Εγώ, εσύ, εμείς.

Φυσικά καμία σχέση με το me, myself and Irene (Jim Carey), ούτε με το δημώδες ‘’έλα να πάμε στο νησί η μάνα σου, εγώ και συ’’. Πρόκειται για μια καθαρά προσωπική θεωρία μου που θα ήθελα να μοιραστώ με απλούς και καθημερινούς ανθρώπους σχετικά με την αλληλεπίδραση που έχουμε μεταξύ μας.

Συγκεκριμένα:

Είμαστε υπάρξεις άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ μας και με τη φύση. Αυτό συμβαίνει κατά κύριο λόγο διότι είμαστε κομμάτι του μεγαλείου της δημιουργίας όπως όλα τα έμβια και άβια όντα. Αλληλεπιδρούμε.

-Τι συμβαίνει με την αλληλεπίδραση ?

Αυτή η  διάσημη αλλά ταυτόχρονα ‘’μαγικά’’ ακατανόητη λέξη μας προετοιμάζει για τις τρείς βασικές-και μη-κατηγορίες αλληλεπίδρασης:

Οι δύο πρώτες βασικές και συχνές μορφές αλληλεπίδρασης (κατ’εμέ)  είναι η Επικοινωνία και η Εγκεφαλική Επαφή. Μέσα στα πλαίσια της επικοινωνίας έχουμε:

Απλή επικοινωνία, με άλλα λόγια  καθημερινή κατανόηση λόγου και ανταλλαγή απόψεων (όχι ιδεών, έχει διαφορά). Σε αυτή τη μορφή αλληλεπίδρασης έχουμε τους απλούς συνομιλητές, τους καθημερινούς ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Μαζί τους μπορείς να ανταλλάξεις απίστευτα όμορφες και ουσιώδεις απόψεις, όμως σε καμία περίπτωση καθαρά προσωπικές ιδέες, παρά μόνο ότι περιλαμβάνει η απλή κοινή λογική.

Στη συνέχεια θα ήθελα να κάνω λόγο για την εγκεφαλική επαφή. Σε αυτό το σημείο, δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ και να παραποιηθούν τα λόγια μου, έτσι με τη λέξη επαφή θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα την ανθρώπινη υπόσταση. Η λέξη ‘’σύνδεση’’ για παράδειγμα, δεν αρμόζει, διότι επιτυγχάνεται επαρκώς και σπανίως σε ελάχιστο αριθμό ατόμων και προσδιορίζει την απόλυτη αρμονία ιδεολογιών, σκέψεων και πλάνων, όπως και τον συνδιασμό όλων των μορφών αλληλεπίδρασης που αναφέρω στο άρθρο. Έτσι, κατά την εγκεφαλική επαφή έχουμε δύο και ίσως λίγα παραπάνω άτομα, σε τόσο ικανοποιητική συνεννόηση και κατανόηση που τείνει να φαντάζει τέλεια, ιδανική. Σε αυτή την κατηγορία συμπεριλήφθησαν  όσοι είναι σχεδόν απόλυτα ‘’γνωμικά’’ συμβατοί. Ίδιοι, ή τουλάχιστον παρόμοιοι! Μεγάλες κουβέντες ε? Τα υπόλοιπα ελπίζω να εννοηθούν καταλλήλως.

Τέλος, σε ξεχωριστή παράγραφο, έρχεται προς ανάλυση η προσωπικά αγαπημένη μου ανθρώπινη μορφή αλληλεπίδρασης. Η κατά-Ράνιους (c’est moi) ιδεατή επαφή. Ανεξήγητα υπέροχη και τρομακτικά ακατανόητη. Πολλές φορές είναι τόσο δυνατή που αντί να μας ελκύει, μας απωθεί από την ίδια τη δύναμή της. Ωστόσο, όταν τη νιώθουμε, ακόμη και σε μικρό βαθμό, είναι εκείνη που μας κάνει να συμπαθήσουμε  και να κολλήσουμε με άτομα (φίλοι κ.α.) , να αναζητήσουμε και να θελήσουμε την παρέα και τη συναναστροφή ατόμων που ούτε καν γνωρίζουμε. Δεν πρόκειται για κάποια ιδιαίτερη ικανότητα-δύναμη, αλλά για ανθρώπινη ασυνείδητη λειτουργία,  έναν ιδιαίτερο ‘’κρυφό μηχανισμό’’ . Η ιδεατή επαφή δεν ανήκει στις διαδεδομένες, αντικειμενικές και κοινώς αποδεκτές ανθρώπινες επαφές, καθώς οι ορθολογιστές και εκείνοι που ασπάζονται καθαρά την κοινή λογική , την κατακρίνουν και φυσικά δεν την αποδέχονται. Ούτε καν σαν πιθανότητα ύπαρξής της και προσωπικής τους άγνοιας. Η ιδεατή επαφή είναι υπαρκτή και κατανοητή σε εμάς που αρεσκόμαστε να φλερτάρουμε με τα (όπως λέει και η λέξη) ιδεατά, με τα αέρινα και τα ανεξήγητα του ανθρώπινου ψυχισμού.

Ένα είναι κοινώς αποδεκτό και πλέον σίγουρο:

Οι άνθρωποι, αλληλεπιδρούμε. Δυνατά, φανερά και με πολλού ακόμη τρόπους. Είμαστε μαγνήτες και πόλοι. Είμαστε ιδέες, είμαστε φωτεινά χρώματα, είμαστε συναισθήματα και σκέψεις, μορφές, περιπλανώμενες υπάρξεις, είμαστε ταξίδια χωρίς προορισμό και ακλόνητα πλοία. Όλοι. Εγώ, εσύ, εμείς…