Σήμερα 3 Δεκέμβρη είναι η παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες. Σήμερα γιορτάζει η διαφορετικότητα. Ένα άτομο με ειδικές ανάγκες είναι ένα άτομο διαφορετικό από τον μέσο άνθρωπο αλλά όχι ξεχωριστό από το σύνολο της κοινωνίας. Η διαφορετικότητα είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου και πρέπει να γίνεται αποδεκτή από όλους μας.
Είναι όμως αποδεκτή όπως θα έπρεπε να είναι; Δυστυχώς όχι και λέω δυστυχώς γιατί ως κοινωνία δεν μάθαμε να δεχόμαστε το διαφορετικό στη ζωή μας, βλέπουμε ένα άτομο με αναπηρία όπως για παράδειγμα έναν ανάπηρο ή με νοητική υστέρηση άτομο ή με αυτισμό και τον βλέπουμε σαν λεπρό, σαν κάποιον που πρέπει να τρέξουμε όσο πιο μακριά γίνεται για να μην μας κολλήσει. Ένα άτομο που πέρα από όλα τα άλλα του προβλήματα του φορτώνουμε και το πρόβλημα του ρατσισμού και της απομόνωσης, ένα άτομο που το προεξοφλούμε ότι είναι ξεγραμμένος από το κοινωνικό σύνολο.
Θα έλεγα πως είναι ένα άτομο που δεν του δίνουμε καν την δυνατότητα να προσπαθήσει με όσες δυνατότητες έχει να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο ως ενεργό κομμάτι της κοινωνίας και όχι ως παθητικό αυτής. Είμαστε μία χώρα που και σε αυτό το θέμα είμαστε πολύ πίσω. Δεν παρέχουμε τίποτα στα άτομα με ειδικές ανάγκες, είμαστε μία χώρα που ο ανάπηρος με αναπηρικό αμαξίδιο δεν μπορεί να ανέβει σε λεωφορείο γιατί δεν υπάρχει η υποδομή ή κι αν υπάρχει είναι απλά για το “φαίνεσθε” και τίποτα περισσότερο γιατί είναι εκτός λειτουργίας. Τα πεζοδρόμια είναι γεμάτο εμπόδια και αμάξια παρκαρισμένα επάνω τους και έτσι ένας ανάπηρος με προβλήματα κινητικά δεν μπορεί να περάσει από εκεί.
Επιπλέον, υπάρχουν σε χώρους στάθμευσης ξεχωριστές θέσεις για αναπήρους και άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά και εκεί θα πάει κάποιος έξυπνος και θα παρκάρει γιατί έτσι θέλει ή γιατί δεν βρίσκει αλλού να παρκάρει. Υπάρχει όμως και προτεραιότητα κανονικά σε άτομα με ειδικές ανάγκες σε δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες κλπ. και όμως ήμουν μάρτυρας ενός πολύ δυσάρεστου περιστατικού, είδα σε τράπεζα έναν κύριο πάνω σε αναπηρικό αμαξίδιο και περίμενε στην χιλιομετρική ουρά του ταμείου και όταν ζήτησε έντονα και με φωνές τον λόγο από την ταμία το έβρισκαν και απαράδεκτο τον τρόπο του. Ποιος ήταν ο απαράδεκτος εδώ;
Όμως το να αποδεχτείς τη διαφορετικότητα χρειάζεται παιδεία. Η οικογένεια είναι η πρώτη που θα εμφυσήσει το παιδί σε αυτό και θα το κάνει να αποδέχεται τη διαφορετικότητα. Στο σχολείο αν ένα παιδάκι διαφέρει πρέπει να μάθει να το αποδέχεται το παιδάκι και αυτό είναι δουλειά των εκπαιδευτικών. Έπειτα εμείς ως ενήλικες πρέπει να σεβόμαστε τα άτομα με ειδικές ανάγκες και να μην παρκάρουμε σε πεζοδρόμια και θέσεις Α.με.Α. και να τα αποδεχόμαστε στο κοινωνικό σύνολο.
Είμαστε όλοι άνθρωποι και είμαστε όλοι ίσοι!