Τι είναι άραγε αυτό, που ψάχνουμε όλοι; Σίγουρα για τον καθένα από εμάς είναι κάτι διαφορετικό, για άλλους υλικό αγαθό και για άλλους μια ανθρώπινη ψυχή. Κάθε άτομο αναζητά την ευτυχία του σε ποικίλα μέρη, άλλοτε νοητά κι άλλοτε υπαρκτά. Διαφορετική σημασία έχουν όμοια πράγματα για ανόμοιους ανθρώπους. Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας, η οποία διαμορφώνεται από τις εμπειρίες, τα βιώματα, τις γνώσεις και γενικά τις πτυχές, που δημιουργούν την προσωπικότητά μας. Ακριβώς επειδή τα βιώματα και οι εμπειρίες διαφέρουν, υπάρχει πληθώρα προσωπικοτήτων με ένα μόνο κοινό στοιχείο. Την μοναδικότητά τους. Πόσο όμορφο το γεγονός πως σε ένα κόσμο με τέρατα και δράκους, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με ευγενικές προσωπικότητες και αγνές ψυχές. Για μένα και ίσως και για πολλούς άλλους, το νόημα της ζωής είναι η εύρεση ενός τέτοιου ανθρώπου. Ενός όμορφου εσωτερικά ανθρώπου. Του δικού μου ανθρώπου.
Τα χαρακτηριστικά αυτού του ανθρώπου, δεν είναι ίδια για όλους, αφού το ζήτημα είναι καθαρά προσωπικό. Δεν αναφέρομαι στην εξωτερική όψη του, γιατί δεν είναι ούτε στο ελάχιστο σημαντικό. Αυτό που έχει αξία είναι η εσωτερική ομορφιά, ο τρόπος που σκέφτεται, ο τρόπος που συμπεριφέρεται στους ανθρώπους γύρω του, ο τρόπος που μιλά για αυτά που αγαπά και άλλα πολλά. Για τον καθένα από εμάς είναι κάτι διαφορετικό, όπως είναι λογικό. Αυτό όμως, που είναι όμοιο είναι τα συναισθήματα, που γεννιούνται. Αγάπη, ασφάλεια, καλοσύνη, ευτυχία, μα πάνω από όλα γαλήνη. Γαλήνη στην ψυχή μας και στην ζωή μας.
Αναμφίβολα, κάθε άνθρωπος προορίζεται για έναν άλλο άνθρωπο, μια αδερφή ψυχή, που θα αποτελέσει ισχυρό σύμμαχο και άξιο συνοδοιπόρο, στο δύσκολο ταξίδι, που λέγεται ζωή. Αυτό, υφίσταται σε οποιαδήποτε σχέση μπορεί κανείς να σκεφτεί, φιλική, ερωτική, συγγενική κ.α. Σημασία έχει, ο δικός μας άνθρωπος, να είναι αυτό, που χρειαζόμαστε, για να ανταπεξέλθουμε στις αναποδιές, αλλά και να ζήσουμε τις χαρές. Γιατί, ετούτη η ζωή, έχει και πικρή και γλυκιά γεύση, χωρίς να μπορούμε να διαλέξουμε τι θα πάρουμε, κάθε στιγμή. Εδώ ίσως να κρύβεται και η γοητεία της, μιας και το άγνωστο, ανέκαθεν προσέλκυε το ανθρώπινο είδος. Άγνωστο υπάρχει παντού, γύρω μας αλλά και μέσα μας. Το θέμα είναι με ποιον επιλέγουμε να το ανακαλύψουμε.
Θαρρώ πως αυτή η επιλογή δεν εξαρτάται άμεσα από εμάς. Κατά κάποιον τρόπο, όλα είναι προδιαγεγραμμένα και απλά εμείς ακολουθούμε αυτή την πορεία, που μας οδηγεί σε αυτόν τον άνθρωπο. Άνθρωποι φτιαγμένοι, ο ένας για τον άλλο, αδερφές ψυχές όπως είπαμε, συναντιούνται ότι κι αν γίνει. Ακόμα κι αν μπλεχτεί το νήμα της ζωής τους, αυτοί βρίσκουν τον τρόπο και καταλήγουν εκεί που πρέπει. Στην σωστή συντροφιά, στην πιο στοργική αγκαλιά, στο πιο αληθινό σ’αγαπώ. Εκεί που το σκοτάδι χάνεται και το άγνωστο δεν είναι και τόσο τρομακτικό πια. Εκεί, που δύο ανθρώπινες ψυχές, ενώνουν τα κομμάτια τους και μπαλώνουν τις πληγές, που ακατάλληλοι άνθρωποι, τους άνοιξαν.
Το ταξίδι αναζήτησης του ανθρώπου μας, έχει τρικυμίες και μπόρες, που μεταφράζονται σε ανθρώπους ακατάλληλους και ανίκανους να μας δώσουν αυτό που επιθυμούμε. Δεν φταίνε απαραίτητα οι ίδιοι, ίσως απλά να μην είναι αρκετοί για εμάς, για τις ανάγκες και τα θέλω μας. Κι αυτό δεν είναι κάτι κακό, είναι φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Αρκεί να θυμηθούμε τις δυσκολίες, που πέρασε ο Οδυσσέας, προκειμένου να φτάσει στην Ιθάκη του. Στην τελική, αυτό ψάχνουμε. Το σπίτι μας. Τον άνθρωπο μας. Για μένα, αυτό είναι το νόημα της ζωής. Δύο χέρια να με αγκαλιάζουν σφιχτά, ενώνοντας τα σπασμένα κομμάτια μου, και δύο μάτια να αντικρύζουν το άγνωστο, που κρύβω μέσα μου, δίχως να φοβούνται.
