Σε τούτους τους καιρούς που ζούμε δεν υπάρχει χρόνος ούτε να φιλοσοφήσουμε, ούτε να ονειρευτούμε αλλά όταν μας αφηγούνται γεγονότα της καθημερινότητας που ολοένα πυκνώνουν, μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένα από το σεντούκι της γιαγιάς έτοιμα να βρουν την ανέμη, να την γυρίσουν για να ξεδιπλωθούν στα περίεργα αυτιά των μικρών.
Συνέβη τούτες τις ημέρες στο Τυμπάκι Ηρακλείου Κρήτης. Όταν άνοιξε η πόρτα του φτωχικού της Μαρίας και του μικρού Γιώργου και κάποιος συγχωριανός τους πρόσφερε φαγώσιμα, πορτοκάλια και μανταρίνια. Ο μικρός Γιώργος έτρεξε με μεγάλη χαρά αγκάλιασε τον φιλάνθρωπο συγχωριανό και του φώναξε: «Σ’ αγαπώ πολύ – πολύ, γιατί μας έφερες φαγητό να φάμε. Ξέρεις, είναι η τρίτη ημέρα που η μαμά μας, βάζει λίγο λαδάκι σε ένα ψωμάκι που είναι σαν παξιμάδι. Μετά το μοιράζει σε μας τους δύο και την μικρότερη αδελφή μας, για να μην κλαίμε από την πείνα. Έλα! Έλα κι εσύ να φας από το ψωμάκι μας, είναι νόστιμο να ξέρεις. Έλα, κάτσε εδώ να ξαποστάσεις και να πιεις λίγο νεράκι! Θα είσαι κουρασμένος»!
Αυτή είναι μια από τις πάμπολλες εικόνες στην σημερινή πραγματικότητα και που μένουν στην αφάνεια γιατί το κλίμα πρέπει να ωραιοποιείται, για να εξυπηρετούνται τα σχέδια των κραταιών που αλλάζουν την τύχη των λαών, κατά το δοκούν.
Ο άνθρωπος που μου αφηγήθηκε το περιστατικό – βαθιά συγκινημένος – δεν ήθελε να αναφέρω το όνομά του αλλά το γεγονός, σαν γεγονός. Μου είπε και τα μάτια του βούρκωσαν, ότι παρά του ότι η οικογένεια αυτή ζούσε σε ένα φτωχικό σπίτι ή καλύτερα, σε ένα δωμάτιο που είχε στηριγμένο τον τσιμεντένιο νιπτήρα – νεροχύτη σε δυο σίδερα και το πάτωμα ήταν από τσιμέντο, παγωμένο χωρίς χαλιά και χωρίς θέρμανση, υπήρχε πολλή αγάπη και ζεστασιά ψυχής!
Σ’ αυτόν λοιπόν το χώρο, ζει η οικογένεια αυτή – κατά πολλούς φτωχικά – αλλά πλούσια από συναισθήματα αγάπης! Χαμόγελο αληθινό – ψυχής και αγάπης. Τα παιδιά περίμεναν εκείνη την ημέρα σαν σε παραμύθι, το θαύμα του Θεού, ότι θα τους έστελνε φαγητό για να ζήσουν και να προχωρήσουν στη ζωή κι έτσι έγινε! Απλά, ήρεμα με λογισμούς συνετούς, χωρίς την έννοια για περισσότερα! Δεν τους ενδιέφεραν τα περισσότερα, δεν είχαν εξάλλου καμιά σημασία μπροστά στη μεγαλοπρέπεια της ανθρωπιάς!
Σ’ αυτήν λοιπόν την Ελλάδα της απόλυτης κρίσης ευτυχώς, δεν υπάρχει ξηρασία συναισθημάτων, δεν υπάρχει φυλλοξήρα αξιών και παιδείας! Γι’ αυτό ζει με αξιοπρέπεια ο λαός μας και θα προχωρήσει με μεγάλο κόπο, αλλά δε θα χαθεί στον σύγχρονο Καιάδα που ετοιμάζουν οι ολίγοι, φιλόδοξοι της παγκόσμιας και εφήμερης εξουσίας!