Έκανα πολλά ταξίδια, ήρθε όμως και η ώρα να κάνω το δικό μου ταξίδι, το πριβέ… Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρθει η στιγμή να το ζήσω και αυτό κι όμως όλα έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις… Τα ταξίδια όμως όλα έχουν τη γλύκα τους, την πίκρα τους, το άγχος τους, την κούραση τους και την ”περιπέτεια” τους… Αυτή η περιπέτεια είναι που όμως που ελκύει εμένα, η αγωνία της αβεβαιότητας, γιατί όπως και να το κάνουμε κανένα ταξίδι δεν διακατέχεται από τη βεβαιότητα… Μπαίνεις σε ένα καράβι, ξεκινάς για τον προορισμό σου, όμως στη διάρκεια αυτού δεν ξέρεις που και αν θα βρεθείς κάπου… Αυτό είναι που λατρεύω…
Εσύ βρέθηκες μπροστά μου ξαφνικά, από το πουθενά, σαν να μου κράτησες το χέρι και να με ανέβασες πάνω σ’ ένα καράβι για να ξεκινήσω αυτό το όμορφο ταξίδι… Όμως αυτό είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα που έχω ζήσει, είναι αυτό του έρωτα, του πάθους, της έλξης, της αγωνίας και της πίκρας… Δεν το επέλεξα να το κάνω, άλλωστε ποτέ δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το επόμενο ταξίδι μας είτε αφορά το πλοίο, είτε την ίδια μας τη ζωή… Εγώ όμως γεννήθηκα για αυτά, γεννήθηκα να ταξιδεύω, είτε πραγματικά, είτε με το μυαλό μου… Ξέρεις και αυτά του μυαλού έχουν την δική τους ομορφιά…
Μέρα με τη μέρα γεννιόταν ένας έρωτας, δεν ξέρω και δεν με νοιάζει αν πρέπει ή όχι, αν απαγορεύεται, αν δεν επιτρέπεται και ξέρεις γιατί? Γιατί ο έρωτας είναι ο μοναδικός απρόσμενος επισκέπτης στη ζωή του κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα από την ηλικία, τη στιγμή, το χώρο, τον τόπο,ανεξάρτητα από κάθε τι…Άλλωστε ο έρωτας και το μυαλό δεν συμβάδισαν ποτέ μαζί, γιατί ο έρωτας καταστρέφει τη λογική αλλά και το αντίστροφο… Κι εγώ με το μυαλό συμβάδισα ελάχιστες φορές στη ζωή μου, ξέρεις γιατί? Γιατί προτιμώ να έχω μια αμαρτία παρά χίλια απωθημένα…
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σου γράψω, γιατί ποτέ δεν ήμουν καλή στα λόγια, η μοναξιά του ναυτικού με έμαθε να γράφω ότι αισθάνομαι και να αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο… Όταν ζεις μέσα στο νερό και κατά συνέπεια η μοναδική σου συντροφιά είναι ο ουρανός και η θάλασσα, τότε το μυαλό σου ανοίγει και γνωρίζεις νέους ορίζοντες, ελεύθερους χωρίς ”μη”, ”όχι”, ”πρέπει”… Αυτές οι λέξεις είναι και παραμένουν άγνωστες για τους ταξιδευτές… Άγνωστες παραμένουν και σε μένα, ξέρεις γιατί? Γιατί εγώ ζω μέσα από τα αισθήματα μου και χαίρομαι για αυτό… Χαίρομαι επειδή μπορώ να αισθάνομαι, να σκέφτομαι και να ονειρεύομαι ότι λαχταρώ…
