Prayers for Bobby – ένα έργο σταθμός που σημάδεψε ανεξίτηλα την μνήμη μου και ανέδειξε την queer θεματολογία σε ένα πολυσήμαντο πεδίο κινηματογραφικής ερεύνης ακριβώς λόγω της πρωτότυπης,απλής και άμεσης προσέγγισης του πανανθρώπινου φαινομένου της ομοφυλοφιλίας. Για πρώτη φορά εν έτη δύο χιλιάδες εννέα, ο σκηνοθέτης Russell Mulcahy, διαθέτοντας ένα αξιοπρεπές budget, προτείνει στο κοινό μία ολοκληρωμένη ταινία που πραγματεύεται την ομοερωτικότητα στη δύσκολη περίοδο της εφηβείας, στρέφοντας την κάμερά του στην βαθιά παρατήρηση μίας Αμερικανικής μεσοαστικής οικογένειας του εβδομήντα, καταφέρνοντας να ξεφύγει από τα ανυπόφορα κλισέ συναδέλφων που επιλέγουν την δημιουργία νεανικού δράματος με την εσσάνς πειραματικής αισθητικής, παραλείποντας όμως συχνά την ουσία της θεματικής τους.
Το εν λόγω έργο εξ αρχής μας επιφυλάσσει μία πικρή αλήθεια καθώς η υπόθεση που διηγείται αποτελεί την αληθινή ιστορία της οικογένειας Griffith, της οποίας την φαινομενική ισορροπία έρχεται να τραντάξει συθέμελα η αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας του νεότερου υιού της. Το έργο ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος της ταινίας που αποτελεί μάλλον και το πιο σύντομο, εστιάζει στη ζωή του νεαρού Bobby (Ryan Kelley), ενός χαρισματικού αγοριού που καταδυναστεύεται από την ηγεμονική και φανατισμένη χριστιανή μητέρα του, Mary Griffith (Sigourney Weaver). Ο Bobby βρίσκεται αποκομμένος από τους συνομηλίκους του καθώς νιώθει διχασμένος με την σεξουαλικότητά του που έρχεται σε σύγκρουση με την χριστιανική διδασκαλία, ενώ ταυτόχρονα τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα χαράζουν βαθιά την ευαίσθητη ψυχοσύνθεσή του. Στο χάος που επικρατεί στον εσωτερικό του κόσμο προστίθεται και η εμμονική προσπάθεια της μητέρας του να τον σώσει από τον “λάθος δρόμο” προκειμένου να διαφυλάξει την θέση του στο βασίλειο του Θεού με κάθε δυνατό τρόπο. Ο Bobby ενώ έρχεται σε συνεχή σύγκρουση με τα πραγματικά του “θέλω” δεν δύναται εν τέλει να νικήσει την ομοερωτική τάση του και βρίσκει ως σανίδα σωτηρίας την ξαδέρφη του. Μία νέα, απελευθερωμένη γυναίκα που αποδέχεται τον Bobby ακριβώς όπως είναι και τον φέρνει σε επαφή με τον ομοφυλοφιλικό κόσμο. Όσο πιο πολύ απομακρύνεται ο νεαρός Bobby από το συντηρητικό, θρησκευτικό περιβάλλον της μητέρας του, τόσο πιο πολύ βαθαίνει το ρήγμα στη μεταξύ τους σχέση. Τελικώς φθάνει η εκρηκτική στιγμή που γιος και μητέρα συγκρούονται άμεσα και η Mary σε ένα ξέσπασμα οργής απαρνείται το ομοφυλόφιλο παιδί της. Η στάση της μητέρας πληγώνει ανεπανόρθωτα τον Bobby που δεν αντέχει την πίεση και την αδιαλλαξία της μητέρας και βάζει τέλος στη ζωή του.
Εν συνεχεία ακολουθεί ουσιαστικά το δεύτερο μέρος της ταινίας που αποτελεί και το πιο λυτρωτικό και συγκινητικό ταξίδι, με αφετηρία το σκοτάδι της αμάθειας και της προκατάληψης, με προορισμό το φως της αποδοχής και της αληθινής αγάπης. Η ματιά του σκηνοθέτη επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στην Mary Griffith, η οποία δίνει την προσωπική της μάχη να αποδεχτεί το γεγονός ότι ο γιος της έφυγε από τη ζωή αλλά κυρίως να βρει ένα παράθυρο ελπίδας στα χριστιανικά κείμενα που θα της προσφέρει την πολυπόθητη επιβεβαίωση περί σωτηρίας της ψυχής ενός ομοφυλόφιλου ανθρώπου. Η αναζήτησή της τη φέρνει αντιμέτωπη με τους πιο κρυφούς φόβους της, την αναγκάζει να παραδεχτεί στον εαυτό της αλήθειες που γνώριζε για το παιδί της από πολύ νωρίς,την εξουθενώνει ψυχικά και τελικώς την οδηγεί στην αναθεώρηση των παλαιών αντιλήψεών της. Σε μία κορυφαία στιγμή του έργου, η Mary συνειδητοποιεί πως ο Bobby ποτέ δεν υπήρξε “άρρωστος” όπως εκείνη πίστευε και ζητά συντετριμμένη συγχώρεση από το Θεό και από τον απόντα γιο της για το κακό που προξένησε. Αποφασισμένη να διορθώσει το λάθος της αναλαμβάνει ακτιβιστική δράση σε συνεργασία με την ομοφυλοφιλική κοινότητα βλέποντας στο πρόσωπο κάθε καταπιεσμένου και δυστυχισμένου gay εφήβου τον αδικοχαμένο γιο της. Στο τέλος της ταινίας βλέπουμε πως η Mary Griffith συμφιλιώνεται πλέον τόσο με την ερωτική κλίση του Bobby όσο και με την οδυνηρή απουσία του.
Πρόκειται για ένα έργο που θέτει σοβαρά ζητήματα στο κλυδωνιζόμενο τραπέζι της σύγχρονης κοινωνίας. Σε έναν κόσμο που έχει την απαίτηση να θεωρείται πολιτισμένος ενώ αρνείται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα σε μειονότητες, η ταινία “Prayers for Βobby” υπενθυμίζει πόσο σκληρό,αποπροσανατολιστικό και επονείδιστο υπήρξε ενίοτε το πρόσωπο των θρησκειών που θέτουν στον άνθρωπο ανήθικα “ηθικά” όρια λησμονώντας πως το μοναδικό και ουσιαστικό μήνυμα του γνήσιου Χριστιανικού λόγου υπήρξε η αγάπη. Παράλληλα με την κοινωνική κριτική, το έργο εξετάζει με ιδιαίτερα απλό, όμορφο αλλά και σκληρό τρόπο την σχέση μητέρας και ομοφυλόφιλου εφήβου όταν αυτή η σχέση επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες όπως η πίστη,ο περίγυρος και τα πρότυπα κάθε εποχής. Εάν αξίζει να θυμόμαστε μία μόνο φράση από αυτή την ταινία τότε είναι σίγουρα κάτι που είπε η ίδια η Mary Griffith: “Before you echo ‘Amen’ in your home or place of worship, think and remember…a child is listening.” Πρόσφατα νομιμοποιήθηκαν οι gay γάμοι σε ολόκληρη την Αμερική. Προσωπικά πιστεύω πως τόσο ο Bobby όσο και η Mary Griffith θα ήταν περήφανοι.
