Αφορμή αυτού του άρθρου στάθηκε η μεγάλη ενόχληση και οι οργισμένες αντιδράσεις που προκάλεσε η πένα του κυρίου Δήμου. Θα ήθελα από την αρχή να ξεκαθαρίσω ότι η προοπτική μου δεν συνίσταται στο να δικαιώσω ή όχι τον συγγραφέα, όσο στο να εστιάσω στις αντιδράσεις και στα συμπεράσματα που εξάγονται μέσα από αυτές.
Αντιδράσεις που για μένα έχουν να κάνουν, εν πολλοίς, με τον πουριτανισμό και τον φαρισαϊσμό που διακατέχει τον πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας. Η αναλγησία της στο να εγκολπώνει το Άλλο, το Έτερο, είναι εκείνη που απαγορεύει οποιαδήποτε βήματα προόδου. Οτιδήποτε ξεβολεύει από την χρόνια και αποχαυνωτική πνευματική χειμερία μας νάρκη όχι απλά ενοχλεί αλλά επιπλέον απειλεί ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και για τον λόγο αυτό καταδικάζεται εις το πυρ το εξώτερο. Όσοι φωνάζουν και διακηρύσουν εδώ και χρόνια ότι η κρίση που βιώνουμε είναι πνευματική και ηθική χλευάζονται από εκείνους που τους υπενθυμίζουν τις πρακτικές δυσκολίες που επιφέρει η οικονομική δυσχέρεια και δυσπραγία των καιρών μας. Όμως αυτή αποτελεί, απλά, μία από τις πολλές επιπτώσεις της κύριας κρίσης, της πνευματικο-ηθικής. Σαν ανθρωπότητα έχουμε περιέλθει σε ένα τέλμα, έχουμε βρεθεί σε αδιέξοδο και αντί να πράξουμε το αυτονόητο, να πάρουμε πίσω τον δρόμο και να επιλέξουμε άλλα μονοπάτια που θα μας οδηγήσουν στον πυρήνα της Υπαρξής μας, εμείς επιμένουμε πεισματικά να στεκόμαστε μπροστά στο αδιέξοδο και να απαιτούμε να ανοίξει ο δρόμος ως δια μαγείας. Ενεργούμε σαν τα κακομαθημένα παιδιά που τους πήραν το παιχνίδι τους.
Όταν η ίδια η κβαντική φυσική, με τις τελευταίες αλματώδεις αλυσιδωτές εξελίξεις, αλλάζει όλη την κοσμοθεωρία που είχαμε για το κόσμο γύρω μας, εμείς εμμένουμε σε λατρείες νεκρών πρακτικών. Έγκυροι επιστήμονες διατρανώνουν, πλέον, την σιγουριά τους ότι όλα σε αυτόν τον κόσμο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους και με το Όλον και ότι η ύλη δεν υπάρχει όπως την γνωρίζαμε και την διδαχτήκαμε στα σχολεία καθώς όλα γύρω μας, σύμφωνα με την Θεωρία των Υπερχορδών, “χορεύουν” και δονούνται στον τρελό και ακατανόητο ρυθμό λεπτοφυών ινών ενέργειας, των Χορδών. Η επιστήμη άνοιξε τον δρόμο και επιτάσει ως απαραίτητη προϋπόθεση για πρόοδο την ευρύτητα πνεύματος. Εμείς όμως προτιμάμε να σηκώνουμε λάβαρα επανάστασης και να κρούουμε τα τύμπανα του πολέμου όποτε θίγεται ο εθνικισμός μας και η “ορθόδοξη” πίστη μας. Είμαστε έτοιμοι να συγκαλέσουμε μια νέα Ιερά Εξέταση επειδή κάποιος τόλμησε να πει κάτι που χαλάει την σωστή τάξη των πραγμάτων έτσι όπως την έχουμε καμωμένη στο μυαλό μας.
Πόσο θα ενοχλούσε κάποιους αν άκουγαν ότι ο Χριστός δεν υπήρξε ποτέ και ότι απλά είναι ένας ακόμη συνεχιστής Θεός-ήλιος όπως πολλοί άλλοι προϋπήρξαν (Άδωνις, Κρίσνα, Διόνυσος, Άττις κ.α.); Πόσοι θα έπαιρναν τα όπλα για να υπερασπίσουν την “ορθόδοξη” πίστη τους (λες και οι άλλοι είναι οι ανορθόδοξοι) αν τους έλεγες ότι ο Χριστιανισμός είναι ένα δόγμα με, επιστημονικώς αποδεδειγμένα, παγανιστικές ρίζες τις οποίες κάποιοι μεθόδευσαν να αποκρύψουν από το ευρύ κοινό και να δημιουργήσουν μια “καλοστημένη επιχείρηση” βασισμένη πάνω στον φόβο, στην ενοχή και στην άγνοια μεγάλου μέρους των πιστών; Ποια επικερδής επιχείρηση, λοιπόν, θα βοηθούσε ποτέ να ταραχτούν τα “λιμνάζοντα ύδατα” της καθεστηκυίας τάξης, όπως στην περίπτωση της ελληνικής επανάστασης κατά την Τουρκοκρατία; Πόσοι θα σε αποκαλούσαν το λιγότερο ανόητο αν τους έλεγες ότι η σύγχρονη Ιατρική είναι μια καθαρή μορφή “φαρμακολαγνείας” και πιστό δεκανίκι στις ακμάζουσες φαρμακοβιομηχανίες; Ή μήπως να αναφερθώ, με ορατό βέβαια τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ γραφικός από πολλούς, στις ουκ ολίγες αναφορές και μαρτυρίες για απόπειρες εξωγήινων πολιτισμών να επικοινωνήσουν μαζί μας αλλά όλα αυτά να αποκρύπτονται επιμελώς και με κάθε κόστος μέχρι τώρα προκειμένου να διατηρηθούν τα μονοπώλια των πολυεθνικών που θέλουν να εξουσιάζουν τις ζωές μας;
Δεν έχει σημασία αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τα παραπάνω γραφόμενα γιατί αυτό αποτελεί μια παγιωμένη κατάσταση, δέχεσαι το ένα και αυτόματα απορρίπτεις το άλλο και δεν αφήνεις κανένα περιθώριο για την ανάδειξη της ρέουσας φύσης των πραγμάτων. Ο άνθρωπος αρέσκεται στις αποκρυσταλλώσεις του νου, επιθυμεί διακαώς να ταυτίζεται με εθνικιστικούς φανατισμούς και θρησκευτικές μισαλλοδοξίες γιατί μόνο έτσι αυτοπροσδιορίζεται και μπορεί να αντέξει τα αβάσταχτο βάρος της μη τελολογικής φύσης της ζωής, την υποψία δηλαδή ότι η ζωή είναι μόνο ένα ταξίδι χωρίς κάποιον προορισμό που θα περιόριζε τον οραματισμό ενός ρομαντικού ταξιδευτή. Ο μόνος δρόμος διαφυγής από αυτές τις αποκρυσταλλώσεις είναι η πολυπρισματικότητα, η μη εμμονή στον μονολογισμό. Η πολυπρισματικότητα είναι το διαβατήριο για έναν νέο πολιτισμό που δειλά-δειλά χτίζεται.