Η ρήση «ο χρόνος είναι χρήμα» στις μέρες μας σημαίνει ότι ο χρόνος είναι κάτι που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να βρούμε σε αφθονία. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία παλεύουμε να προλάβουμε τα πάντα. Ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει και κάνουμε πως δεν τον έχουμε ανάγκη. Μόλις βρούμε κενές ώρες τις αναπληρώνουμε κάπως κι αυτές – μην πάνε και χαμένες. Φυσικά η πίεση του χρόνου παρουσιάζεται σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στα επαγγελματικά. Ο περίγυρός μας που θεωρεί ότι καθόμαστε και σκεφτόμαστε απλά το μέλλον χωρίς να υλοποιούμε κάτι ουσιαστικό στο παρόν, αρχίζει με τη σειρά του τις πιέσεις και τις γκρίνιες. Σταδιακά το άγχος που μας δημιουργεί αυτή η κατάσταση που βιώνουμε μεγαλώνει μέσα μας και μας βασανίζει φοβερά.
Όταν ξεπερνούμε τα όρια του φυσιολογικού άγχους που απλά μας κινητοποιεί και δεν έχει την πρόθεση να μας βλάψει και το μετατρέψουμε σε κάτι άλλο, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Ο ανταγωνισμός στο εργασιακό μας περιβάλλον, η έλλειψη στήριξης από τον περίγυρο, η ανεργία και οι απαιτήσεις που έχουν οι άλλοι από εμάς ενισχύουν όλο και περισσότερο το άγχος μας. Τότε, αρχίζουμε να αποκλείουμε ελεύθερες δραστηριότητες και χρόνο για τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα με τόσο φορτωμένο πρόγραμμα. Αγχωνόμαστε και γίνεται κακή διαχείριση του χρόνου από μέρους μας επειδή δεν είμαστε τόσο συνεπείς και αργότερα διαπιστώνουμε: Είμαστε ικανοί να μοιράσουμε το χρόνο έτσι ώστε να καλύψουμε όλες τις ανάγκες μας; Έχουμε χρόνο να αφιερώσουμε στη δουλειά μας, στους άλλους και σε εμάς ή θα πρέπει να διαλέξουμε;
Είναι αποδεδειγμένο ότι το υπερβολικό άγχος μας εξαντλεί σωματικά και ψυχικά. Αυτό κάποια στιγμή μειώνει την απόδοσή μας. Μειώνεται η όρεξη για ζωή, νιώθουμε έντονη κούραση και το μόνο που μας νοιάζει είναι να χτίσουμε μια καριέρα πάνω στα συντρίμμια μιας άχαρης ζωής, καθώς έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε ότι πετύχαμε κι εμείς κάπου.
Όσο μεγαλώνουμε αποκτούμε ευθύνες. Όταν δεν αφήνουμε το χρόνο να περνάει άσκοπα και αγαπάμε αυτό που κάνουμε μας κάνει καλό. Ορισμένες φορές στερούμαστε πράγματα που δεν χωράν αναγκαστικά στο πρόγραμμά μας. Πράγματα για εμάς και τους γύρω μας. Όπως το να αφιερώσουμε χρόνο στους αγαπημένους μας, να βγούμε ένα ραντεβού, να πάμε ένα ταξίδι-ή έστω για ένα καφέ- και να χαρούμε τη ζωή με ανθρώπους που αξίζουν.
Για να μην μας πιάνει πανικός και φόβος, πρώτα από όλα, πρέπει να φερθούμε ψύχραιμα. Το να δημιουργούμε αυτοκαταστροφικά σενάρια του τύπου «ο χρόνος πέρασε τόσο πολύ που μου πήρε τη ζωή μου και απέτυχα» δεν ωφελεί πουθενά και πραγματικά δεν αξίζει γιατί είναι υπερβολή. Δεύτερον, να σκεφτούμε αισιόδοξα. Πρέπει να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας τους κόπους και τις αξίες μας. Τρίτον και σημαντικότερο, να κάνουμε σωστό πρόγραμμα, το οποίο θα περιέχει και λίγες ώρες ξεκούραση. Ανακτώντας τις δυνάμεις μας και γεμίζοντας τις μπαταρίες μας γινόμαστε πιο αποδοτικοί. Πάνω από όλα, λοιπόν, η οργάνωση και η πίστη στον εαυτό μας. Δεν χρειάζεται να αγχωνόμαστε για το χρόνο όταν είμαστε δημιουργικοί και δουλεύουμε σε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε.
Μια ολόκληρη κοινωνία που πνίγεται στο άγχος του «τι θα κάνω στη ζωή μου» και «πώς θα τα καταφέρω» χρειάζεται βοήθεια για να αναπτυχθεί και να πάει μπροστά. Αυτή τη βοήθεια θα τη βρει από τον κάθε άνθρωπο που βρίσκεται μέσα στο σύνολό της αργά και σταθερά, με μεθοδικότητα και παραγωγικότητα, στοιχεία που πρέπει να πηγάζουν από τον καθένα μας ξεχωριστά. Είναι σαν η κοινωνία να μοιάζει με μια μεγάλη βάρκα την οποία εμείς πρέπει να οδηγήσουμε με τα κουπιά της στη σωστή κατεύθυνση. Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα αφήσουμε το άγχος μας να μας βουλιάξει ή θα φτάσουμε σώοι και αβλαβείς στον προορισμό μας; Εγώ επιλέγω το δεύτερο.
