Κι όμως είναι αλήθεια, σε μένα τουλάχιστον έχει συμβεί τόσες φορές. Γνωρίζεις κάποιον και μόνο που τον βλέπεις πιθανόν στην ίδια παρέα ή σε ένα καφέ, κλονίζεται το νευρικό σου σύστημα. Την επόμενη μέρα ξανά τα ίδια και αναρωτιέσαι αν σε παρακολουθεί, όπως και αυτός το ίδιο προφανώς… Κάνεις πως δεν τον βλέπεις και όλο τυχαία το βλέμμα σου πέφτει πάνω του την ίδια στιγμή που κάθεται και σε χαζεύει. Οι κοινοί φίλοι αναρωτιούνται αν παίζει κάτι και στην ερώτηση τους εσύ απλά αρχίζεις να τον στολίζεις με τόσα ”κοσμητικά” επίθετα…
Κάποιος από την παρέα καταλαβαίνει πως αυτά που λες δεν τα πιστεύεις και αρχίζει να γελάει, έτσι αρχίζουν όλοι να σου κάνουν πλάκα και να τον κοιτούν επίμονα. Νιώθεις τόσο ”βλάκας” με όλο αυτό και συνεχίζεις να θυμώνεις και με τον εαυτό σου και με αυτούς… Μα αφού σου σπάει τα νεύρα και τον βλέπεις και στον τρόπο που συμπεριφέρεται, αφού τυχαίνει να πηγαίνετε καθημερινά στο ίδιο καφέ και… Αναρωτιέσαι γιατί φαίνεται να είναι εγωιστής, πόσο αδιάφορος άνθρωπος… Όμως συνεχίζεις να τον κοιτάς…
Ο καφές τελειώνει και όλοι θέλουν να συνεχίσουν για αλλού, εσύ ακούγοντας αυτό κοντεύεις να βάλεις τα κλάματα και οι φίλοι σου, συνεχίζουν την καζούρα. Κάνεις πως δεν τους ακούς καν και έτσι φεύγετε. Πάτε στο μπαράκι που υπάρχει εκεί κοντά, πίνετε ένα, δύο ποτά και αρχίζεις να νιώθεις πάλι ευδιάθετη. Ξαφνικά εκεί που όλα είναι όμορφα, παίζει χαλαρή μουσική, δεν έχει και πολύ κόσμο το μαγαζί και έτσι απολαμβάνεις το ποτάκι σου, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα αυτός. Τον βλέπεις παγώνεις, αλλά κρατιέσαι να μην φωνάξεις δυνατά πως αυτός η σε παρακολουθεί ή τελικά δεν είναι και τόσο εγωιστής.Κρύβεσαι πίσω από τα μακριά μαλλιά σου και συνεχίζεις το ποτάκι σου μαζί με την καζούρα των φίλων σου…
Σηκώνεσαι κάποια στιγμή να βγεις έξω να μιλήσεις στο κινητό και την στιγμή που πας να μπεις μέσα ένα χέρι σε τραβάει, κάποιος σε αρπάζει και αρχίζει να σε φιλάει… Δεν προσπαθείς καν να τραβηχτείς, ούτε να τον απωθήσεις, βασικά δεν σε αφήνει γιατί σε κρατάει τόσο σφιχτά που χάνεσαι στην αγκαλιά του… Κι εκεί που ηρεμεί και σε αφήνει, φεύγοντας για να μπεις μέσα πάλι χωρίς καν να του μιλήσεις, σου λέει, μπες μέσα πάρε την τσάντα σου και έλα να φύγουμε… Μην τολμήσεις και δεν βγεις, γιατί θα μπω μέσα και θα σε πάρω σηκωτή.
Τρελαίνεσαι, οι σφυγμοί σου παίζουν , η αδρεναλίνη σου πιάνει όρια και εσύ μπαίνεις μέσα παίρνεις την τσάντα και τους λες ”φεύγω θα τα πούμε αύριο, κάτι έτυχε”, συνεχίζουν να γελάνε γιατί έχουν καταλάβει τι παίζει και εσύ φεύγεις. Από εκεί και μετά αρχίζει το όνειρο, μια νύχτα γεμάτη αστέρια, βόλτες και φιλιά, δίχως λόγια… Τα λόγια είναι που φέρνουν τη φθορά… Και ύστερα, μια σχέση θυελλώδης που δεν έμαθα ποτέ το πώς, το γιατί, το πότε… Ένα ατελείωτο πάθος, μια τρέλα…
#enjoy your life under craziness…
