Από μικρή συνηθίζω να βλέπω ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου γιατί μ’ αρέσει απίστευτα! Λατρεύω την τσαχπινιά της Αλίκης, τα στραβοπατήματα της Ρένας, την αυστηρή θηλυκότητα της Τζένης, το βλέμμα του Δημήτρη, τις γκάφες του Κώστα και πολλών άλλων. Το θέατρο και η μεγάλη οθόνη τότε και ειδικά λίγο πιο νωρίς απ’ όταν ξεκίνησαν να παίζουν οι ηθοποιοί που προανέφερα λειτουργούσαν διαφορετικά απ’ ότι σήμερα. Μακάρι να έμεναν όλα ίδια. Θα συνεχίζαμε να γελάμε και να ψυχαγωγούμαστε όπως γίνεται κάθε φορά που βλέπουμε αυτές τις ταινίες εδώ και χρόνια στην τηλεόραση. Θα ήταν εξαιρετικό το γεγονός να ζούσαμε τόση λάμψη και εμείς που γεννηθήκαμε αργότερα.
Τότε ο ηθοποιός έπαιρνε τα γνωστά σε όλους μας ψίχουλα γι’ αυτό και το να σπουδάσεις υποκριτική το θεωρούσε εκείνη η κοινωνία ντροπή και αποτυχία. Στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων κυριαρχούσε η ιδέα ότι έπρεπε κάποιος να σπουδάσει γιατρός ή δικηγόρος ή το λιγότερο να κάνει κάποια χειρωνακτική εργασία για να καλύπτει τα μηνιαία έξοδα της οικογένειάς του, παρά να είναι μασκαράς όπως αποκαλούσαν όποιον εργαζόταν στο σανίδι. Όσοι έπαιζαν στο θέατρο ή στον κινηματογράφο έπρεπε να βρουν ή να αγοράσουν μόνοι τους τα ρούχα που θα φοράνε στο έργο και η αμοιβή τους ήταν πραγματικά πολύ χαμηλή. Σχετικά με τη δόξα τα πρώτα χρόνια που εμφανίστηκε η μεγάλη οθόνη στην Ελλάδα δεν υπήρχε τόση, σχεδόν καθόλου θα έλεγα γιατί όπως έγραψα παραπάνω δεν ήταν πολύ τιμητικό το να είσαι καλλιτέχνης. Έτσι ο Ορέστης Μακρής για παράδειγμα ο γνωστός σε όλους μας μπεκρής, ο Χατζηχρήστος ο αγαθιάρης πολυλογάς, ο Σταυρίδης, ο Αυλωνίτης και άλλοι, στα πρώτα εκείνα χρόνια δεν είχαν τη δόξα που έχουν οι σημερινοί καλλιτέχνες. Έλεγαν όλοι εάν είσαι ηθοποιός θα πεθάνεις στη ψάθα. Κάτι τέτοιο συνέβαινε γιατί πραγματικά κανείς δεν έβγαζε αρκετά χρήματα και φυσικά δεν ήταν από τα σίγουρα επαγγέλματα. Αργότερα όμως άρχισε να ανεβαίνει η φήμη τους, να αποκτά αξία και ενδιαφέρον ο κινηματογράφος στη χώρα μας και έτσι ειδικά στα μετέπειτα χρόνια μπορεί να υπήρχαν πάλι δυσκολίες αλλά η αναγνωρισιμότητα ήταν προφανώς μεγαλύτερη.
Έτσι λοιπόν συγκρίνοντας με τη δική μας εποχή, σχεδόν όλα είναι τελείως διαφορετικά. Μάλιστα κυρίως πριν από λίγα χρόνια, προ κρίσεως, τα πράγματα είχαν ξεφύγει. Η μισή Ελλάδα ασκούσε το επάγγελμα του καλλιτέχνη και η άλλη μισή προσπαθούσε. Όλοι είχαν υποκριτικό ταλέντο, όλοι τραγουδούσαν υπέροχα και έτσι γεμίσαμε ριάλιτι. Γεννήθηκε μια κοινωνία η οποία ήταν γεμάτη από σελέμπριτις. Προτίμησα να χρησιμοποιήσω αυτή τη ξένη λέξη γιατί αυτό περιέγραφε τις προθέσεις και την εμφάνιση των προσώπων αυτών. Όλοι διάσημοι, όλοι υπέροχοι και πάνω σ’ αυτούς χτίστηκε μια ολόκληρη βιομηχανία εμπορευματοποίησης τους και ένα σύστημα σε όλα τα κανάλια με μια σειρά κουτσομπολίστικων εκπομπών. Κουράστηκα ήδη που τα θυμήθηκα όλα αυτά, την κατάντια που έζησα και ζήσαμε όλοι μας. Σίγουρα παρακολούθησα και εγώ τέτοιες εκπομπές και οπωσδήποτε έστω μια φορά όλοι μας αλλά το θέμα δεν είναι σε ποιόν άρεσαν ή όχι. Εντάξει για να δεις κάτι ανάλαφρο το μεσημέρι και να κοιμηθείς μπορεί να ήταν μια χαρά. Εγώ θέλησα να τονίσω την τεράστια διαφορά του τότε με το τώρα .
