Ψυχή μου ατίθαση γιατί δε με ακούς;
Και έρχεται εκείνο το μελαγχολικό βράδυ που μια ανασκόπηση ψυχής βρίσκεται σε εξέλιξη. Σε ένα ψυχικό παιχνίδι, τα ζάρια είναι οι σκέψεις σου και ο αντίπαλος ο ίδιος σου ο εαυτός. Πρώτος διαγωνιζόμενος η λογική. Δεύτερος η καρδιά. Ο αγώνας είναι τελικός. Τελικός με έπαθλο χιλιάδες αναμνήσεις.
Φυσάς, ξεφυσάς, σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι. Και αναρωτιέσαι τι θα κάνω;
Σαν ένα παιχνίδι πινκ πονκ. Το παιχνίδι κρίνεται στην απόφαση. Η καρδιά έχει το πρώτο σερβίς. Θυμήσου ότι πρώτα χτυπάει στη δική σου πλευρά και μετά στον αντίπαλο. Λάβε τα μέτρα σου ώστε η δική σου πλευρά να είναι έτοιμη να δεχθεί το σερβίς. Θωράκισε τα θέλω σου και τις επιθυμίες σου με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και έναν τόνο αισιοδοξίας. Κάνεις την αρχή, μα η λογική αποκρούει το σερβίς σου. Είναι βλέπεις και εκείνη καλή παίκτρια. Και τώρα πρέπει να αποφασίσεις. Μπορείς να την αποκρούσεις ξανά ή θα την αφήσεις να σε παρασύρει και να χάσεις το παιχνίδι;
Σαν ένας πόλεμος. Στο ένα στρατόπεδο τα ‘’θέλω’’ και στο άλλο τα ‘’πρέπει’’. Εσύ νομίζεις ότι είσαι άοπλος, μιας και σου λείπει η σφαίρα της αποφασιστικότητας. Από τη μία η καρδιά, από την άλλη η λογική. Μα, και οι δύο φωνάζουν τόσο δυνατά. Η μία καν ’το, η άλλη ξέχνα το. Τη μία αποφασίζεις ότι θα παλέψεις και την άλλη ότι θα μείνεις στην άμυνα. Τη μία ότι θα το ζήσεις και την άλλη ότι θα αφήσεις κάποιον άλλον να το ζήσει για σένα. Τη μία ότι θα είσαι εσύ η πρωταγωνίστρια και την άλλη ότι δεν είναι η κατάλληλη ταινία για σένα. Και αμφιταλαντεύεσαι. Και σκέφτεσαι. Και απορείς. Και στο τέλος δεν παίρνεις καμία απόφαση. Οι σκέψεις σου παραμένουν μετέωρες και ο πόλεμος λήγει με ισοπαλία.
Μα κανένας πόλεμος αγάπη μου δε λήγει με ισοπαλία. Πάντα λήγει με δύο ηττημένους. Στη μία όχθη είσαι εσύ. Με μια πληγωμένη καρδιά και μία αλαζονική λογική. Ένα δέντρο με ‘’πρέπων’’ κορμό και από κάτω χιλιάδες σκορπισμένα φύλλα στο χρώμα των ‘’θέλω’’ σου. Και τώρα; Τι;
Τώρα θα πρέπει να μάθεις να κυνηγάς τα θέλω σου στα πιο απόμερα μέρη, στις πιο σκοτεινές πλατείες, στις πιο χαμένες διαδρομές. Αυτά που νιώθεις να τα κάνεις πράξεις και να αφήνεις τη καρδιά σου να σε καθοδηγεί. Σταμάτα να ζυγίζεις τα πάντα. Δε έχουν όλα την ίδια αξία. Το καθένα ζυγίζει όσο νιώθεις εσύ ότι θέλεις να σου κοστίσει.
Να τσαλακώνεσαι. Να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι. Μην φοβάσαι τη πτώση. Η πτώση θα σου δείξει τι σημαίνει εξέλιξη. Θα σε βοηθήσει να βρεις στοιχεία του εαυτού σου που δε φανταζόσουν ότι υπήρχαν. Θα σου μάθει την αξία της προσπάθειας και θα σε εθίσει σ ’έναν διαρκή αγώνα αυτοβελτίωσης. Θα σου διδάξει πως όταν προσπαθείς δεν βγαίνεις ηττημένος, βγαίνεις ή νικητής ή ικανότερος για την επόμενη μάχη. Μην προσπαθείς να νιώσεις αλώβητος, οι πληγές και τα σημάδια στο σώμα σου είναι για να σου θυμίζουν ότι άντεξες, ότι επέμενες και ότι τα κατάφερες. Πάλεψε με τη ζωή, κυλήσου στα χώματα μαζί της και δείξε της πως εσένα δε σε νοιάζει να λερωθείς. Σε νοιάζει μόνο να παίξεις. ‘’Η ζωή είναι ωραία. Αρκεί να μη την πάρεις ποτέ στα σοβαρά. Τρελή αυτή; Δύο φορές τρελή εσύ.’’
Υπηρέτης του εαυτού σου να είναι η καρδιά σου και καθοδηγητής της σκέψης σου τα συναισθήματα σου. Μόνο έτσι θα ισορροπήσεις στο συναισθηματικά νεκρό κόσμο μας. Κάνε ένα βήμα, ένα βήμα προόδου. Λύσε τα σκοινιά σου και άσε τον εαυτό σου να χαθεί σε ευθείες χωρίς τέλος, σε ερωτήσεις δίχως γιατί και σε απαντήσεις με γνώμονα το θέλω. Η νεανικότητα βλέπεις θέλει παρορμητικότητα, ζωντάνια και αποφασιστικότητα. Κάνε τα θέλω σου πλώρη για τα όνειρα σου και την καρδιά σου την πυξίδα της επιστροφής. Της επιστροφής στο χαμένο σου εγώ!