Προσοχή κόσμε. Κυκλοφορεί ένα νέο μοτίβο ‘’σχέσεων’’, που δε χωρά σε καλούπια και δεν αποδέχεται χαρακτηρισμούς. Είναι πολύ της μόδας και συνηθίζεται από τη στιγμή που ο ανώριμος μετέφηβος πατήσει το πόδι του στο πανεπιστήμιο, νοικιάσει ένα ‘’και πολύ εναλλακτικό’’ σπιτάκι και το μετατρέψει σε ‘’ερωτική φωλιά’’ αμερικανικής ρομαντικής κομεντί.
Αυτός ο τύπος είναι- ο άλλοτε- σχεσάκιας του λυκείου. Παραμένει πιστός , γουστάρει πάρα πολύ να κάνει σχέση-σχέσεις, αλλά παραμένει ο παντοτινός ‘’αδέσμευτος’’. Είναι το παιδί της γειτονιάς, ευαίσθητος, έξυπνος, ζει ανάμεσά μας. Επιμένει πως δεν πιστεύει στις σχέσεις, πολλές φορές τις αποφεύγει.
Ίσως ζει κάθε μέρα μαζί σου, κοιμάται σπίτι σου( και εσύ στο δικό του), έχετε πλέον κοινή παρέα, αλλά δεν είστε μαζί. Για κάποιον ηλίθιο λόγο, ενώ έχετε την αποκλειστικότητα, του ‘’τη δίνει’’ να είσαι η κοπέλα του, και να είναι το μωρό σου.
Εδώ δώσε βάση φίλε. Είστε πιστοί, θέλετε να είστε σε αποκλειστικότητα, αλλά δεν το παραδέχεται κανείς. Το κάνετε όμως, δεν κοιτάζετε αλλού. Για κάποιο λόγο θέλετε να μπλέκεστε και να συγχέεστε με εκείνους που βγαίνουν και με άλλους. ‘’Εμείς τι είμαστε? Είμαστε μαζί?’’ και απαντάει ο άλλος/η άλλη: ‘’δεν θέλω να βάλουμε ταμπέλα’’. Τι θα πει ταμπέλα ρε έξυπνα? Και από πότε οι σχέσεις έγιναν ‘’δεσμά’’ (δηλ. χειροπέδες?) .
Ίσως όλα αυτά να φαντάζουν παράξενα, αλλά σκεφτείτε: Πόσοι είναι εκείνοι που ενώ το σκηνικό φαντάζει κατάλληλο, περνούν τη μισή καθημερινότητά τους μαζί σας και την άλλη μισή στη σχολή, πόσοι είναι πιστοί και σας εκτιμούν βαθύτατα ΑΛΛΑ δεν θέλουν να βαφτίζουν την κατάσταση ως ‘’σχέση’’? Πόσοι ενώ ήταν ερωτευμένοι μαζί σας δεν έκαναν ποτέ το επόμενο βήμα? Θα μου πεις, κοπελιά, είσαι βαθιά νυχτωμένη, οι τύποι αυτοί είναι ‘’μελισσούλες’’. Κι όμως… Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτοί ξέρετε πολύ καλά ποιοι είστε/είναι.
Δεν θα ήθελα να προσεγγίσω το θέμα ‘’συμπλεγματικά’’ όπου, κατά την ψυχολογία, όλα τα παραπάνω είναι απόρροια προηγούμενων σχέσεων/βιωμάτων/τραυμάτων. Θα το θίξω απλά ως: Οι σχέσεις έχουν ξεπέσει. Η πλασματική ελευθερία είναι της μόδας. Οι άνθρωποι ντρέπονται να δηλώνουν ερωτευμένοι/ενωμένοι.
Η λέξη ‘’δέσμευση’’ φέρνει από μόνη της μια συστολή, μια φοβία, μια επισημότητα. Φίλε, δεν μου αρέσει η λέξη αυτή. Θα πω ένωση, δυο κορμιά ως ένα, φιλιά που σταματάνε τον χρόνο, γέλια, αστεία, συζητήσεις άπειρες. Θα πω συμβίωση, όχι στο ίδιο σπίτι, αλλά στο ίδιο βίωμα/κατάσταση/φάση. Συν + βίωμα.
Εσείς οι ‘’δήθεν κούλ τύποι’’, ανεξαρτήτως φύλου, να ξέρετε μας σπάτε τα νεύρα. Αφού δεν γεννήθηκες πολυγαμικός/η, γιατί το παλεύεις να γίνεις? Επειδή είναι της μόδας? Επειδή σου είπε ο πατέρας σου ότι οι εμπειρίες πρέπει να αγγίξουν τριψήφιο αριθμό? Επειδή η κολλητή/ ο κολλητός σου η Μαρία/ Ο Γιώργος , το προωθούν? Κατάντησαν και οι σχέσεις διαφήμιση?
Θα ήθελα πολύ οι άνθρωποι να είναι ξεκάθαροι εξαρχής: Δεν ψάχνω κάτι σοβαρό. Είμαστε οκ. Αλλά αν προκύψει, θα φανεί βρε συ. Το τρίτο ραντεβού, είναι καταλύτης. Στο πρώτο, γίνεται η γνωριμία, στο δεύτερο η εξερεύνηση και στο τρίτο απλά δεν κρατιέσαι να φιλήσεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Οτιδήποτε άλλο προκύψει νωρίτερα, απλά παραπέμπει και στο εφήμερο. Η ειλικρίνεια πάντα εκτιμάτε. Με βλέπεις σοβαρά? Γιατί φοβάσαι?
Μη φοβάσαι βρε παλικαράκι μου να της μιλήσεις αύριο στη δουλειά/σχολή. Ερωτευμενάκι μου, πες της ότι βλακεία σου κατέβει. Πες της ότι είναι η ζωή σου, μην το πολεμάς το συναίσθημα επειδή δεν είναι της μόδας. Που πήγε το πάθος σας βρε μικρά φρικιά? Και εσύ κοπέλα μου, τι του λες ‘’δεν θέλω σχέση’’ και είστε όλη μέρα μαζί? Δεν δαγκώνει η λέξη. Σχέση. Να, την έγραψα. Συσχετίζομαι, συσχέτιση. Είναι απλές λέξεις, εμείς τους δίνουμε νόημα, εμείς ζωή, και εμείς τις καταστρέφουμε. Τα ερωτηματικά μένουν, οι μάσκες δεν πέφτουν και τελικά όλα καταντούν θέμα μόδας. Θα υπερισχύσει η φύση ή ο κατασκευασμένος εαυτός μας τελικά?
