Το πρόβλημα με την ανιδιοτελή αγάπη

Μπαίνοντας στο κανάλι με έναν άνθρωπο, δεν αντιλαμβάνεσαι πως κάνεις υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Μπαίνοντας στη διαδικασία να αγαπήσεις ίσως καμιά φορά ξεχνάς πως είναι εξίσου σημαντικό να αγαπηθείς. Και αν είναι μόνο η ανιδιοτέλεια και η πίστη που σε κάνουν ανώτερο άνθρωπο, είναι οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες και οι απογοητεύσεις που σε κουράζουν σε μια σχέση. Τελικά δεν ξέρω αν εμείς θέλουμε πολλά ψάχνοντας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε ή αν όσοι νιώθουμε αδικημένοι από τους ανθρώπους μας ήρθε η ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι και να απαιτήσουμε τις  πράξεις και  τα λόγια αγάπης που μας αξίζουν. Κι ίσως σε έναν ιδανικό κόσμο το να χαρίζεις χαμόγελα εκεί που υπάρχουν δάκρυα και να κάνεις ευτυχισμένους τους ανθρώπους με τη καλή σου συμπεριφορά είναι ικανοποιητικό και σε γεμίζει. Στον πραγματικό κόσμο όμως, έρχεται η στιγμή που το να δίνεις άνευ όρων και ανταπόδοσης σε πνίγει και σε αδειάζει ψυχικά.

 Εάν με ρωτάτε είμαι, ήμουν και θα συνεχίσω να είμαι από εκείνους τους παρορμητικούς ρομαντικούς που προασπίζονται την ανιδιοτέλεια στις ανθρώπινες σχέσεις. Πάντα θα έχω μια ευφάνταστη ιδέα να κάνω τους φίλους μου να αισθανθούν καλύτερα, πάντα θα βρίσκω το μέσο για να είμαι κοντά τους όταν με χρειάζονται και να βοηθάω όσο μπορώ. Όχι γιατί επιδιώκω να αποδείξω κάτι στους γύρω μου αλλά γιατί είναι ο τρόπος ζωής που επιλέγω, είναι ο χαρακτήρας που χτίζω. Κανένας αληθινός άνθρωπος δεν επιλέγει να είναι καλός με τη προοπτική να επιβραβευτεί γι’ αυτό. Το επιλέγει γιατί η ηθική του και ο χαρακτήρας του τον σταματούν από το να αδιαφορήσει ή να φερθεί άσχημα στους γύρω του. Το διαλέγει γιατί αυτό είναι που τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα με τον εαυτό του.

 Δεν είναι εύκολο να είσαι εντάξει άνθρωπος. Οι πιο πολλοί δεν σε πιστεύουν όταν φέρεσαι κάτι παραπάνω από ευγενικά, όταν λες ότι αγαπάς κάποιον και το εννοείς. Κάποιοι θα θεωρήσουν ακόμα κι ότι το παίζεις άγιος, ότι τους κοροϊδεύεις και ότι κάποιον απώτερο σκοπό έχεις. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι δεν έχουμε συνηθίσει στο πραγματικό ενδιαφέρον, δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ανθρώπους που δεν ζητάνε πολλά, δεν θέλουν να εκμεταλλευτούν, δεν αντιμετωπίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις σαν συναλλαγές. Στο νου μας έχει περάσει υποσυνείδητα η νοοτροπία πως τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν δίνεται χωρίς αντάλλαγμα. Κι αυτό εν μέρει είναι κι η αλήθεια.

