Έκανα διάλειμμα από το διάβασμα και άνοιξα το παράθυρο του word ελπίζοντας να καταφέρω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου. Ξαφνικά οι διατάξεις του κληρονομικού μοιάζουν τόσο αδιάφορες μπροστά σε εκείνη την εικόνα του εαυτού μου σε δέκα χρόνια από σήμερα. Σε δέκα χρόνια από σήμερα μπορεί να έχω παιδιά και οικογένεια και το ξημέρωμα θα με βρίσκει σε ένα γραφείο ή στις αίθουσες ενός δικαστηρίου να ασχολούμαι με τις υποθέσεις των άλλων. Θα ασχολούμαι με τις ζωές των άλλων! Και σήμερα τι κάνω;
Πολλοί φοβόμαστε να ζήσουμε. Φοβόμαστε να κάνουμε πράξη τις πιο τρελές μας σκέψεις γιατί αναλογιζόμαστε τις αρνητικές συνέπειες. Και ναι κάθε πράξη έχει τις συνέπειες της, είτε είναι θετικές, είτε αρνητικές. Όμως εμείς που φοβόμαστε και είμαστε εκ φύσεως δειλοί σκεφτόμαστε πάντοτε το τίμημα μιας πράξης κι όχι το όφελος που θα αποκομίσουμε από αυτήν. Κατά βάση είμαστε απαισιόδοξοι και δυσκολευόμαστε να αφεθούμε στη στιγμή μήπως η στιγμή μας καταστρέψει.
Ο παρορμητισμός είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Αν τον χρησιμοποιήσεις σωστά θα κόψεις το κομμάτι εκείνο του εαυτού σου που είναι βαρετό και τρέμει στην ιδέα μιας επερχόμενης αλλαγής. Θα κόψεις εκείνα τα βάρη που σε κρατούν στο πάτο της θάλασσας και πνίγεσαι και θα ανέβεις στην επιφάνεια για να αναπνεύσεις καθαρό αέρα. Κι αν πάλι τον χρησιμοποιήσεις λάθος τότε θα πετσοκόψεις τη καθημερινότητα σου σε τόσο μικρά κομμάτια που πλέον δεν θα μπορείς να βάλεις τον εαυτό σου σε μια τάξη. Είναι τότε που ο παρορμητισμός και η τρέλα σε οδηγούν να ζήσεις τόσο έντονα που ξεχνάς πως κάπου πρέπει να υπάρχει μια βάση, μια σταθερά γύρω από την οποία κινείται το «fun part» του εαυτού σου. Σε κάθε περίπτωση ο παρορμητισμός είναι ένα ρισκαδόρικο χαρακτηριστικό που χορηγείται με οδηγίες χρήσης για αποφυγή ατυχημάτων.
Τι γίνεται όμως με εμάς τους φοβητσιάρηδες; Μια σταγόνα θάρρους θα ήταν χρήσιμη για έναν άνθρωπο που δεν αποκτά αυτά που θέλει όχι γιατί δεν τα αξίζει ή δεν έχει τις ικανότητες να τα αποκτήσει, αλλά γιατί ποτέ δεν μπαίνει στον κόπο να προσπαθήσει για αυτά. Κι εδώ ταιριάζει να πούμε πως και η αδράνεια έχει συνέπειες και μάλιστα εξίσου σοβαρές με εκείνες του παρορμητισμού. Γιατί αν δεν κάνεις τίποτα πληρώνεις το τίμημα του να περάσει μια ζωή μπροστά από τα μάτια σου κι εσύ παθητικός θεατής να την χαζεύεις. Κινδυνεύεις να φτάσεις σε εκείνη την ηλικία που πια δεν είσαι ικανός να κυνηγήσεις τις επιθυμίες σου με τον ίδιο ζήλο που είχες όταν ήσουν νέος και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο που τότε δεν είχες το σθένος να διεκδικήσεις όσα ήθελες. Κι έρχονται τα απωθημένα και η αγανάκτηση να στοιχειώσουν τα όνειρα σου και να προσθέσουν λίγο ακόμα αλάτι στην πληγή της ήδη φορτικής και μίζερης ζωής σου.
