Δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσεις με κάποιον, να αναφέρεις το όνομα Αύγουστος Κορτώ και να σου πει πως δεν τον έχει ακουστά. Από τους πλέον επιτυχημένους (και εμπορικούς) συγγραφείς της εποχής μας, ενδεικτικά αναφέρω “το βιβλίο της Κατερίνας”, την “βιογραφία μιας σκύλας”, το “Επειδή είναι η καρδιά μου” και άλλα.
Η “Αυτογονία” δεν είναι ένα απλό θεατρικό έργο. Όταν βάζεις τρεις πολύ σημαντικές γυναίκες στον τομέα της λογοτεχνίας, που έχουν κοινή και την ιδιότητα του αυτόχειρα, σίγουρα δεν γράφεις κάτι τετριμμένο.
Κάπου, η Sarah Kane, η Sylvia Plath και η Virginia Woolf βρίσκονται μαζί. Μαζί τους ο Κώστας, ένας χαρακτήρας που μόνο μεταβατικό και προωθητή της δράσης θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανείς. Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το έργο “μελόδραμα σε 15 εικόνες”. Στην πραγματικότητα είναι μια πετυχημένη σύμπτυξη τριών βιογραφιών και μια ενδιαφέρουσα ανησυχία πάνω στο θέμα της μεταθανάτιας κατάστασης και του τι είναι τελικά “ζωή”. Μέσα από διαφωνίες, καβγάδες, κρίσεις οι τρεις ηρωίδες προσπαθούν να καταλάβουν ποιος είναι τελικά ο σκοπός αυτής της ιδιόμορφης κατάστασης.
Στο τέλος, ο Κώστας (καθοδηγούμενος από το Θεό;) δίνει την επιλογή να αυτογεννηθούν. Αυτό θα επιλεστεί με την βοήθεια ενός τεράστιου οργάνου, που λέγεται “Μηχανή της Αυτογονίας”, ενός ομοιώματος μήτρας και γυναικείων γεννητικών οργάνων.
Μιλώντας ειλικρινά, ο παραλληλισμός με το “Κεκλεισμένων Των Θυρών” του Jean-Paul Sartre δεν είναι αυθαίρετος. Τρεις, νεκροί χαρακτήρες. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο Κορτώ δίνει το δικαίωμα στις πρωταγωνίστριες να γυρίσουν στη ζωή. Ο Sartre τους παγιδεύει για πάντα σε ένα ξενοδοχείο, που θα μάθουν να ανέχονται ο ένας τη ζωή του άλλου, τον κανιβαλισμό του ενός από τον άλλο.
Συνοψίζοντας, πρόκειται για ένα προκλητικό και συνάμα παιχνιδιάρικο έργο. Το χιούμορ είναι καταλυτικό στο να σκιαγραφηθούν καλύτερα οι τρεις ηρωίδες. Η “Αυτογονία” είναι η αποτύπωση μιας ανησυχίας που μας κυριεύει όλους λίγο πολύ.
