Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Institute for Economics and Peace, από τις 152 χώρες που αναλύθηκαν στο πλαίσιο του Global Peace Index, η Ευρώπη παραμένει η πιο ειρηνική γεωγραφική ζώνη στον κόσμο, με την Ισλανδία την πιο ειρηνική χώρα και την Ελλάδα να βρίσκεται στην 61η θέση, παρά την δεινή οικονομική της κατάσταση.
Σύμφωνα με το ΙΕΡ:
- η χώρα που βρίσκεται στην κορυφή, όσον αφορά στην εμπλοκή της σε συγκρούσεις είναι η Ουγκάντα και ακολουθούν οι ΗΠΑ, η Ρουάντα και μετά το Ηνωμένο Βασίλειο.
- 81 χώρες έχουν γίνει πιο ειρηνικές, ενώ σε 78 έχει κλιμακωθεί η βία
- 15 από τις 20 πιο ειρηνικές χώρες βρίσκονται στην Ευρώπη
- Η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή είναι οι λιγότερο ειρηνικές περιοχές στον πλανήτη
- Η ένταση των ενόπλων συγκρούσεων έχει αυξηθεί δραματικά σε παγκόσμιο επίπεδο, με τον αριθμό των απωλειών να έχει φτάσει τους 180.000 το 2014, από 49.000 το 2010
- Ο οικονομικός αντίκτυπος της βίας αποτιμάται στα 14.3 τρισεκατομμύρια δολλάρια ή το 13.4% του Παγκόσμιου ΑΕΠ του 2014
Πηγή: Global Peace Index, κλιπάκι ακολουθεί:
Βέβαια, στην χώρα του… Απιθανιστάν, όλα αυτά περνούν στα ψιλά.
Εδώ πέρα είμαστε όλοι δυσαρεστημένοι, θεωρώντας εαυτούς ριγμένους από το σύμπαν όλο, πιστεύοντας ακράδαντα πως ολόγυρα εξυφαίνονται συνωμοσίες για το μέλλον του Ελληνισμού από τους αιώνιους εχθρούς της φυλής.
Κι όταν τα αεροπλάνα των μυστικών υπηρεσιών των εχθρών σταματούν να ψεκάζουν τον ελεύθερο ελληνικό ουρανό μας, βγαίνουμε έξω και διαδηλώνουμε ενάντια στους εκμεταλλευτές ξένους που μας φτωχοποιούν για να αγοράσουν το “ωραιότερο οικόπεδο του κόσμου” μπιρ παρά, που λένε και οι… αρχαίοι ημών.
Στο Απιθανιστάν, κανείς μας δεν έφταιξε ποτέ, κι αν ακόμα συνέβη καμιά-δυο φορές, φταίει η πλύση εγκεφάλου που μας έκαναν οι άλλοι για να δαμάσουν το αδούλωτο πνεύμα μας και τίποτα περισσότερο.
Για να τα συνοψίσουμε, στην ομορφότερη χώρα του κόσμου με τους πιο περήφανους κατοίκους του ηλιακού συστήματος, πιστεύουμε ακράδαντα πως ‘’τη μια μας παίζουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι, παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη’’, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Ντάξει μωρέ, έχουμε την πλάκα μας, τους έχουμε τρελάνει όλους, θα πει κανείς.
Ωραία όλα αυτά, καλά περάσαμε καμιά σαρανταριά χρόνια, το αστείο όμως τελειώνει εδώ.
Και δεν το τελειώνουμε εμείς, μας τελειώνει εκείνο.
Κάτι που το φωνάζει ο πλανήτης ολόκληρος και για τους πολύ… βαρήκοους, τα καραβάνια των προσφύγων και οι μαύρες σημαίες του Χαλιφάτου που κουνιούνται μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικά.
Τελειώνει και πρέπει σε μερικές εβδομάδες να αποφασίσουμε αν θέλουμε ψυχή τε και σώματι να γίνουμε κομμάτι της Ευρώπης, της Δύσης, του πολιτισμένου κόσμου, των εκμεταλλευτών της Γης, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του Κακού, όπως προτιμά κανείς, ή να χαράξουμε πορεία για κάτι διαφορετικό.
Πρέπει επιτέλους να δούμε αν σε αυτό τον χάρτη θέλουμε να είμαστε μπλε, γαλάζιοι, κόκκινοι, μαύροι, ίσως ακόμα και άσπροι N(ot)/A(vailable).
Χρόνος πια δεν υπάρχει εδώ που φτάσαμε, καθώς βρεθήκαμε και οι ίδιοι σε μια βάρκα που βουλιάζει, να σκίζουμε και να γράφουμε Μνημόνια με τις ακτές ολοένα να ξεμακραίνουν. Κι αντί να βρίζουμε τους… λιμενικούς για το χάλι μας, πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε άμεσα αν θα πιάσουμε το χέρι τους ή θα τους γυρίσουμε την πλάτη και θα κολυμπήσουμε μεσοπέλαγα.
Έτσι απλά.
