Τελικά πόσα χιλιόμετρα γλωσσικών και δη επιστημονικών και καλά όρων, λάθη μπορούν να επιτραπούν στους πολιτικούς; Αμέτρητα; Απεριόρισα; Και όμως ναι. Ή μάλλον βάλτε και κάτι παραπάνω. Βρήκα την ευκαιρία να γράψω αυτό το άρθρο, όχι για να στοχοποιήσω μέσω αυτού πρόσωπα και καταστάσεις αλλά για να δούμε τι γίνεται τελικά από πίσω. Γιατί πρέπει να ξεχωρίζουμε και να διαφωνούμε ως ανόητοι, παριστάνοντας τους επιπόλαιους παντογνώστες;
Ο υπουργός Παιδείας και θρησκευμάτων, Νικόλαος Φίλης έκανε μάλλον μία ατυχέστατη δήλωση την οποία μάλλον θα απέφευγε αν γνώριζε πραγματικά τη σημασία των βαρύγδουπων εννοιών που έριχνε στο τραπέζι. Ανέφερε πως, η αναγνωρισμένη από τη Διεθνή Ένωση Επιστημόνων Μελέτης των Γενοκτονιών, γενοκτονία των Ποντίων δεν υφίσταται με καθαρά επιστημονικούς όρους και κριτήρια, αλλά δίνει τη θέση της σε μία τρόπον τινά εθνοκάθαρση των Ποντίων. Μέσα από τη δήλωση αυτή σίγουρα πολλοί (και όχι αδίκως) εξοργίστηκαν, άλλοι ζήτησαν τον διωγμό του υπουργού και άλλοι απλώς δεν ασχολήθηκαν. Ή μάλλον όχι. Όλοι ασχολήθηκαν. Απαράδεκτη και τραγικότατη η δήλωση του Φίλη αλλά για σκεφτείτε κάτι. Κατάφερε μέσα σε λίγες ώρες, αν όχι λεπτά να κάνει το όνομα του viral και να οδηγήσει του πολίτες σε απεριόριστο γκουγκλάρισμα του ονόματος του πριν κάνουν την παραμικρή κριτική. Σε μία σύγχρονη εποχή είναι απολύτως λογικό κάτι τέτοιο. Ίσως να το θεώρησε και επίτευγμα που κατάφερε να συζητηθεί. Αυτές οι δηλώσεις δεν μπορούν να γίνουν δεκτές, ένα το κρατούμενο. Όμως για παρατηρήστε λίγο. Ας επικεντρωθούμε στη φράση, καθαρά με επιστημονικούς όρους. Πολλοί από εμάς που σπεύσαμε να κρίνουμε δικαίως αυτές τις τραγελαφικές δηλώσεις ίσως να επηρεαστήκαμε από κάποιον φίλο/γνωστό που το έμαθε πρώτος και μας το μετέφερε, από κάποιον friend ή follower στα social media ή από αφέλεια. Υπήρχαν βέβαια και οι υπόλοιποι. Από τους πληγωμένους αριστερούς, μέχρι τους νεοφιλελεύθερους πατριώτες. Δε θέλω όμως να κομματικοποιώ τη συζήτηση, καθότι διαφωνώ πέρα ως πέρα με την κομματικοποίηση μίας κοινωνίας, οπότε συνεχίζω στο θέμα μου.
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου θέλουμε να μετατρέψουμε το άσπρο σε μαύρο. Έτσι. Γιατί με αυτόν τον τρόπο θα ξεχωρίσουμε, τις περισσότερες φορές αρνητικά, μη λαμβάνοντας υπόψιν τις περαιτέρω συνέπειες. Η ελληνική κοινωνία είναι μία κοινωνία που ο καθένας θέλει να επηρεάσει εν γνώσει του τον συνομιλητή του. Αλλά σε κάποιο σημείο, σε ένα σημείο ενός έντονα τεντωμένου σχοινιού η κατάσταση ξεφεύγει.
Προσπαθούμε να επηρεάσουμε τον συνομιλητή μας να γίνει Ολυμπιακός αντί για Παναθηναϊκός, δεξιός αντί για αριστερός, σκληρός αντί για συναισθηματικός και πάει λέγοντας. Οπότε φτάνουμε σε σημείο να προσπαθούμε να καταργήσουμε εγκεκριμένους επιστημονικούς, ιστορικούς και μη όρους. Αλλά όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο πρέπει να γνωρίζεις ή να το θέσω ακριβέστερα να έχεις μια σοβαρή προϋπόθεση. Να μην έχεις τον κίνδυνο του λάθους και των συνεπειών να βαραίνουν τους όμως σου.
Έτσι λοιπόν κάθε ελληνική κυβέρνηση, μηδεμίας εξαιρουμένης θέτει για κορμό της, κάποιους καλούς φίλους. Λένε λοιπόν: Θα βάλουμε τον τάδε στο υπουργείο Παιδείας γιατί είναι δημοσιογράφος, τον άλλο στο υπουργείο Εργασίας γιατί είναι συνταγματολόγος, τον τάδε στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη επειδή είναι αστυνομικός και τον Δημήτρη κυβερνητικό εκπρόσωπο γιατί είναι εκπληκτικός εκφραστής και χειριστής του λόγου. Βασικά θα τους βάλουμε όλους αυτούς επειδή είναι οι… δικοί μας. Οι δικοί μας άνθρωποι, οι φίλοι μας. Οπότε βρε αδερφέ τελειωμένη υπόθεση. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι αλάνθαστοι έτσι.. Που να δεις Έλληνα υπουργό να παραδέχεται το λάθος του έπειτα από επίπληξη του πρεσβύτερου εκάστοτε πρωθυπουργού.
Για να συνοψίσω, θέλω να επισημάνω πως ο κ. Φίλης είναι εξαιρετικός χειριστής των μέσων. Ανά πάσα στιγμή τραβάει τα βλέμματα πάνω του. Με μία λέξη, μία φράση, μία πρόταση. Σωστή ή Λανθασμένη αυτός κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αλλά από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν και μας πυροβολούν με ένα άγνωστο για τους πολιτικούς όρο την αξιοπρέπεια. Για αυτό ο καθένας πρέπει να δίνει ότι έχει στον τομέα που ευθύνεται για αυτόν και να αφήνει τους υπόλοιπους ειδικούς να κρίνουν για σημαντικά ιστορικά θέματα. Γιατί στο κάτω κάτω ούτε ο ”γαύρος” θα γίνει ”βάζελος”, ούτε ο ”δεξιός” θα μετατραπεί σε ”αριστερό”, ούτε ο ”αστείος” θα αναγκαστεί να καμουφλαριστεί σε ”σοβαρό”. Αυτό θα ήταν τουλάχιστον το ιδανικό.
Αν και χωρίς γαύρους, βάζελους, αριστερούς και δεξιούς όλα θα ήταν καλύτερα.
ΥΓ: Για να φύγουμε από τα βαρέα και ανθυγιεινά θέματα, στο επόμενο άρθρο θα ασχοληθούμε με τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή των Κρίκων, Λευτέρη Πετρούνια.