Προσπάθησα πολλές φορές να σου μιλήσω, έστω με λίγα λόγια, να καταλάβεις και να νιώσεις αυτό που νιώθω… Βέβαια, δεν θα το έκανα από εγωισμό, αλλά από την αμοιβαία έλξη μας… Γιατί βλέπεις η έλξη και η χημεία είναι σαν τον βήχα, δεν κρύβονται… Όσο και να προσπαθήσεις να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλο σου, δεν θα μπορέσεις, ξέρεις γιατί? Γιατί η καρδιά καρφώνει ότι αγαπάει… Αρχίζει να χτυπάει δυνατά,παραλύει τα άκρα, λυγίζει το μυαλό και κάνει κουμάντο εκείνη…
Απρόσμενα συναισθήματα, αναπάντεχα… Όμως, όπως κάποτε μου είπες τα αισθήματα είναι φυσιολογικές αντιδράσεις… Είχες δίκιο, κανένας δεν μπορεί να τα ελέγξει και να τα θάψει… Εγώ τουλάχιστον δεν μπόρεσα ποτέ να το κάνω αυτό. Κάποιες φορές κέρδισα, κάποιες άλλες έχασα… Έτσι είναι τα ταξίδια όμως μωρό μου, με νικητές και ηττημένους… Εσύ αυτό το ξέρεις καλά, όπως κι εγώ βέβαια… Το αυστηρό σου ύφος η έλξη μου, το βλέμμα μου η έλξη σου… Το άγγιγμα λείπει, πολλές φορές όμως ίσως είναι περιττό, όταν τα μάτια μπορούν και λένε τόσα… Όταν δύο σώματα μιλούν… Ίσως αναρωτιέσαι γιατί διαβάζεις αυτό που διαβάζεις τώρα θα σου πω γιατί… γιατί έμαθα να μετανιώνω για όσα έκανα και όχι για αυτά που δεν έκανα…
Μην σου ακούγεται εγωιστικό, άλλωστε εδώ μιλάμε για καρδιά, για ψυχή, για έρωτα και για καψούρα… Και η καψούρα αποτελείται από τον κίνδυνο κι εγώ τον κίνδυνο τον αγαπάω, πάντα μαζί μ’ αυτόν ταξίδευα….Αυτά με διακατέχουν ”ο κίνδυνος και το ρίσκο”…Αξίζει να παλεύεις για το όνειρο κι ας είναι η φωτιά του εκείνη που θα σε κάψει..Κι εγώ θέλω να καίγομαι μαζί σου μέσα από τις φλόγες μας να στάζει έρωτας…Έστω κι αυτός ο κρυφός, ο απαγορευμένος…Ποιος είναι αυτός όμως που θα κρίνει τον έρωτα?Ποιος είναι αυτός που δεν έχει δικαίωμα να ερωτευθεί…
Όπως και να ΄χει το πράγμα, εσύ φρόντισες να γίνεις της καρδιάς μου η αδυναμία…Εσύ με λυγίζεις και εσύ με υψώνεις…Το βλέμμα σου είναι αρκετό για να με καθοδηγήσει, βλέποντας σε και κουβεντιάζοντας μαζί σου το κορμί μου θυμίζει καράβι ”not under command”… Στα χέρια σου θέλω να αφεθώ και η φλόγα μου να σε πλημμυρίσει, να νιώσεις αυτό που περιμένεις τόσο καιρό… Και μη φοβάσαι, άνθρωπο ”θαλασσινό”, μην τον φοβάσαι… Ταξίδι ζητάει να σε πάει, σε έναν όμορφο προορισμό για δύο μόνο…
Ίσως σου βγήκα με πορτοκαλί απόψε, όμως το πορτοκαλί είναι και το χρώμα της φωτιάς και εγώ μέσα από τις στάχτες μου έμαθα να βλέπω εσένα… Σου είχα πει πως ο τρόπος που δουλεύει το μυαλό σου μου θυμίζει ”κυκλώνα” και με ρωτούσες επίμονα τι εννοώ, δεν σου απάντησα όμως γιατί την απάντηση την ήξερες… Αυτό που θα σου πω όμως είναι ότι είσαι το πιο όμορφο ταξίδι μου, το πριβέ… Μη με ρωτήσεις πως και γιατί, θα ήταν ανώφελο…
Άλλωστε σου έχω πει πολλές φορές φορές ”if you can not find a way, create one”… κι εγώ τον βρήκα, αλλά γραπτά…
