Φοβάμαι.
Τι φοβάμαι?
Γιατί φοβάμαι?
Φοβάμαι γιατί μου λένε οι άλλοι να φοβάμαι. Αγχώνομαι γιατί ο κόσμος γύρω μου αγχώνεται. Χάνω τον ύπνο χωρίς να ξέρω το γιατί.
Φοβάμαι την αλλαγή ή φοβάμαι την καταστροφή? Ή μήπως πιστεύω ότι κάθε αλλαγή είναι και καταστροφική επειδή μου το λένε?
Φοβάμαι επειδή με έμαθαν να φοβάμαι. Το μυαλό και οι σκέψεις άλλων ορίζουν το δικό μου μυαλό και τον δικό μου φόβο. Ένα ντόμινο που δεν ελέγχω. Αποφασίζουν οι άλλοι να φοβούνται και ορίζουν και τον δικό μου φόβο. Τους το επιτρέπω. Τους επιτρέπω να μου πουν ότι φοβάμαι και τους πιστεύω. Αλλά ακόμα δεν ξέρω τι φοβάμαι.
Ξυπνάω μέσα στη νύχτα με ταχυπαλμίες. Και φοβάμαι. Περπατάω στον δρόμο και φοβάμαι. Φοβάμαι το αύριο και δεν ζω το τώρα. Το τώρα το έχω χάσει πολύ καιρό τώρα. Απλά γιατί φοβάμαι. Έχω μουδιάσει και κυκλοφορώ σαν ζόμπι. Απλά γιατί μου είπαν να φοβάμαι και δεν ξέρω τι φοβάμαι. Όλα με απειλούν και αρχίζω να αισθάνομαι ότι όλα απειλούνται από μένα. Τι άνθρωπος είμαι και σε τι άνθρωπο μεταμορφώνομαι?
Φοβάμαι. Μόνο αυτό θυμάμαι. Φοβάμαι. Έχω σταματήσει να ονειρεύομαι και έχω σταματήσει να σκέφτομαι, γιατί φοβάμαι. Έχω χάσει εμένα. Μου χάρισαν ένα συναίσθημα και το πήρα χωρίς να ξέρω τίποτα γι’ αυτό. Χάνω την ανεξαρτησία μου και την δύναμή μου απλά και μόνο γιατί φοβάμαι. Γίνομαι θύμα γιατί φοβάμαι. Ο φόβος με πλάθει. Ο φόβος με στοιχειώνει.
Ο φόβος είναι πιο δυνατός από μένα. Ένα τέρας που όσο το σκέφτομαι απλώνεται μέσα μου αλλά και στην ζωή μου. Ακόμα δεν ξέρω τι είναι ο φόβος αλλά μεγαλώνει. Είναι το τέρας που πρέπει να πολεμήσω ή το μωρό που κλαίει γιατί χρειάζεται μια αγκαλιά?
Τι τον κάνω τον φόβο? Γιατί φοβάμαι? Που με πάει αυτός ο φόβος? Γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ και γιατί φοβάμαι να ξυπνήσω? Γιατί δεν κάνω τίποτα απ’ όσα μ’ αρέσουν και γιατί δεν βλέπω τις ομορφιές δίπλα μου? Η καρδιά μου χτυπάει ακόμα και το μυαλό μου λειτουργεί. Γιατί αφήνω άλλες καρδιές να χτυπάνε για μένα και γιατί αφήνω άλλα μυαλά να σκέφτονται για μένα?
Τι κάνω? Αφήνω τον φόβο να ορίσει την καρδιά και την σκέψη μου? Και ποιος είναι ο φόβος? Ούτε το πρόσωπό του δεν βλέπω. Τι δουλειά έχει μαζί μου και τι θέλει από μένα?
Φοβάμαι, ναι. Το αναγνωρίζω. Αλλά κάπου εδώ λέω να γνωρίσω αυτόν τον φόβο και να μην περιπλανιόμαστε σαν άγνωστοι. Θέλω να τον δω και να τον καταλάβω. Είναι και δικός μου ή μόνο ξένος? Είναι αληθινός ή φανταστικός? Που βασίζεται και τι τρώει από την ψυχή μου? Μου κάνει καλό ή κακό? Θέλω να ξέρω. Μπορεί να φοβάμαι αλλά θέλω να κοιτάξω τον φόβο στα μάτια. Να τον δω και να με δει. Να γνωριστούμε.
Η ζωή συνεχίζεται και ας φοβάμαι. Επιλέγω να δω στα μάτια τον φόβο και να σκέφτομαι, αλλά και να αισθάνομαι, για μένα. Κι αν όντως φοβάμαι, θα γνωρίζω το γιατί, θα γνωρίζω το αντικείμενο του φόβου μου, και θα συνεχίσω να είμαι μέσα στην ζωή.