Ήθελα να φύγω, να εξαφανιστώ. Νόμιζα πως μακριά απο την πόλη όπου διαδραματίζονται όλα, υπάρχει η λύση, η λύτρωση. Πάντα έλυνα τα προβλήματα μου με μια “προσωρινή φυγή”, μια εκδρομή, έστω μια βόλτα. Αυτή χρειαζόμουν πάντα. Μια βόλτα.
Έτσι είμαι εγώ, έτσι και οι φίλες μου. Ίσως είναι στην ανθρώπινη φύση, ίσως και δικό μας χαρακτηριστικό η “τάση φυγής”. Στα μπαρ και σε πάσης φύσεως ξενυχτάδικα δεν βρίσκαμε λύτρωση. Εκεί δεν ησυχάζεις απο τις σκέψεις. Τα ποτά σε ζαλίζουν και την ποθείς αυτή τη ζάλη. Σε συνδυασμό όμως με την μουσική, χτυπάει στο ασυνείδητο, στα άδυτα του μυαλού και εκεί έρχεσαι και πάλι αντιμέτωπη/ος με τις σκέψεις σου. Σε νικούν πάντα λόγω κατάσταση-ζάλης.
Όπως καταλαβαίνετε, η λύτρωση ήταν αλλού. Κάπου όπου υπάρχουν καθαρός αέρας, ήλιος, ελευθερία κινήσεων, ελευθερία φαντασίας. Η προσποίηση και η δηθενιά του “μουράτου” club έχουν εξαφανιστεί μαζί με το σκοτεινό πέπλο της νύχτας και ότι συνεπάγεται με αυτό. Εμείς πάντα, ως φοιτήτριες Θεσσαλονίκης, έχουμε την ανάγκη για έναν περίπατο δίπλα στη θάλασσα. Παραλία, Λευκός Πύργος και μια ανάσα ήλιο.
Απλά έναν (ίσως -για μερικούς- ξενέρωτο) περίπατο. Να αδειάσει το μυαλό από τη “βαβούρα” και τη μιζέρια της ημέρας. Πέρα από αυτούς τους “ατελείωτους” περιπάτους, έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω και κάποιους πιο διαφορετικούς, εξίσου απλούς και κοινούς. Αυτούς που θέλεις να κάνεις μόνη/ος και να αναλογιστείς όλα αυτά τα όμορφα στη ζωή σου και γύρω σου. Όπως και εκείνους που κάνω με φίλες και φίλους, μέχρι το θεωρητικό σημάδι-τέλους της μεγάλης παραλίας, που έχουμε ορίσει (τις Ομπρελίτσες εννοώ χεχε) για να μοιραστούμε ιδέες, κατορθώματα, μυστικά, νέα και old time classic θέματα συζήτησης, για να βαυκαλιστούμε με την ψευδαίσθηση της παντοτινής νεότητας και του καρμικού έρωτα.
Όλα αυτά τα ποικίλλα και άλλα πολλά παραδείγματα τα κάνω εγώ και η “συμμορία μου”, όπως και χιλιάδες άνθρωποι για χιλιάδες διαφορετικούς λόγους. Απλοί και καθημερινοί άνθρωποι με ανησυχίες που “την βρίσκουν” με την ανάγκη τους για “μικροποσότητα” φύσης μέσα στην τεράστια πόλη, αντί να φορούν μάσκες και να ανακατεύονται με πλήθος, ανακατεύοντας και μπερδεύοντας κι άλλο το πνεύμα τους. Ίσως είμαι αντικοινωνική και πολύπλοκη, ίσως επαρχιώτισσα που της λείπει η μικροαστική αντίληψη και ο κεκαλυμμένος περιορισμός κινήσεως της μικρής πόλης. Ίσως είμαι ένα μικρό κορίτσι μέσα στην τεράστια πόλη, που δεν αρέσκεται στο lifestyle της συμπρωτεύουσας. Ίσως όμως όλα τα παραπάνω να είναι “μπουρδολογίες” και να μην είμαι ούτε περίεργη, ούτε μικρή, παρά μόνο ένα ανήσυχο και διαφορετικό πνεύμα που “τη βρίσκε” με το χάος…
Ράνια