Από το 1929 και την πρώτη απονομή βραβείων Oscar μέχρι και σήμερα, όλοι οι άνθρωποι που βλέπουν ταινίες έχουν παρακολουθήσει έστω και μία φορά τη λαμπερή τελετή για το πολυπόθητο αγαλματίδιο. Ογδόντα έξι απονομές μετά, ένα πράγμα μένει πάντα ίδιο και αναλλοίωτο. Οι συζητήσεις πριν και μετά την απονομή πάνω στις επιλογές της Αμερικάνικης Ακαδημίας Κινηματογράφου, γνωστή ως AMPAS (Academy of Motion Picture Arts and Sciences). Από τη στιγμή που οι υποψηφιότητες γίνονται γνωστές, όλοι έχουν κάτι να πουν, επαινώντας ή αποδοκιμάζοντας τις επιλογές της «Ακαδημίας». Μετά τα αποτελέσματα, ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός και οι φαν-υποστηρικτές του ενός ή του άλλου προτεινόμενου «σφάζονται» στο διαδίκτυο, κρυφά ή φανερά. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τρεις περιπτώσεις των τελευταίων είκοσι ετών που «σήκωσαν» πολύ συζήτηση.
Στην 83η απονομή το 2011 σημειώθηκε μία από τις μεγαλύτερες αδικίες στην ιστορία του θεσμού. Το Όσκαρ καλύτερης ταινίας απονεμήθηκε στο «Λόγο του Βασιλιά». Την ίδια χρονιά υποψήφιες στη δεκάδα βρέθηκαν μεταξύ άλλων, το αριστούργημα του Κρίστοφερ Νόλαν «Inception», το «Black Swan» του Ντάρεν Αρονόφσκι, το «True Grit» των αδερφών Κοέν και το «Social Network» του αξεπέραστου Ντέιβιντ Φίντσερ. Έχοντας στα χέρια του το απίστευτο σενάριο του Άαρον Σόρκιν, ο Φίντσερ έφτιαξε μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών για το φαινόμενο της εποχής μας, το «Facebook». Εκτός του «True Grit», οι άλλες τρεις είναι απλά πολύ καλύτερες από τον καλό, αλλά λίγο στη σύγκριση, «Λόγο του Βασιλιά».
Η δεύτερη αδικία-λάθος έχει να κάνει με μία μη υποψηφιότητα. Η 81η απονομή το 2009, βρήκε υποψήφιες για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας τα: «Slumdog Millionaire» (νικητής της βραδιάς), «The Curious Case of Benjamin Button», «Frost/Nixon», «Milk» και «The Reader». Το ότι ο Σκοτεινός Ιππότης, δεν ήταν καν υποψήφιος για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, είναι απλά σκάνδαλο. Το δεύτερο μέρος(για τους περισσότερους το καλύτερο) της τριλογίας για τον ήρωα της «DC Comics» «Batman», είναι η καλύτερη ταινία που έγινε ποτέ για ήρωα από τον κόσμο των κόμικς. Συνδύασε με μοναδικό τρόπο την εμπορική επιτυχία και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Η τελευταία «παράσταση» του Χιθ Λέτζερ, είχε σαν αποτέλεσμα να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με το κακό, όπως ποτέ μέχρι σήμερα. Το Όσκαρ Β’ Ανδρικού, ήταν απλά μία επιβράβευση μετά θάνατον. Με εξέχουσες ερμηνείες, καλογραμμένο σενάριο, ανατροπές και συναισθηματικές κορυφώσεις, ο Σκοτεινός Ιππότης σημάδεψε κάθε σινεφίλ που είχε την τύχη να αφεθεί για εκατόν πενήντα λεπτά μέσα σε μία σκοτεινή αίθουσα.
Η τρίτη περίπτωση αφορά απλά μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το κορυφαίο «The Shawshank Redemption» του Φρανκ Ντάραμποντ, γνωστό με τον ελληνικό τίτλο «Τελευταία Έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ». Το ανθρώπινο δράμα δύο κρατούμενων που σταδιακά γίνονται φίλοι και μοιράζονται τα πιο βαθιά μυστικά της ψυχής τους συγκλονίζει, με τον ανθρώπινο χαρακτήρα του και την απλότητά του. Έχασε από το «Forest Gump» που είναι σίγουρα μια καλή ταινία, αλλά με τίποτα δεν πλησιάζει το επίσης υποψήφιο το 1994 «Pulp Fiction» του Ταραντίνο και φυσικά την «Τελευταία Έξοδο». Πείσμα, επιμονή και πίστη για την ελευθερία, όνειρο για ένα καλύτερο αύριο. Ένας πραγματικός ύμνος στην αντρική φιλία και στη σημασία της.
Τα Όσκαρς, όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα θα προκαλούν συζητήσεις και διαφωνίες. Όσο δημιουργοί όπως ο Χίτσκοκ στην εποχή του και ο Φίντσερ σήμερα αγνοούνται, όσο υπάρχουν κάποιοι που ψηφίζουν Ρομπέρτο Μπενίνι αντί για Έντουαρτ Νόρτον, τόσο θα χάνει ευκαιρίες η «Ακαδημία» να ξεφύγει από τα στερεότυπα και τις «Politically correct» βραβεύσεις.