Η αλήθεια είναι πως όσο μεγαλώνουμε αυξάνονται και οι υποχρεώσεις μας. Αυτό δεν σημαίνει πως τα είκοσι είναι η πιο ανέμελη ηλικία, γιατί και τότε κανείς θέτει τις βάσεις για το μέλλον του και με κάποιο τρόπο φέρει το βάρος ευθυνών. Ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι στα είκοσι κανείς έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο και λιγότερες ευθύνες από ότι ένας εργαζόμενος γονέας στα σαράντα. Με άλλα λόγια ένας εικοσάρης έχει όλες τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να κυνηγήσει τις επιδιώξεις του και να δοκιμάσει παράτολμα πράγματα. Και οι ενέργειες ενός εικοσάρη ενδεχομένως να έχουν λιγότερα αρνητικά επακόλουθα από εκείνες ενός ώριμου ενηλίκου.
Δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα μετανιώνοντας που δεν είπα σε κάποιον ότι τον αγαπάω, απλά και μόνο επειδή φοβήθηκα την αντίδραση του. Δεν θέλω να αναπολήσω το παρελθόν με παράπονο που δεν διασκέδασα αρκετά, δεν ερωτεύτηκα, δεν ταξίδεψα, δεν βρήκα χρόνο για μένα. Κι ακόμα περισσότερο δεν θέλω μια μέρα να προσπαθήσω να γυρίσω το χρόνο πίσω κάνοντας αυτά που δεν έκανα ως νέα και υιοθετώντας μια συμπεριφορά που δεν ταιριάζει στην ηλικία και το ρόλο μου στη κοινωνία. Γιατί η ζωή κάνει κύκλους και εμείς αλλάζουμε όσο περνούν τα χρόνια.
Βλέπουμε στο δρόμο ενήλικες να μισούν τη ζωή τους. Τους ακούς να σου μιλάνε για τη δουλειά τους, τα παιδιά τους και ξέρεις ότι δεν είναι ευτυχισμένοι γιατί μέσα τους υπάρχουν πράγματα που ποτέ δεν μπόρεσαν να κάνουν. Κι ύστερα βλέπεις και κάποιες μεγαλοκυρίες που προσπαθούν να αποβάλλουν τα σημάδια του χρόνου από πάνω τους και φέρονται σαν να ήταν φοιτήτριες. Βλέπεις κάποιους μεσήλικες να κυκλοφορούν στα μπαρ και να φλερτάρουν τα κοριτσάκια. Κι αναρωτιέσαι τι έκαναν όλοι αυτοί όταν ήταν νέοι; Ή καλύτερα, τι δεν έκαναν που νιώθουν την ανάγκη να κάνουν τώρα. Τώρα που έχουν την ωριμότητα και τη ψυχική δύναμη να αδράξουν τη μέρα. Τώρα είναι αργά…
Δεν είναι θεμιτό να ζεις την κάθε ηλικία αδιαφορώντας για τις υποχρεώσεις και τη θέση σου στη κοινωνία. Δεν είναι όμως θεμιτό ούτε να θέτεις σε δεύτερη μοίρα συνεχώς τις επιθυμίες σου από φόβο μήπως σου προκύψουν λάθος. Εντέλει αν δεν προσπαθήσεις δεν θα μάθεις ποτέ τι έχασε. Κι είναι καμιά φορά καλύτερο να ζεις ξέροντας πως έκανες αυτό που μπορούσες και απλώς δεν είχε αίσιο τέλος, παρά να αναρωτιέσαι ποια θα ήταν η εξέλιξη της ιστορίας.
Με λίγα λόγια, ΤΟΛΜΗΣΤΕ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ!
