Στην καθημερινή μου διαδρομή προς τη δουλειά συναντώ, όπως όλοι μας, τους ίδιους ανθρώπους. Κάποιες φυσιογνωμίες, γνωστές και ταυτόχρονα άγνωστες, αποτελούν μέρος της ρουτίνας μου και συνήθως οι διάφορες συζητήσεις που πραγματοποιούνται, ειδικά το πρωι και πριν τον καφέ, δεν παρουσιάζουν κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αυτή τη βδομάδα ομως, στη συνηθισμένη διαδρομή συνέβη κάτι ασυνήθιστο!
Μια ηλικιωμένη κυρία κάθισε δίπλα μου και απέναντί της (μας) βρισκόταν μια νεαρή κοπέλα, περιποιημένη, πραγματικά όμορφη και από τη γλώσσα του σώματός της φαινόταν πως έχει αυτοπεποίθηση. Η νεαρή κοπέλα μίλησε για λίγο στο κινητό της φανερά εκνευρισμένη με κάποια οικογενειακή υπόθεση και δεν δίστασε μέσα στο πληθος να εξαπολύσει διάφορες βρισιές και βλαστήμιες στον συνομιλητή της. Όταν έκλεισε το τηλέφωνο η ηλικιωμένη άγνωστη κυρία τη ρώτησε “Πιστεύεις στο Θεό;” και εκείνη κατηγορηματικά απάντησε “Όχι, προτιμώ να πιστεύω σε μένα”. Αυτή η στιχομυθία αλλά και οι εκφράσεις στα πρόσωπα των δύο γυναικών έμεινε στο μυαλό μου για μέρες… η ηλικιωμένη κυρία στάθηκε απογοητευμένη να κοιτάζει τον περίγυρο αναζητώντας ένα βλέμμα που θα έδειχνε να μοιράζεται την απέχθειά της στην απάντηση της νεαρής, από την άλλη η νεαρή κοπέλα στάθηκε αδιάφορη σαν να μην την αφορούσε καθόλου η “συζήτηση” που προηγήθηκε.
Αυτό που με προβλημάτισε στα πλαίσια του γεγονότος δεν είναι καθόλου το αν κανείς ΠΡΕΠΕΙ η όχι να πιστεύει σε κάποιον Θεό, όπως και να τον ονομάζει, αυτό είναι προσωπική υπόθεση και ανάγκη του καθενός, αλλά το κατά πόσο πολλές φορές μπερδεύουμε δύο διαφορετικές έννοιες που βρίσκονται πολύ κοντά η μια στην άλλη αλλά δεν έχουν σχέση μεταξύ τους… την αυτοπεποίθηση με την έπαρση (η αλλιώς αλαζονεία). Όταν αρνούμαστε να πιστέψουμε πως υπάρχουν άνθρωποι ή δυνάμεις ανώτερες από εμάς τότε παύουμε να έχουμε πρότυπα και γινόμαστε αλαζόνες, το ίδιο συμβαίνει αν χρησιμοποιούμε την ταπεινοφροσύνη ως τέχνασμα ανύψωσης στα μάτια των γύρω μας. Αυτοπεποίθηση είναι η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις/δυνατότητές μας ενώ επαρση είναι να έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας και να φερόμαστε στους γύρω μας σαν σε κατώτερους. Μπορείτε να σκεφτείτε ανθρώπους του περιβάλλοντός σας που ταιριάζουν στις παραπάνω περιγραφές;
Αν το κάνετε θα συνειδητοποιήσετε πως δεν απολαμβάνετε ιδιαίτερα την παρέα εκείνων που έχουν έπαρση, ίσως δεν νιώθετε εμπιστοσύνη να εκμυστηρευτείτε προβλήματα η προβληματισμούς σας, δυσκολεύεστε να είστε ο εαυτός σας, εν ολίγοις, οι αλαζόνες δεν θα ήταν η πρώτη επιλογή για φιλία, συνεργασία ή σχέση γιατι σε ποιόν αρέσει να βρίσκεται κοντά σε ανθρώπους που τον κάνουν να νιώθει κατώτερος; Αντίθετα οι έχοντες αυτοπεποίθηση είναι οι άνθρωποι που παρά τα όποια εμπόδια δύσκολα θα παρατήσουν ένα στόχο, δύσκολα θα μιζεριάσουν, δύσκολα θα επικρίνουν κάποιον και έχουν γνώθι σαυτόν. Είναι εκείνοι που μπορούν να εμπνεύσουν το περιβάλλον τους με το παράδειγμα των πράξεών τους και ποιός δεν θέλει να βρίσκεται κοντά σε ανθρώπους που τον ωθούν σε κάτι καλύτερο; Συμπερασματικά λοιπόν, η αυτοπεποίθηση ειναι εργαλείο απαραίτητο στη ζωή μας προκειμένου να επιτυγχάνουμε στις διάφορες εκφάνσεις της, όταν όμως αυτό το εργαλείο το χρησιμοποιούμε υπέρ του δέοντος φτάνουμε να καταστρέφουμε αυτά που χτίσαμε με κόπο και πρώτα απ’όλα την εικόνα μας.
Αυτοπεποίθηση-Αλαζονεία. μια λεπτή διαχωριστική γραμμή… εσείς που στέκεστε;