Ένα τραγούδι του Στέλιου Ρόκκου λέει σε ένα του στίχο: «Θέλω να πω τόσα πολλά μα δε μου βγαίνει λέξη, να αγγίξω τη καρδούλα σου να δούμε αν θα αντέξει». Αυτή την εβδομάδα βίωσα μία πολύ στρεσογόνα κατάσταση στην οικογένεια μου και περιγράφει αυτός ο στίχος ακριβώς αυτό που ένιωσα,ήθελα να πω τόσα πολλά αλλά δεν έβγαινε ούτε μία λέξη από το στόμα μου που να μπορέσει να εκφράσει τα τόσα συναισθήματα μου.
Όλοι πιστεύω το έχουμε νιώσει αυτό σε κάποιες καταστάσεις πολύ στενάχωρες που βιώνουμε και αφορούν είτε εμάς τους ίδιους είτε κάποιο αγαπημένο μας άτομο που ανήκει στο συγγενικό μας περιβάλλον ή στο φιλικό μας περιβάλλον. Είναι καταστάσεις όπως για παράδειγμα το να μάθεις ότι κάποιο αγαπημένο σου άτομο πάσχει από μια ασθένεια είτε ψυχική είτε σωματική.
Είναι εκείνη η στιγμή που αυτό που δεν φαντάζεσαι πως μπορεί να συμβεί σε εσένα και στην οικογένεια σου ποτέ γίνεται ακριβώς σε εσένα και τότε πρέπει να το καταλάβεις, να το συνειδητοποιήσεις, να δεις τον άνθρωπο σου στα μάτια και να τον παρηγορήσεις, να τον βοηθήσεις να σταθεί ξανά στα πόδια του αλλά πρέπει πρώτα από όλα να σταθείς και εσύ στα πόδια σου για να το κάνεις αυτό.
Αυτές τις στιγμές πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει στο κενό, να κάθεται επί ώρες και να παίζει με ένα ψυχουλάκι που έχει ξεμείνει επάνω στο τραπέζι της κουζίνας και να προσπαθεί τις τόσες σκέψεις που σε κατακλύζουν εκείνη την στιγμή να τις βάλει σε μία τάξη και σειρά. Δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο.
Έπειτα νιώθεις να λυγίζεις, να θες να ξεσπάσεις, να κλάψεις αλλά πρέπει να μην γίνει αυτό ειδικά μπροστά στον άνθρωπο σου, πρέπει να δείξεις δυνατή αλλά είσαι άνθρωπος και εσύ, άνθρωπος με συναισθήματα και όρια, έχεις δικαίωμα να κλάψεις, να ξεσπάσεις, να θυμώσεις είτε με τον εαυτό σου είτε με το Θεό, να ψελλίσεις το «γιατί σε εμένα;», αυτό το γνωστό γιατί.
Μετά θα πεισμώσεις, θα σηκώσεις ψηλά το κεφάλι γιατί έτσι πρέπει, γιατί η αγάπη είναι δυνατή για όλα, τα αντιμετωπίζει όλα. Βάζεις σε τάξη το μυαλό σου και δραστηριοποιείσαι ξανά έχοντας μόνο ένα σκοπό στο μυαλό σου, να δεις τον άνθρωπο σου να χαμογελάει ξανά.
Κάπως έτσι σκέφτεσαι τη γνωστή σε όλους τους ανθρώπους φράση πως «σαν την υγεία δεν έχει» . Όταν θα περάσει η μπόρα θα το ξανά ξεχάσεις. Έτσι είναι όμως η φύση του ανθρώπου. Ας μην το ξεχνάμε όμως ποτέ πως πάνω από όλα σημασία έχει να είμαστε υγιείς και δυνατοί.