Σκοπός εκείνων των σεναριογράφων, των σκηνοθετών ήταν παραπάνω ή τέχνη, η έκφραση και πολύ λιγότερο τα χρήματα και η δόξα, γι’αυτό και μεγαλούργησαν. Ο καλλιτέχνης δινόταν ψυχή τε και σώματι σε αυτό που έκανε, γιατί το αγαπούσε, το είχε μέσα του. Υπήρχε μια αγνότητα στη σκέψη και στη πρόθεση και αυτό έβγαινε και στα έργα. Ποιος από εμάς μπορεί να ξεχάσει τα γουρλωμένα μάτια του Κωνσταντάρα, τη ποθητή ζουμερή Καραγιάννη, την άψογη γυναίκα Λάσκαρη, τη μαγκιά του Γεωργίτση, την αστεία φωνή του Ηλιόπουλου, τις γκριμάτσες του Εξαρχάκου, τα τραγούδια του Πλέσσα-Πουλόπουλου, και τα χορευτικά του Σειληνού. Πιστεύω κανείς. Χαρακτηριστικές φωνές, κινήσεις, εκφράσεις, ταλέντα που έχουν τυπωθεί στο μυαλό μας. Πόσο θα ήθελα να ζούσα λίγη από την αυθεντικότητα λοιπόν αυτής της παλιάς αλλά όχι και τόσο μακρινής εποχής. Να τρέξω στα σοκάκια της Κέρκυρας όπως η Αλίκη έτρεχε πίσω απ’ τον Δημήτρη στο η αρχόντισσα και ο αλήτης, να πηδήξω από το καραβάκι για να φτάσω στον Μπάρκουλη όπως η Τζένη στο Τζένη Τζένη, να χορέψω το φεγγάρι πάνωθέ μου όπως η Ζωή μαζί με τον Βοσκόπουλο, να γίνω η Παριζιάνα όπως η Ρένα που την ανακάλυψε ο Κώστας Καρράς, να συντροφεύσω τον Αυλωνίτη και τη λατέρνα του στο λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο, να μου τραγουδήσει ο Βογιατζής το ένας ουρανός μ’ αστέρια, να είμαι μια κυρία στα μπουζούκια όπως η Μαίρη Χρονοπούλου και να χορέψω μαζί με τον Βουτσά φωνάζοντας φσσς μπόϊνγκ. Χρυσή εποχή, βαριά κληρονομιά και αναρωτιέμαι αν θα ξαναγίνουν όλα έτσι. Όπως και να ΄χει πάντως μας έχουν αφήσει πολύ υλικό, οπότε καλή μας διασκέδαση!
2 Comments
Gabriel D.Alex
Πολύ όμορφο το άρθρο σου! Τότε ήταν πιο αληθινοί τώρα είναι πιο στημένοι! Υπάρχουν σήμερα ταλαντούχοι αλλά επειδή γέμισε ο κόσμος δύσκολα αναδεικνύονται…Και επίσης πολλές φορές ανυψώνουν ατάλαντους μόνο και μόνο επειδή έχει γνωριμίες και ένας που είναι ταλαντούχος επειδή δεν έχει κανέναν αναγνωρίζεται μετά από χρόνια και ίσως και καθόλου!
Ανώνυμος
Σε ευχαριστώ πολύ!Ναι έτσι είναι δυστυχώς!Μακάρι στο μέλλον να αλλάξουν τα πράγματα!Ας ελπίσουμε…!!