Γιορτές φίλων και συγγενών. Χρόνια σας πολλά και ότι επιθυμείτε. Οι καλύτερες ευχές μου για εσάς. Ονομαστικές εορτές. Άγιοι, άγγελοι, μάρτυρες, απόστολοι, αργίες, εθνικοί προστάτες, προστάτες των πόλεων, χωριών, κοινοτήτων, εγκύων, ψαράδων, χαμένων ψυχών κλπ. Να μας ζήσει, και του χρόνου. Σε όλα μου τυπικότατη. Ψύχραιμη, ερευνητική και πάνω από όλα υπομονετική. Κάθε χρόνο, κάθε μήνα, (μην πω και κάθε μέρα και υπερβάλλω) αραδιάζω ένα σωρό ευχές ονομαστικές και γεμάτες αγάπη.
Η γιορτή που αναγνωρίζω ως τη μόνη αυθεντική, αδιαμφισβήτητη και χαρούμενη, είναι τα γενέθλια. Το θαύμα της γέννησης, μοναδικό για κάθε άτομο και συναισθηματικά υπερφορτισμένη σημαδιακή στιγμή για τις μανούλες. Τα δικά μου γενέθλια, τα έχω συνδυάσει με το Πολυτεχνείο. Των υπολοίπων με κάτι ξεχωριστό. Τα γενέθλια κρύβουν πάντα έναν βαρυσήμαντο διχασμό για μένα. Από τη μια η προσωπική σημαντική σφραγίδα μας ως υπάρξεις. Από την άλλη η κρίση ηλικίας. Πάντα με χιούμορ, μην ξεχνιόμαστε.
Οι ονομαστικές εορτές της εθνικής μας θρησκείας, όπως και οι γενικές εορτές ( Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος κλπ) με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Ναι, το παραδέχομαι ευθαρσώς και ακόλαστα. Ναι, είμαι τυπική , θα ευχηθώ, θα χαρώ μέσα από την καρδιά μου με τη χαρά σου, αλλά ως εκεί. Ως άτομο, ως οντότητα, δεν τα αναγνωρίζω. Είναι για μένα ανθρώπινα κατασκευάσματα. Επίσης, χάνουν και τη μοναδικότητά τους. Όταν για παράδειγμα σε λένε Μαρία, ή Κώστα , δεν γιορτάζεις εσύ, γιορτάζει η εθνική Μαρία, ο εθνικός Κώστας.
Πέρα από τη γενικοποίηση των εορτών, στο σημερινό άρθρο θα ήθελα να επικεντρωθώ στα Χριστούγεννα. Επειδή σέβομαι κάθε θρησκεία, και ιδιαιτέρως αυτή με την οποία μεγαλώσαμε, δεν θα θίξω την αμφισβήτηση της ύπαρξης των αγίων προσώπων της ιστορίας, αλλά τη γιορτή ως μέσο εμπορευματοποίησης.
Όταν όλοι στολίζουν, εγώ αναπολώ τη θάλασσα. Όταν το ράδιο παίζει ασταμάτητα όλο το 24ωρο χριστουγεννιάτικες μελωδίες, εμένα θα με βρεις στο δωμάτιο με ροκιές και λάτιν. Και δεν κάνω φιγούρα, σοβαρολογώ. Πες το αντίδραση, πες το διαστροφή, ότι και αν είναι φίλε μου, εγώ δεν ενδίδω στο κάλεσμα του ‘’χριστουγεννιάτικου πνεύματος’’. Δεν ‘’τη βρίσκω’’ με τα φωτάκια, τα δώρα και όλη αυτή την πανδαισία κόκκινου, χρυσού και αστερόσκονης. Ναι, θα το φάω το μελομακάρονο, θα πιω τη ζεστή σοκολάτα, αλλά δεν θα αναπαράγω συνεχώς το αμερικανικό πρότυπο κουβέρτας, σοκολάτας, ευχών και κοκκινωπού άγιου Βασίλη.
Δεν θα περπατήσω με το αγόρι των ονείρων μου στο ονειρεμένο χριστουγεννιάτικο τοπίο, δεν θα ακούσω τα παιδάκια να ψάλουν ως άγγελοι τα κάλαντα, δεν θα λάβω ένα εκατομμύριο δώρα, ούτε θα τα απαιτήσω. Αυτό το αμερικάνικο στυλάκι υπερκατανάλωσης και υπερφαγίας, υπερ-ρομαντισμού και υπέρμετρης χαράς, δεν με πείθουν. Ως γυναικεία, ευαίσθητη και λεπτεπίλεπτη φύση ( όποιος γνωστός μου διαβάζει αυτές τις σειρές παρακαλείται να μην ξεσπάσει σε γέλια) όλα αυτά τα πρότυπα που μας επιβάλλουν ανα τα χρόνια με μελαγχολούν. Δεν θέλω να επιβάλλω στον εαυτό μου να πέσει στην παγίδα της διαχρονικής χριστουγεννιάτικης παρωδίας. Θα γιορτάσω εάν θέλω και όπως θέλω. Ως συναισθηματική θα μελαγχολήσω και ύστερα ως λογική θα φάω ένα μελομακάρονο και θα ξεράσω πεταλούδες. Επίσης δεν θα πάρω κιλά επειδή ‘’επιβάλλεται’’ να κάνεις ότι θέλεις τις γιορτές. Θα φάω μαρούλια. Δεν θα βγω με το αστραφτερό μου φόρεμα, το άψογο μαλλί και το-απόψε θα ερωτευτώ- μακιγιάζ. Αν με ψάξετε, θα είμαι με αγαπημένα πρόσωπα στο σπίτι, ακούγοντας jazz , πίνοντας και χορεύοντας. Και αν θέλουμε.
 Christmas){kind=link}