Οι λίγοι που υπάρχουν εκεί έξω κι έχουν ρομαντική καρδιά, είναι οι άνθρωποι που ποτέ δεν θα ζητήσουν χάρη, βοήθεια ή στήριξη. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν διεκδικούν την αγάπη σου αλλά περιμένουν από εσένα να τους την δώσεις οικειοθελώς. Δεν περιμένουν να βρεθείς δίπλα τους να τους ακούσεις στις δύσκολές μέρες τους, αλλά θα το εκτιμήσουν κάτι παραπάνω από πολύ αν ήσουν εκεί για εκείνους. Είναι εκείνοι που πιστεύουν στις δεύτερες ευκαιρίες, στην εμπιστοσύνη και στην ουσία των συναισθημάτων. Εκείνοι που δεν θα πειστούν για τους λόγους που αξίζει να σε αγαπούν από όσα κάνεις για αυτούς. Θα πειστούν γιατί βλέπουν καλή καρδιά και ωραίες προθέσεις.

 Όλες οι επιλογές έχουν συνέπειες. Και το να μην ζητάς και να μην περιμένεις τίποτα από τους άλλους, έχει συνέπεια να μένεις ξοδεμένος, με τις ελπίδες σου να καταρρέουν σαν πύργους στην άμμο. Όταν δεν επιβάλλεις τις επιθυμίες και τις προσδοκίες σου, οι άνθρωποι δεν θα μπουν στο κόπο να τις ικανοποιήσουν μόνο και μόνο επειδή του φέρεσαι καλά. Οι περισσότεροι θα θεωρήσουν δεδομένη τη συμπεριφορά σου και θα την καταχραστούν, όχι γιατί έχουν πρόθεση να σε πληγώσουν και να σε εκμεταλλευτούν, αλλά γιατί εσύ τους αφήνεις το περιθώριο να το κάνουν. Και δεν θα αισθανθεί κανείς την υποχρέωση να σου ανταποδώσει την αγάπη γιατί δεν έχει καμία υποχρέωση εντέλει να το κάνει. Και δεν έχεις δικαίωμα να ζητήσεις στη πορεία όσα νόμιζες ότι σου ανήκουν, γιατί δεν σου ανήκουν. Δεν έδωσες στον άλλον εξαρχής να καταλάβει πως αυτή η σχέση είναι δούναι και λαβείν και τώρα πληρώνεις το τίμημα.

 Καμιά φορά η μοναξιά σε αγανακτεί. Στο μυαλό σου τριγυρνούν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που είναι σημαντικοί για σένα και όλα όσα θα ήθελες να κάνεις για αυτούς. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εσύ δεν είσαι εξίσου σημαντικός για εκείνος, είσαι αναλώσιμος, είσαι ακόμα ένας άνθρωπος μέσα στους εκατοντάδες. Και δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις που δεν λειτουργούν όπως εσύ, γιατί δεν σου υποσχέθηκε κανείς πως θα σου μοιάζουν. Το τηλέφωνο δεν χτυπάει όσο συχνά θα ήθελες, τα μηνύματα μένουν αναπάντητα, οι ευχές δεν είναι το ίδιο θερμές, οι κουβέντες δεν είναι ενθαρρυντικές. Δεν πιστεύουν σε εσένα, όσο εσύ σε εκείνους κι είναι απολύτως φυσιολογικό. Κανείς δεν σου εγγυήθηκε πως οι άνθρωποι που δίνεις τη καρδιά σου θα αισθάνονται το ίδιο για σένα. Κι όπως ένα φίλος είπε σοφά « κανείς δεν χρωστάει να νοιάζεται για το πώς αισθάνεσαι».

 Γυρίζοντας λοιπόν στην αρχή, σας λέω αυτό. Κανείς δεν σας αδικεί εσάς που είστε καλόκαρδοι και ευαίσθητοι. Μόνοι σας αδικείτε τον εαυτό σας, μόνοι σας βάζετε τον εαυτό σας σε αυτή τη θέση. Όμως πρέπει να θυμάστε πως οι επιλογές μας, δεν έχουν μόνο μια όψη. Κι αν εμείς θέλουμε να είμαστε ανιδιοτελείς πρέπει να προσπερνάμε εκείνα τα συναισθήματα που μας κρατάνε πίσω και να υποστηρίζουμε την απόφαση που πήραμε για τον εαυτό μας. Κάθε δρόμος έχει και τα εμπόδια του. Κάθε απόπειρα και τη χασούρα της.