θα σε ακολουθήσει. Από εδώ ως το άγνωστο. Χωρίς ξεκάθαρο προορισμό. Χωρίς αποσκευές. Μόνο με ό,τι απέμεινε. Αυτοί που απομείναμε και όχι παραπάνω. Το παρελθόν βρίσκεται στη θέση που του ταιριάζει. Και θα πρέπει κάποτε να σταματήσουμε να βιώνουμε το παρόν σαν deja vu του παρελθόντος. Αυτή είναι και η μόνη ελπίδα μας για ένα γνήσιο μέλλον.
