Έχει στ’ αλήθεια τόση σημασία το ποιος κυβερνά? Ποιος παίρνει τις αποφάσεις αντί ημών μέσω του πολιτεύματός μας που είναι η έμμεση δημοκρατία? Μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα χωρίς όλους αυτούς που μας καταδυναστεύουν? Μπορεί να νομίζουμε ότι δεν τους έχουμε ανάγκη, αλλά στην πραγματικότητα τους έχουμε πολύ μεγαλύτερη ανάγκη απ’ ότι νομίζουμε και ο βασικός λόγος είναι απλός κατ’ εμέ. Αυτός είναι το γεγονός ότι γίνονται δέκτες όλης της έντασης που έχουν οι άνθρωποι συσσωρευμένη που πολλές φορές εκφράζεται ως μίσος, ή δυσαρέσκεια προς τους βουλευτές και τους κυβερνώντες, ακόμη κι αν δεν έχουν κάτι προσωπικό με ορισμένους από αυτούς ή κάτι συγκεκριμένο να τους προσάψουν. Αυτή η ομάδα ανθρώπων που έχει την εξουσία στα χέρια της, έχει αναλάβει και την ευθύνη να επωμίζεται οτιδήποτε καλό ή κακό συμβαίνει σε αυτό το τόπο. Παρόλο που κατά γενική ομολογία η διαχείριση της εξουσίας θα λέγαμε ότι γίνεται με κακό, διεφθαρμένο και εσφαλμένο τρόπο, πρέπει να ομολογήσουμε, αν θέλουμε να θεωρούμαστε αντικειμενικοί κριτές, ότι το γεγονός ότι αυτή η ομάδα ανθρώπων απορροφά όλο αυτό το μίσος. Ακόμη κι αυτό το ελάχιστο θετικό στοιχείο, μας κρατά μακριά από την γενικευμένη αναρχία, όπως αυτή την έχω στο μυαλό μου και για την οποία μπορεί και να σφάλω. Κατ’ εμέ είναι μια κατάσταση που δεν ξέρουμε ποιος είναι ο «εχθρός» και που ανά πάσα στιγμή μπορούμε να στραφούμε εναντίον του διπλανού μας ως εχθρού, προ ή εντός των πυλών αδιακρίτως. Είναι όμως σίγουρο ότι δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε ποτέ αλλά να επαγρυπνούμε και να ψάχνουμε πάντα το καλύτερο δυνατό πολίτευμα για μας και για τις επόμενες γενεές. Το πολίτευμα που δεν θα έχει ως κέντρο του την εξουσία για την εξουσία, την αδικία, την εκμετάλλευση, την οικονομία, αλλά τον άνθρωπο, την ιεράρχηση των αξιών και την αφύπνιση της συνειδητότητας. Αυτό το πολίτευμα είναι η αριστοκρατία των ψυχών για την οποία έχουν μιλήσει οι πρόγονοί μας, και η οποία ενεργοποιείται αφού πρώτα βιώσουμε την φυσική διαδοχή των πολιτευμάτων για την οποία μίλησε και περιέγραψε ο Πλάτωνας.
Είμαστε τώρα παρά ποτέ εδώ, στο σημείο που η αναρχία μας χτυπά την πόρτα και αργά η γρήγορα θα κυριαρχήσει και θα παρέλθει για να την διαδεχτεί η τυραννία και που κάποια στιγμή θα πρυτανεύσει το ύψιστο πολίτευμα. Η διαδοχή των πολιτευμάτων είναι μια επίπονη διαδικασία που στόχος της είναι η αφύπνιση της συνειδητότητας, μία διαδικασία αργή αλλά σταθερή που συμβαίνει μέσα στις κοινωνίες που λειτουργούν ως ζωντανοί οργανισμοί. Έτσι και ο άνθρωπος ωριμάζοντας συνειδητοποιεί πράγματα τα οποία αγνοούσε ή θεωρούσε δεδομένα, και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα από λιγότερο ή περισσότερο επώδυνες διαδικασίες και από την τριβή με την ζωή. Οι Θιβετιανοί πίστευαν και πιστεύουν πως όσο πιο δύσκολο και επώδυνο είναι ένα ταξίδι, τόσο μεγαλύτερη και βαθύτερη είναι η κάθαρση που επέρχεται. Αυτή είναι μία αρχή που μένει να αξιολογήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, διότι σύντομα έρχεται η στιγμή που θα χρειαστεί να διαλέξουμε ανάμεσα σε αυτό που είναι κατά γενική ομολογία καλό και σε αυτό που είναι εύκολο να πράξουμε. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι όλα αυτά τα μνημόνια που περνάμε, για τα οποία καλούμαστε να πληρώσουμε τον λογαριασμό και ορισμένοι από μας τον έχουν πληρώσει με αίμα, άλλοι με την ίδια τους την ζωή, είναι και αυτό ένα μέρος αυτού του ταξιδιού και των δυσκολιών του, χωρίς να τα κάνει αυτό λιγότερο επαίσχυντα. Μία ευκαιρία για στροφή προς τα μέσα, αναζήτηση των λαθών μας και επιστροφή στην βάση. Ευκαιρία για να θυμηθούμε ποιοί είμαστε, και τι πραγματικά αξίζει στην ζωή.
Οφείλουμε ωστόσο όσο δύσκολο κι αν είναι ένα ταξίδι και μία δυσκολία να προσπαθούμε να εστιάζουμε στην θετική πλευρά και να αντιμετωπίζουμε τα αρνητικά με απάθεια και ηρεμία αλλά και να τα κοιτάμε κατάματα. Με αυτήν την λογική οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι ένα εξαιρετικά θετικό στοιχείο των 5 χρόνων ύφεσης που μας τιμά ως Έλληνες το γεγονός ότι παρά τις δυσκολίες μας και τα δεινά που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας και παρόλο τον διχασμό που βιώνουμε μεταξύ μας τον οποίο μας καλλιεργούν οι εξουσιαστές και τα ΜΜΕ, ποτέ δεν έχουμε επιτρέψει να χυθεί εκτεταμένα αίμα και ειδικότερα δεν έχουμε αμαυρώσει την κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας μας με επεισόδια σωματικής βίας μεταξύ των βουλευτών μας , την ίδια στιγμή που οι γύρω λαοί, Τούρκοι, Ουκρανοί, Κορεάτες και άλλοι έχουν ανταλλάξει ουκ ολίγες φορές γροθιές ο ένας με τον άλλον μέσα στα κοινοβούλια. Αυτό μας τιμά δεόντως και ποτέ δεν έσπευσε κανείς να το χειροκροτήσει…
