Άραγε πόσο ασφαλείς μπορούν να νιώθουν οι φοιτητές μέσα στις ίδιες τους τις σχολές; Είναι η βία μονόπλευρη; Είναι η αστυνομία ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της εγκληματικότητας εντός των πανεπιστημίων; Υπάρχει άλλος τρόπος ή είναι η γρήγορη λύση; Αυτά είναι ερωτήματα που σίγουρα πρέπει να περνάνε από την σκέψη μας, πριν αρχίσουμε να έχουμε άποψη πάνω στο ζήτημα.
Το τελευταίο περιστατικό βίας στο ΑΠΘ είναι φυσικό και επόμενο να έχει προκαλέσει αναστάτωση και αντιδράσεις. Σε όσους δεν είναι γνωστό το συμβάν, την Πέμπτη 26 Μαΐου κατά την διάρκεια κινητοποίησης των φοιτητών και καθηγητών ,με στόχο να εκφράσουν την δυσαρέσκειας τους για την νέα πραγματικότητα των πανεπιστημίων, σύμφωνα με την εισαγωγή πανεπιστημιακής αστυνόμευσης, η ενέργεια αυτή κατέληξε έχοντας ένα αιμόφυρτο φοιτητή. Η κίνηση των αρμόδιων προσώπων, με τη παρουσία ΜΑΤ κατά την διάρκεια των εργασιών ανέγερσης της Βιβλιοθήκης, φαίνεται να έριξε περισσότερο λάδι στη φωτιά. Στη δημοσιευμένη φωτογραφία, που ξεπετάγεται από λογαριασμούς των social media απλών πολιτών και σε γνωστές διαδικτυακές σελίδες, και όχι μόνο, φαίνεται όντως ότι ο νέος έχει υποστεί σοκ, αλλά και ότι η χειροβομβίδα κρότου λάμψης κατάφερε να του δημιουργήσει σοβαρά τραύματα.
Σαν να μην φτάνει αυτό, φαίνεται ότι μετά το συμβάν, η ένταση της κατάστασης και η ετοιμότητα για νέες συγκρούσεις ήταν προ των πυλών στο Ιπποκράτειο. Έπρεπε η ίδια η παρουσία του δικηγόρου να κατευνάσει τα πνεύματα ώστε να αποχωρήσουν οι ένστολοι.
Άραγε η “διευκρινιστική” οδηγία για την απαγόρευση οπλοκατοχής ήταν ένας τρόπος ώστε να αποφευχθεί η οποιαδήποτε αναταραχή και αντίδραση -κάτι που δεν φαίνεται να πηγαίνει βάση σχεδίου- ή είναι αληθής; Το αστυνομικό σώμα, μάλλον είναι λογικό να μπει στο στόμα του λύκου, με τους αγανακτισμένους πλέον φοιτητές, χωρίς τα απαραίτητα σύνεργα…
Το σχέδιο της καταπολέμησης της εγκληματικότητας, αν και σωστό σαν σκέψη και πρόθεση, φαίνεται να έχει αρκετά κενά. Υπάρχει σίγουρα χώρος και για περισσότερες διευκρινίσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υποσχέσεις θα μείνουν στα λόγια. Ο έλεγχος εντός των πανεπιστημίων και η αίσθηση ασφάλειας για τους φοιτητές είναι επιθυμητή μεν, αλλά η λύση δε, με ένα αρκετά βίαιο παρελθόν, σωστά αρμόζει να δημιουργεί τέτοια ανησυχία. Είναι πολλά τα περιστατικά, μεγάλη η ιστορία και οι μνήμες ακόμα έντονες, για αυτό πρέπει από την ίδια την Κυβέρνηση να υπάρξει η αντίστοιχη κατανόηση.
Στην προκειμένη περίπτωση, δεν επικροτούμε και δικαιολογούμε την βία από τη μεριά των φοιτητών, καθώς και εκείνη είναι ανεπιθύμητη, ιδίως όταν δεν είναι στα πλαίσια αυτοάμυνας. Το τελευταίο περιστατικό βεβαίως, όμως, εντάσσεται σε αυτή τη κατηγορία, από την στιγμή που η διαμαρτυρία είναι ένα δικαίωμα που η ίδια η δημοκρατία μας έδωσε απλόχερα. Η ελευθερία σκέψης, έκφρασης και το δικαίωμα του συνέρχεσαι και του συνεταιρίζεσθαι, που το Σύνταγμα (Βλ. άρθρο 12 Συντάγματος) εγκαθιδρύει, συνεχίζει να υπάρχει μέχρι και σήμερα, ακόμα και για εκείνους που το ξεχνούν ή το διαστρεβλώνουν.
Το αστυνομικό σώμα προς υπεράσπισή του τονίζει ότι η προκλητική συμπεριφορά των φοιτητών, το οδήγησε σε αυτές τις ενέργειες. Πόσο λογικό είναι άραγε ανάμεσα σε δύο συγκρουόμενες πλευρές, η μία, που να έχει καλύτερα και πιο επικίνδυνα “βοηθήματα” από την άλλη, να νιώθει τόσο μεγάλη απειλή ώστε να τα χρησιμοποιήσει στο μέγιστο; Δικαιολογία ή όχι;
Μήπως, όντως, γίνεται προσπάθεια επιβολής ενός πιο αυταρχικού καθεστώτος; Μήπως πρέπει να ανησυχούμε για τη νέα πραγματικότητα; Απλή τροφή για σκέψη. Και αρμόζει στο καθένα να αναλογιστεί τι μπορεί να προδώσει για την “ασφάλεια” του και τι είναι ικανός να κάνει για την ελευθερία του. Ελπίζοντας, λοιπόν, η νέα γενιά να καταφέρει μέσω των αγώνων της να συνεχίσει να εκτιμά και να κερδίζει -ναι σε ενεστώτα, καθώς πρέπει να υπάρχει μια συνέπεια στις προτεραιότητες μας και στις απόψεις μας!- όσα της δόθηκαν ως αυτονόητα από προηγούμενους αγώνες παλαιότερων γενιών.
