Όταν ξεκίνησα πριν από αρκετά χρόνια τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη στη Φιλοσοφική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, άρχισα ταυτόχρονα να παρακολουθώ μαθήματα υποκριτικής και θεωρίας θεάτρου σε ένα θεατρικό εργαστήρι. Σε αυτό μας δίδασκαν καθηγητές που εργάζονταν ως σκηνοθέτες, ηθοποιοί, μουσικοί και χορευτές στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Συγκεκριμένα είχα μια καθηγήτρια που εργαζόταν στη χορωδία του Κρατικού και μας δίδασκε θεωρία της μουσικής. Δεν χρειάζεται να αναφέρω το όνομα της αλλά το τι μας είπε κατά τη διάρκεια του μαθήματος, το οποίο με έκανε να σκεφτώ πολλά πράγματα στην πορεία της ζωής μου. Η τάδε κυρία (?) λοιπόν μας δήλωσε βγάζοντας μεγάλη κακία πως είναι άθλιο να κάνουμε παραολυμπιακούς αγώνες. Σα χθες θυμάμαι τα λόγια της τα οποία ήταν: “εντάξει τους προσέξαμε, τους φροντίσαμε τους ανάπηρους, πρέπει να τους κάνουμε και ολυμπιακούς αγώνες?”. Όσοι από τους φίλους μου που ήμασταν μαζί στην ίδια τάξη στο εργαστήρι θυμηθούν τη σκηνή, τότε θα θυμηθούν πως σαν πιο καβγατζού της απάντησα πολύ σκληρά και της είπα ότι είναι εκεί για να μάθουμε πράγματα από αυτήν και όχι να ακούμε τέτοιες ασυναρτησίες και δεν ένιωθα καθόλου περήφανη να με εκπαιδεύει ένα τέτοιο άτομο.
Καταλαβαίνετε λοιπόν όσοι διαβάζετε το άρθρο μου σήμερα πόσοι από αυτούς του ανθρώπους βρίσκονται γύρω μας και ανάμεσά μας. Πόσοι έχουν θέσεις καθηγητών, επιστημόνων, δικαστών, δικηγόρων, πολιτικών και κρύβουν ή και πολλές φορές δημοσιεύουν τέτοιες απόψεις. Σε τέτοια περίπτωση τι να το κάνεις το πτυχίο, ή τα πτυχία και τις διακρίσεις. Είσαι ένα τίποτα. Κάτσε σπίτι σου και πλέκε κάλτσες γιατί αυτοί που αγωνίζονται στους παραολυμπιακούς όπως λες που τους φρόντισες κιόλας έχουν φυσικά περισσότερη αξία και δύναμη και καλοσύνη και και και όλα τα και του κόσμου από εσένα. Εσύ δεν κάνεις παρά μόνο για να φυτοζωείς, να επιβιώνεις και να μην εξελίσσεσαι πνευματικά. Δεν θα ασχοληθώ όμως άλλο με τέτοια ανθρωπάκια. Το θέμα μου και η θέλησή μου είναι να παρουσιάσω τους άλλους ανθρώπους που αγωνίζονται και αξίζουν όλα τα μπράβο του κόσμου και σωματικά αλλά και ψυχικά.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν είναι ο διπλανός μας, ο γονιός μας, το παιδί μας, το ανιψάκι μας, ο θείος μας, είμαστε εμείς. Όλοι υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε στη δύσκολη θέση τους και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά ξέρουν ότι εγώ τουλάχιστον κόντεψα αρκετά και δεν είναι κάτι μακρινό από εμάς. Είναι κάτι άσχημο αυτό που τους συνέβη και μπορεί να συμβεί φυσιολογικότατα και σε εμάς γιατί όπως συνηθίζουμε να λέμε όλα είναι μες στη ζωή. Να πάψουμε λοιπόν να φτύνουμε στον κόρφο μας όταν βλέπουμε ανάπηρους και να μάθουμε να τους βοηθούμε χωρίς οίκτο να κάνουν την καθημερινότητά τους πιο εύκολη. Βλέπω αρκετές φωτογραφίες από πόλεις στην Ελλάδα που με το παρκάρισμά τους μερικοί κλείνουν μέχρι και τις θέσεις των αναπήρων. Είμαστε η μοναδική Ευρωπαϊκή χώρα που δε φροντίζουμε τίποτα για τους αναπήρους μας αλλά αντιθέτως τους δυσκολεύουμε κιόλας και τους κάνουμε εμείς να αισθάνονται μειονεκτικά λες και το πρόβλημα που έχουν είναι επιλογή τους. Δε θα αναφέρω τίποτα απολύτως για τη Γερμανία γενικά ή τους Γερμανούς όμως θα αναφερθώ μόνο σε ότι αφορά την αναπηρία. Σας πληροφορώ ότι βλέπεις να τους σέβονται παντού και να υπάρχουν κρατικές προδιαγραφές. Ακόμα και σε δημόσια πισίνα που πήγα το καλοκαίρι είδα να έχουν καρεκλάκι που έμπαινε στο νερό μόνο του αυτόματα εάν καθίσει πάνω του κάποιος που έχει κινητικό πρόβλημα. Τι να την κάνω την ελληνική ψυχή όταν σκέφτεται μόνο τα γλέντια και τα πανηγύρια? Που είναι ο ανθρωπισμός? Που είναι η συμπαράσταση?
Τέλος μιας και ο τίτλος μου είναι αυτός να πω ότι οι Παραολυμπιακοί αγώνες είναι ότι σπουδαιότερο έχω δει. Χρειάζεται τη διπλάσια δύναμη, αντοχή, θέληση και εξάσκηση ο οποιοσδήποτε που παίρνει μέρος από τους Ολυμπιακούς. Εμείς και καλά όταν τους βλέπουμε νομίζουμε ότι είναι πιο εύκολοι λόγω των ανθρώπων που αγωνίζονται. Δεν είναι έτσι αγαπητοί μου. Είναι πολύ πιο δύσκολοι και θα το καταλάβουμε εάν σκεφτούμε τους εαυτούς μας στη θέση τους, με τα δεδομένα τους και το τι μπορούμε να καταφέρουμε. Θαυμάζω λοιπόν αυτό το θεσμό και θα κλείσω λέγοντας πως οι ρόλοι όσων θα έπρεπε να διδάσκουν ή να διδάσκονται έστω από το μεγάλο σχολείο της ζωής έχουν λίγο μπερδευτεί. Εύχομαι να μεγαλώνουν τα παιδιά με την κριτική ικανότητα επιλογής για το τι θα κρατήσουν και τι θα ενστερνιστούν από όσα τους μαθαίνουν καθημερινά. Πάντως είμαι αισιόδοξη γιατί ένα παιδί ξέρει τουλάχιστον να ξεχωρίζει ευκολότερα την καλοσύνη!
