Τι κι αν έχουν περάσει τα χρόνια, όπως θέλουν κάποιοι να λένε και να καυχιούνται, πως τα έρμα τα γηρατειά, δεν έχουν θέση ανάμεσά μας, αφού κατά τους δικούς τους άνοους εγκεφάλους, δεν παράγουν έργο και είναι χάσιμο χρημάτων οι συντάξεις τους.
Κι όμως είναι εκείνοι που κάποτε, δίναν και τη ζωή τους ακόμα, για να μη στερηθεί το παιδί τους, τα παιδιά τους, εσύ ο ίδιος το παραμικρό για να ‘χεις τα πάντα.
Είναι εκείνος ο γονιός που πάσχιζε σε δύσκολες συνθήκες και καταστάσεις να τα φέρει εις πέρας και να βγάλει ασπροπρόσωπη την οικογένειά του, απέναντι σε ένα κοινωνικό σύνολο, που όλο και θα είχε κάτι να του πει, κάτι να του προσάψει.
Είναι εκείνες οι μάνες που πάλευαν και μοχθούσαν στα σπίτια τους,χωρίς τις ελάχιστες ανέσεις και με συνθήκες, όχι μόνο σκλαβιάς,όσο αφορά την αντιμετώπισή τους, απ’ τους δήθεν αφεντάδες τους, αλλά εκείνες που μοχθούσαν να σας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Πως μωρέ, τώρα θα τις δείτε στα μάτια, εσείς που παίζετε τη ζωή σα λοταρία και στοιχηματίζετε ποιος θα πρέπει ή όχι να πεθάνει?
Ποιοι είστε εσείς που παίρνεται τη Δαμόκλειο Σπάθη και τέμνεται, τεμαχίζεται τις ψυχές των άλλων, που τους θέλουν ακόμα στη ζωή τους, να ναι ανάμεσά τους?
Δεν υπάρχει… πεθανόμετρο. Όπως λέει και ο έγκριτος εν Ελλάδει Λημοξιολόγος και όχι μόνο… εγκεκριμενέστατος Επιστήμων καθώς καίμε όλα τα άλλα διαπιστευτήρια που στοιχειοθετούν την ύπαρξή του, τη Χριστιανική και την ευλογημένη απ τον ΥΨΙΣΤΟ.
Ποιος να θελήσει να δικαιολογήσει, να ταυτισθεί μ αυτές τις απόψεις και μ αυτά τα αδικαιολόγητα επιβεβλημένα εν μέρει, λανθάνοντα και ισχυρώς παράννοια κατακάθια μνήμης και συλλογισμού?
Μακάρι να σταματήσουν αυτοί οι ψίθυροι, που όμως στα δικά μου αυτιά τα τελευταία χρόνια γίνονται εμβοές, ασυνείδητων στάσεων, κρίσεων και κριτικών κατά ζωής!
Τι να φταίνε οι άνθρωποι που χουν χρόνια δοσμένα και το καντηλάκι τους ανάβει ακόμα, ενώ άλλων, δυστυχώς,μικρότερων,κηρύχτηκε η παύση του?
Τι να φταίει ο έρμος ο μπαρμπαδάκος που θέλει να ζήσει;
